Αργύρης Μπακιρτζής: «Πάντα ένιωθα πως κάθε εμφάνισή μας είναι η τελευταία»

Ο εξαιρετικός ερμηνευτής και απόλυτος σόουμαν μας μιλάει με θέμα «40 χρόνια Χειμερινοί Κολυμβητές», όπως είναι ο τίτλος της συναυλίας που παρουσιάζει το σπουδαίο και μακρόβιο αυτό γκρουπ στην Τεχνόπολη, στις 24 Ιουλίου. Γιορτάζοντας με τους φίλους του και με τον τρόπο που μόνο αυτός ξέρει.

Ας πάμε, λοιπόν, 40 χρόνια πίσω! Πείτε μας, πώς ξεκίνησαν οι Χειμερινοί Κολυμβητές; Δεν φοβηθήκατε τα παγωμένα νερά, τα μπουρίνια, τα κύματα και όλα αυτά που χαρακτήριζαν το κύριο ρεύμα της ελληνικής μουσικής και του τραγουδιού το 1980-81;
Κουβαλούσαμε επί αρκετά χρόνια διάφορες σκέψεις και ερωτήματα, όπως: «Γιατί να κάνουμε δίσκο; Αν κάνουμε δίσκο, δεν θα μπορούμε πια να γράφουμε τραγούδια. Ποιον ενδιαφέρουν αυτά τα πολύ προσωπικά τραγούδια;» κ.ά. Ο Γιώργος Μουρέλος, σειρά ποιημάτων του οποίου έχω μελοποιήσει, στο ποίημά του «Umbra» γράφει: «Οι σκιές μας σμίξανε κάθε στιγμή με το θάνατο / Τα πτώματά μας πολλαπλασιάστηκαν μέσα στις σκέψεις / Μέσα στα λόγια, μέσα στις συνήθειες, / Γιατί δεν κρατήσαμε τις σκιές μας κοντά μας;». Φαίνεται είχε έρθει για μας η ώρα της δράσης και βουτήξαμε στα νερά της δισκογραφίας, όπου ούτε παγωμένα νερά, ούτε μπουρίνια, ούτε κύματα συναντήσαμε. Αντίθετα, πολύ γρήγορα ξεχρεώσαμε τους πολλούς φίλους που μας είχαν δανείσει για να κάνουμε τον πρώτο δίσκο μας.

Αναλύστε μας λίγο τις μουσικές κατευθύνσεις που πήραν από την αρχή οι Χειμερινοί Κολυμβητές που, απ’ ό,τι φάνηκε, αγκάλιαζαν με την ίδια αγάπη την παράδοση όσο και τις σύγχρονες μουσικές εκφράσεις.
Χωρίς προσπάθεια και χωρίς αποφάσεις και επιλογές, καθένας έβαλε τη δική του σφραγίδα, με αυτόματο θα έλεγα τρόπο. Κι επειδή ο βασικός προσανατολισμός των τραγουδιών ήταν προφανής –τραγούδια γραμμένα με μπουζούκι για μπουζούκι, οδηγημένα απ’ τη μουσική ιδιοφυία του Ισίδωρου Παπαδάμου–, αυτό που ξεχώρισε και μας χαρακτήρισε ήταν αρχικά η συμμετοχή των πολύ νεαρών τότε Μιχάλη Σιγανίδη και Δημήτρη Πολυζωίδη, κι έπειτα, μετά τον δεύτερο δίσκο, των υπόλοιπων τόσο ξεχωριστών μουσικών της παρέας.

Αυτές τις τέσσερις δεκαετίες που κυκλοφορείτε και ανεβαίνετε στη σκηνή –ως γκρουπ πάντα–, ο χρόνος φαίνεται να έχει χάσει τη γραμμική του ιδιότητα και ο Αργύρης Μπακιρτζής με την παρέα του παραμένουν ίδιοι, αγέραστοι, σαν να μην πέρασε μία μέρα. Ή μήπως έχετε αλλάξει χωρίς εμείς να το πάρουμε πρέφα;
Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές αισθάνομαι σαν βαμπίρ όταν διαπιστώνω πως, όσο περνάει ο καιρός, η διάθεσή μας παραμένει αμείωτα καλή, για να μην πω καλύτερη, και μουσικά, και ως φυσικές παρουσίες –μέχρι να αρχίσουμε να καταρρέουμε ένας ένας!–, κι αυτό ίσως οφείλεται στη σταδιακή μείωση των απαιτήσεων που έχουμε από τους εαυτούς μας με τα χρόνια. Με λίγα λόγια, «δεν χάνουμε και τίποτα, ας το ευχαριστηθούμε». Εδώ θα ταίριαζε κουτί το μικρό ποίημα του Νικόλα Κάλα «Προς την αγάπη». Να προσθέσω ότι πάντα ένιωθα και νιώθω πως η κάθε μας εμφάνιση είναι η τελευταία.

Πόσο χωράει ακόμα ο σουρεαλισμός στην τέχνη σας;
Ξέρω πώς να απαντήσω, όμως πώς να ομολογήσει κανείς κάτι τέτοιο;

Αυτήν τη στιγμή στη μουσική σκηνή φαίνεστε να είστε το μακροβιότερο γκρουπ μετά τους… Rolling Stones! Τι σχεδιάζετε για τα επόμενα 40 χρόνια – ή μήπως οι συνθήκες είναι τέτοιες που δεν ευνοούν μακρόπνοους σχεδιασμούς;
Πάρα πολλά σχέδια! Αρχικά, να ξεκαθαρίσουμε ποιοι επωφελούνται απ’ τα τραγούδια μας. Απ’ το 2011 δεν έχουμε πάρει δεκάρα. Ποιοι είναι αυτοί που τα ανεβάζουν και τι ρόλο παίζει σ’ αυτό το YouTube και τα παρόμοια μέσα; Ο δικηγόρος που βάλαμε δεν μας έχει δώσει οριστική απάντηση, εδώ και χρόνια. Ίσως πρέπει να κινηθούμε δικαστικά, αλλά έχουμε τόσα άλλα να κάνουμε. Για παράδειγμα, να φτιάξουμε έναν ιστότοπο δικό μας. Έχω ψηφιοποιήσει απίστευτα πολύ υλικό μας σε ήχο και εικόνα. Μετά έχω να τακτοποιήσω το γραφείο μου, που το προσπαθώ εδώ και 20 χρόνια. Ήλπιζα με τον εγκλεισμό να το καταφέρω, όμως έμπλεξα με γραψίματα, ψηφιοποιήσεις και μπαξέ. Στον επόμενο εγκλεισμό… αν επιβιώσω!
Να δούμε τι γίνεται με τις Εταιρείες Πνευματικών Δικαιωμάτων. Τα τελευταία τρία εξάμηνα, που το Υπουργείο… «μοίραζε», πήρα 0, 146 και 142 ευρώ, για ένα σωρό συναυλίες, στο «Gagarin», στο «Ηalf Note» και αλλού, καθώς και από καθημερινές ραδιοφωνικές αναμεταδόσεις από ΕΡΤ και ιδιωτικούς σταθμούς. Γνωρίζω συναδέλφους που πήραν από πολλά μέχρι πάρα πολλά, κατά τη βούληση του διανομέα των Πνευματικών Δικαιωμάτων του Υπουργείου. Ζήτησα κάτι σαν τη «Διαύγεια», τι πήρε ο καθένας, έστω τα πέντε-δέκα τελευταία χρόνια. Ευελπιστώ πως κάποτε αυτό θα γίνει και τότε θα γελάμε. Ο συνάδελφος Χάρης Παπαδόπουλος, τα τραγούδια του οποίου ακούγονται πάντα στις συναυλίες μας, παίρνει 7-8 ευρώ κάθε εξάμηνο. Σε καλή μεριά.
Οι Χειμερινοί Κολυμβητές έχουμε να ηχογραφήσουμε υλικό που χωράει σε περισσότερους από 2-3 δίσκους, εγώ να ηχογραφήσω ένα δίσκο με ελαφρά τραγούδια, έναν με ιταλικά, έναν με τις μελοποιήσεις της ποιητικής συλλογής του Γιώργου Μουρέλου «Η Μεγάλη Σύρτις», να μαζέψω τις συμμετοχές μου, να συνεχίσουμε να παίζουμε για πολλά χρόνια, να κατεβαίνουμε στην Αθήνα και να μας κάνει ήχο ο Γιώργος στο «Half Note» και να παίζουμε στο «Gagarin» ή αλλού, να παίζω και να τραγουδώ στις υπερπαραγωγές του Γιώργου Πατεράκη, να τραγουδάμε στην Κρήτη, στην «Αξιοθέα» της Λευκωσίας, στην Τσαγκαράδα και στον «Τσαλαπετεινό» της Καβάλας. Να βλέπουμε έτσι και τους φίλους μας – βασικός λόγος! Να ξεγελάσουμε έτσι, έστω για λίγο, όπως λέει ο δάσκαλος του Καστανιέδα, Δον Χουάν, το θάνατο, τον τέταρτο κατά σειρά –μετά το φόβο, τη δύναμη και την κατανόηση– και μοναδικό ακατανίκητο εχθρό του ανθρώπου.

«Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές αισθάνομαι σαν βαμπίρ όταν διαπιστώνω πως, όσο περνάει ο καιρός, η διάθεσή μας παραμένει αμείωτα καλή, για να μην πω καλύτερη, και μουσικά, και ως φυσικές παρουσίες –μέχρι να αρχίσουμε να καταρρέουμε ένας ένας!–, κι αυτό ίσως οφείλεται στη σταδιακή μείωση των απαιτήσεων που έχουμε από τους εαυτούς μας με τα χρόνια.»

Στις 24 Ιουλίου θα πάμε στην Τεχνόπολη για να δούμε και ν’ ακούσουμε για ακόμη μία φορά τους Χειμερινούς Κολυμβητές, ήτοι τους Αργύρη Μπακιρτζή (φωνή), Θοδωρή Ρέλλο (κλαρίνο, σαξόφωνο), Κώστας Βόμβολο (ακορντεόν), Μιχάλη Σιγανίδη (κοντραμπάσο, φωνή), Διονύσιο Ρούσσο (κιθάρα), Χάρη Παπαδόπουλο (μπουζούκι). Μαζί τους η Εύη Μάζη (φωνή, φλάουτο).