Βγαίνοντας, όπως όλοι μας, από μια πρωτόγνωρη κατάσταση εγκλεισμού, η Μαρία Παπαγεωργίου, με εμπλουτισμένο τον μουσικό της κόσμο, ξεκίνησε ένα καλοκαιρινό tour από τις αρχές Ιουλίου στο «Gazarte» και έρχεται τώρα να το ολοκληρώσει στην ίδια περιοχή, με μια συναυλία στην Τεχνόπολη την 1η Σεπτεμβρίου. Όλα τα συναισθήματα, όλα τα όνειρα, όλα χρώματα και τα αρώματα η Μαρία ξέρει πως να τα κλείνει μέσα στα τραγούδια που λέει και στις μουσικές που παίζει μαζί με τους φίλους της (την Σοφία Ευκλείδου στο τσέλο, τον Κρίτωνα Μπελλώνια στα ντραμς, τον Γιώργο Ντάνη στο κοντραμπάσο και τον Σταύρο Ρουμελιώτη στις κιθάρες). Ζητήσαμε από τη Μαρία Παπαγεωργίου να μας γράψει κάτι για αυτή της την έξοδο.
13 Ιουλίου 2020. Η ταράτσα του Gazarte κατάμεστη, εμείς έτοιμοι να παίξουμε μετά από 4 μήνες αποχής, ο κόσμος «παρών» με όλο του το είναι. Άρχισα να πιστεύω πως ό,τι ζήσαμε τους τελευταίους μήνες θα είναι μια περίοδος που θα αφήσουμε πίσω. Τότε το βλέμμα μου έπεσε στον νεαρό άνδρα με τη μαύρη μπλούζα και τη μαύρη υφασμάτινη μάσκα που καθόταν ακριβώς μπροστά μου. Ίσως να ήταν ο μόνος που φορούσε τη μάσκα σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Μου είναι αδύνατον να ξεχάσω το βλέμμα του, το πόσο βαθειά και επίμονα κοιτούσε τη σκηνή. Δε σταμάτησα να του χαμογελώ, όσο τραγουδουσα, προσπαθώντας με τον τρόπο μου να του πω «ευχαριστώ».
Ο άνδρας με την μαύρη μάσκα με έκανε να ανατρέξω στο παρελθόν και να αναλογιστώ κατά πόσο έχει μεταβληθεί η επικοινωνία μας με τους ακροατές τα τελευταία χρόνια βάσει των νέων τεχνολογιών, των νέων νομοθεσιών, των νέων ιών. Πριν κάποια χρόνια έπρεπε να συμβιβαστούμε με το γεγονός ότι κάποιος χρησιμοποιεί κάμερα και καταγράφει όλη μας τη συναυλία. Μετά θυμάμαι τις φωτεινές οθόνες των κινητών να σε ακολουθούν ή να φωτίζουν να σκυμμένα κεφάλια αυτών που ήταν εκεί, αλλά και κάπου αλλού ταυτόχρονα. Ύστερα μάθαμε να βλέπουμε σαν μικρά ανθρωπάκια τα υπερυψωμένα κινητά που έκαναν live μετάδοση και έφερναν στο χώρο μας και άλλους ανθρώπους. Πέρσι οι πόρτες των μαγαζιών ανοιγοκλείνανε και μέσα από τις χαραμάδες βλέπαμε τους καπνούς των μισοτελειωμένων τσιγάρων.
Φέτος θα στερηθούμε τα χαμόγελα, τα κρυμμένα πίσω από τις μάσκες. Πίσω από κάθε τι καινούριο που δημιουργεί παρεμβολές υπάρχει μια αξία ανεκτίμητη: η θέληση του κόσμου να μοιραστεί τη μουσική και να ξεπεράσει τα εμπόδια. Αυτή η πρόκληση είναι το ίδιο μεγάλη και για εμάς πάνω στη σκηνή και για τους θεατές. Αυτή η διάθεση του να δηλώσουμε το «παρών», είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι η Τέχνη προχωρά, σε όσο δύσκολη συνθήκη και αν βρεθεί.
Πέρασε πολλές φορές από το μυαλό μου -και υποθέτω και από το μυαλό πολλών συναδέλφων μου- να μην τραγουδήσω φέτος, μιας και η μεταβολή των συνθηκών και οι συνεχείς ακυρώσεις μέχρι και την τελευταία στιγμή μας έχουν καταβάλει. Η απάντηση στις σκέψεις μου είναι ο άντρας με τη μαύρη μάσκα και το επίμονο βλέμμα. Θέλω να ζήσω αυτή τη συναυλία στην Τεχνόπολη, να έχω να θυμάμαι, να διηγούμαι σαν κάτι περίεργο και μαγικό που μοιραστήκαμε με κάποιους ανθρώπους εκείνο το μακρινό καλοκαίρι. Και να λεμε πως αυτό που καταφέραμε σε εκείνες τις συλλεκτικές συναυλίες του καλοκαιριού του 2020, ήταν να κρατήσουμε τη μουσική ζωντανή, για να αναγεννηθεί στη νέα πραγματικότητα.
Μ.
Περισσότερες πληροφορίες
Μαρία Παπαγεωργίου
Μαζεύει όλες τις εικόνες και τα τραγούδια της από όλους τους όμορφους σταθμούς της ανά την Ελλάδα και ανεβαίνει στη σκηνή.
