Πρίν ένα χρόνο, περιμένοντας να πετάξω για Θεσσαλονίκη, έκανα μια κίνηση που σπάνια την κάνω πια: αγόρασα το περιοδικό «Wire», γιατί είχε ένα κοινό άρθρο / συνέντευξη με τον Keith και την Julie Tippett. Μιλούσαν για την κοινή τους ζωή και την κοινή τους πορεία εδώ και μισόν αιώνα. Ο Keith Tippett και η Julie Driscoll (όπως ονομαζόταν κάποτε) θα είναι πάντα από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα και ζευγάρια στη μουσική που μου αρέσει.
Και ο Keith Tippett (μόνος του) είναι από τους αγαπημένους μου μουσικούς. Σφραγίζει με τη μουσική του μια μεγάλη περίοδο (από το 1970 μέχρι σήμερα) και μέσα σ’ αυτήν βρίσκονται όλες οι πτυχές της δημιουργικής μουσικής που μου αρέσει: το art και πραγματικά progressive rock, η ουσία της μοντέρνας british jazz, η ιδιόμορφη ψυχεδέλεια, η ελεύθερη αυτοσχεδιαστική μουσική εν τω συνόλω της, η out world μουσική προσέγγιση και, μέσα σε όλα αυτά, η άφθαρτη αγάπη του για την Julie – που και αυτή έχει την δική της ξεχωριστή πορεία στη σύγχρονη μουσική φέροντας το όνομά του: Julie Tippetts.
Δεν θα μιλήσω αναλυτικά για την μουσική του Keith Tippett. Απλώς να θυμίσω πως ήταν πρωτοπόρος πιανίστας της βρετανικής τζαζ, τον συναντάμε να συμμετέχει στους King Crimson, να δημιουργεί σπουδαία μουσικά σχήματα όπως την εκρηκτική μπάντα Centipede ή γκρουπ όπως τους Ovary Lodge, να είναι – φυσικά – κορυφαίος πιανίστας / αυτοσχεδιαστής στα σόλο projects με τον γενικό τίτλο «Mujician» της FMP. Μέχρι σήμερα, η δημιουργική παρουσία του Keith Tippett – μέσα και από μιαν εκτενέστατη δισκογραφία – σφραγίζει κάθε «out» της μουσικής μας. Η πορεία του σταμάτησε χθες, 14 Ιουνίου 2020.
