Λόγω των πρωτοφανών υγειονομικών συνθηκών, η μοναδική απόλαυση μιας ωραίας μεγάλης συναυλίας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Και όπως και να το κάνουμε, μας έχει πιάσει μια σφοδρή επιθυμία για ζωντανή μουσική. Αντικαθιστούμε, λοιπόν, αυτή την προσωρινή έλλειψη με την επιλογή live άλμπουμ που έχουν γράψει ιστορία και που φέρνουν την αίσθηση της ζωντανής συναυλίας στο χώρο μας.
James Brown: Live at the Apollo (1963)
Τόση πολλή και συμπυκνωμένη χρονικά ένταση θα μπορούσαν ίσως να τη δώσουν πολλοί σταρ του ροκ εν ρολ – την έδωσε όμως ο προορισμένος να ονομαστεί «νονός της σόουλ» στην εμφάνισή του αυτή στο Apollo Theater του Χάρλεμ τον Οκτώβριο του 1962. Δίσκος που μόλις ξεπερνάει τη μισή ώρα, αλλά εκλύει τόση πολλή ενέργεια και φτιάχνει ένα θρύλο!
The Who: Live at Leeds (1970)
Δεν είναι οι Beatles ούτε οι Stones αυτοί που έδωσαν στην ολότητά της τη live έννοια του maximum R’n’R (ή R’n’B), αλλά οι Pete Townshend, Roger Daltrey, John Entwistle και Keith Moon σ’ αυτήν τη συναυλία τους που, μέσα σε δύο πλευρές ενός δίσκου, σχηματοποιεί την έννοια ενός πλήρους ροκ κοντσέρτου.
The Doors: Absolutely Live (1970)
«Ehh! Philadephia! Do you feel alright?». Δεν είναι μόνο η Φιλαδέλφεια (παλιά και νέα) που νιώθει καλά με τον Jim Morrison, τον Robby Krieger, τον Ray Manzarek και τον John Densmore σ’ αυτή την πραγματική ροκ και τζαζ-ροκ έκρηξη, με πάρα πολλές στιγμές κορύφωσης – και όλο το «Celebration of the Lizard». Θέλουμε τον κόσμο – και τον θέλουμε τώρα;
B.B. King: Live in Cook County Jail (1970)
Στην εκτενή δισκογραφία του B.B. King βρίσκουμε πολλά live άλμπουμ. Όμως αυτή η συναυλία του στις φυλακές της κομητείας Κουκ του Σικάγου είναι κάτι σπέσιαλ: από τον τρόπο με τον οποίο οι κρατούμενοι γιουχαΐζουν το σερίφη και τον τοπικό δικαστή στην αρχή, μέχρι το σημείο που (στο τέλος) η μαγεία του B.B. King τούς έχει κατακτήσει απόλυτα.
Deep Purple: Made in Japan (1972)
Το τι σούπερ γκρουπ ήταν οι Deep Purple στη Mark II εκδοχή τους φαίνεται από όλα τα άλμπουμ τους («In Rock», «Machine Head» κ.λπ.), κυρίως όμως φαίνεται στο «Live in Japan». Ian Gillan, Richie Blackmore, Jon Lord, Roger Glover και Ian Paice στην Οζάκα και στο Τόκιο το 1972 με το «Highway Star», το «Child in Time» και όλα τα καλά! Ζωντανά πάμε πίσω στα εφηβικά μας χρόνια – αν έχουμε φύγει ποτέ από εκεί!
John Coltrane: Concert in Japan (1973)
Οτιδήποτε θεωρούμε σήμερα spiritual jazz έχει τη βάση του στη μουσική του John Coltrane, κι αυτό το διπλό άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1973, αλλά ηχογραφήθηκε στο Τόκιο το 1966, λίγους μήνες προτού ο Trane φύγει για πάντα, μας δείχνει σε τι όρια μπορεί να φτάσει κάποιος που μπορεί να γίνει «πνεύμα».
Bob Marley & the Wailers: Live! (1975)
Η original έκδοση του δίσκου δείχνει επακριβώς τη φύση και την ουσία της reggae και του Bob Marley, καθώς μας παρέχει τα all time classics μιας εποχής που σημαδεύει ανεξίτηλα το ροκ με τους ήχους και τους ρυθμούς μιας πηγής που πάντα πλούτιζε την ευρύτερη Caribbean pop.
Keith Jarrett: The Koln Concert (1975)
Η μαγεία μπορεί να συμβεί – και συνέβη εκείνο το γεναριάτικο βράδυ του 1975 στην Όπερα της Κολονίας, όταν ο Keith Jarrett, ξάγρυπνος και χωρίς το καλό πιάνο που είχε ζητήσει, έγραψε πάνω από μιαν ώρα εκπληκτικής ζωντανής πιανιστικής μουσικής και έθεσε καινούργια στάνταρντ στην τέχνη της τζαζ, της κλασικής ή οποιασδήποτε άλλης μουσικής. Έφτιαξε σχολή!
Led Zeppelin: The Song Remains the Same (1976)
Δεν ξέρω αν αντιπροσωπεύει το γκρουπ σε μια από τις καλύτερες live στιγμές του – αυτό που ξέρω είναι ότι το διπλό αυτό άλμπουμ σε ταξιδεύει μοναδικά στον μουσικό κόσμο των Zep, χωρίς να χρειάζεται το φιλμ του οποίου αποτελεί σάουντρακ. Ακούς John Bonham, John Paul Jones, Jimmy Page, Robert Plant να παίζουν μέσα από τα ηχεία και φεύγεις!
The Band: The Last Waltz (1976)
Ο Martin Scorsese φιλμάρει την απόλυτη γιορτή του ροκ εν ρολ –και το τέλος του υπ’ αυτή την έννοια– μέσα από τη συναυλία των Band και των φίλων τους. Ένας πραγματικός καλλιτεχνικός γαλαξίας (μην ξεχνάμε πως το κινηματογραφικό «The Last Waltz» κυκλοφόρησε υπό τον γελοίο τίτλο «Ραντεβού με τ’ αστέρια της ποπ»!). Θα μπορούσαμε εδώ αντί για αυτό το τριπλό άλμπουμ να έχουμε το θρυλικό «Rock of Ages» των Band ή, ακόμα πιο προκλητικά, το «Before the Flood» που έκαναν με τον Bob Dylan. Όμως το «The Last Waltz» είναι αυτό που μας κρατά χρόνια μαγεμένους! Long live rock!
