Το από κάθε άποψη υποδειγματικό ρεσιτάλ της Ανίτας Ρατσβελισβίλι στη Ρωμαϊκή Αγορά, που πρότεινε η Εθνική Λυρική Σκηνή (18/7), αποτέλεσε την κορωνίδα της πρώτης μετά (;) κορωνοϊό εβδομάδας μουσικών εκδηλώσεων για το φετινό καλοκαίρι.
Υποδειγματικό κατ’αρχάς από πλευράς οργάνωσης. Όλα κύλησαν στην εντέλεια: μέτρα ασφαλείας (αποστάσεις – μάσκες – αεροστεγής κλειστός φάκελος με πρόγραμμα και βεντάλια – μπουκαλάκι με δροσερό νερό), χρονική ακρίβεια (ωριαίο πρόγραμμα συν 15’ με ανκόρ), ταυτόχρονη παγκόσμια προβολή (μέσω προσεγμένης κινηματογράφησης, που υλοποιήθηκε με τη στήριξη δωρεάς του «Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος») σε live streaming, την οποία παρακολούθησαν σχεδόν 100.000 θεατές (και περίπου 500.000 μέχρι σήμερα διαδικτυακά!), πέραν των 350 τυχερών που βρέθηκαν στον υποβλητικό αρχαιολογικό χώρο και των εκατοντάδων επισκεπτών που το παρακολούθησαν, με τάξη και προσήλωση, περιμετρικά αυτού.
Υποδειγματικό, ακολούθως, λόγω του ότι εγκαινίασε επιτυχημένα το νέο θεσμό του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού «Όλη η Ελλάδα, ένας Πολιτισμός». Πέραν της παρουσίας της Προέδρου της Δημοκρατίας, αυτή του Καθηγητή Σωτ. Τσιόδρα υπενθύμισε ότι με τη συγκεκριμένη εκδήλωση το ΥΠ.ΠΟ.Α και η ΕΛΣ θέλησαν να τιμήσουν τους επικεφαλής των υγειονομικών μονάδων και κρατικών δομών, οι οποίοι συνέβαλαν καθοριστικά στο να γίνει η χώρα μας ένα θετικό παράδειγμα αντιμετώπισης της πρόσφατης υγειονομικής κρίσης.
Υποδειγματικό, τέλος και κυρίως, λόγω της ομορφιάς και της ποιότητας ερμηνειών του προγράμματος. Η Ρατσβελισβίλι (που εμφανίσθηκε αφιλοκερδώς) επιβεβαίωσε γιατί αποτελεί την κορυφαία σήμερα -τουλάχιστον με φωνητικά κριτήρια- μεσόφωνο στον κόσμο. Η πολυτέλεια και ευλυγισία του ηχοχρώματος, η απόλυτη ομοιογένεια της φωνής σε όλη την έκταση, η απουσία παχιάς, «σλαβικής» εκφοράς του λόγου (σύνηθες «ψεγάδι» των προερχόμενων από την πρώην Σοβιετική Ένωση μονωδών), η δυνατότητα για τραγούδι άλλοτε αιχμηρό και δραματικό άλλοτε ευγενές, αισθησιακό και λυρικό υπηρέτησαν ιδανικά και το συγκεκριμένο ρεσιτάλ με σημαντικές και άκρως απαιτητικές άριες του ιταλικού και γαλλικού ρεπερτορίου.
Οι δύο άριες της πριγκήπισσας Έμπολι (από τον «Ντον Κάρλο» του Βέρντι), αυτή της πριγκήπισσας της Μπουγιόν (από την «Αδριανή Λεκουβρέρ» του Τσιλέα) αλλά και η τρίτη -και δημοφιλέστερη- από τις άριες της Δαλιδάς (από την όπερα «Σαμσών και Δαλιδά» του Σαιν-Σανς) αποδόθηκαν με σπάνια φωνητική πληρότητα και άρτια επίγνωση των δραματικών τους παραμέτρων, με ευγένεια συναισθήματος και σκηνικής παρουσίας, στην οποία συνέβαλε καθοριστικά και η αρχαιοελληνικής έμπνευσης εμφάνιση (ιβουάρ φόρεμα, χρυσό διάδημα).
Η διαρκής εξέλιξη της μόλις 36χρονης Γεωργιανής τραγουδίστριας οφείλει πολλά στη σταδιακή προσθήκη και σκηνική ανάληψη νέων ρόλων. Αυτό ήταν εμφανές σε όλες τις ηρωίδες του προγράμματος, πλην της Σαπφούς από την ομότιτλη όπερα του Γκουνό. Όχι τυχαία, η μαγευτική καταληκτική άρια από την «Σαπφώ» ολοκλήρωσε μεν θριαμβευτικά το πρόγραμμα, αλλά πρόδωσε ακόμα μάλλον ατελή εκφορά και νοηματοδότηση του αδόμενου γαλλικού λόγου. Το αντίθετο δηλ. απ’ό,τι συνέβη με την «Κάρμεν» του Μπιζέ, οι τρεις άριες της οποίας δόθηκαν -με αντίστροφη σειρά δημοφιλίας και χρονολογικής ένταξης στο έργο- εκτός προγράμματος. Ο ρόλος, με τον οποίο η νεότατη Ρατσβελισβίλι έγινε διάσημη εν μία νυκτί (Σκάλα Μιλάνου, 2009) και συστήθηκε προ διετίας στο αθηναϊκό κοινό, εξακολουθεί να εμπλουτίζεται σε αποχρώσεις και εκλεπτύνσεις…
Πλάι σ’έναν τέτοιο χείμαρρο, ικανοποίησε η ευγένεια της συνοδείας που εκμαίευσε από την Ορχήστρα της ΕΛΣ ο αρχιμουσικός Λουκάς Καρυτινός. Καλλιεπής ήταν και η εμβόλιμη απόδοση ωραίων -και λιγότερο γνωστών- ορχηστρικών σελίδων από όπερες των Κερουμπίνι, Τσιλέα, Μάγερμπερ, Σαιν-Σανς και Βέρντι, όσο και αν ο μαλακός ήχος μπορεί να οφειλόταν και στην αραιή διάταξη των μελών της ορχήστρας. Πάντως, παρά τη διακριτή μικροφωνική ενίσχυση, ο προορισμένος για τηλεοπτική αναμετάδοση ορχηστρικός ήχος πρόβαλε συχνά «θαμπός». Συνολικά, μία υψηλότατου επιπέδου επανεκκίνηση των μουσικών μας πραγμάτων σε ιδανικές συνθήκες…
