Έχει στοιχεία alternative παραμυθιού η ιστορία του: παιδί (τραύμα) θέλει αλλά και δε θέλει να γίνει καλλιτέχνης, κάπως τα φέρνει η μοίρα, δημιουργεί απ’ το μηδέν και η επιτυχία έρχεται σχεδόν σε μια νύχτα. Αυτή είναι η σύντομη εκδοχή που προκύπτει απ’ τη συζήτησή μας με το Παιδί Τραύμα, όσο προσπαθούμε να αποκρυπτογραφήσουμε το μυστήριο του ξαφνικού σουξέ και της φασαρίας που ακολούθησε το όνομά του, όταν πρωτοεμφανίστηκε με έναν αυτοσχέδιο δίσκο στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς.
Ένα λευκό εξώφυλλο με ένα ζευγάρι που χορεύει με «Μυστικές χορευτικές κινήσεις» άρχισε να εμφανίζεται όλο και συχνότερα στο feed των social media. Κι εγώ κάπως έτσι ανακάλυψα το δίσκο και υποθέτω ότι την ίδια ιστορία θα έχουν και οι περισσότεροι, για την αναπάντεχη εμφάνισή του. «Έγραφα στίχους και μουσική από πολύ μικρός» λέει ο ίδιος «υπήρχαν όμως διάφορα προσωπικά σκαμπανεβάσματα στη ζωή μου και έτσι πότε άφηνα το θέμα της μουσικής και πότε το έπιανα. Κάποια στιγμή πριν από τρία ή τέσσερα χρόνια έφαγα μια μεγάλη φρίκη και άρχισα να γράφω κάποια τραγούδια που είχαν μια ομοιομορφία. Τα ηχογράφησα σε ντέμο, καποιοι φίλοι τα άκουσαν και με ώθησαν να κάνω μια σωστή παραγωγή· τότε έστειλα τα τραγούδια στον Γιώργο (σ.σ. ο παραγωγός του δίσκου, γνωστός ως Κτίρια τη Νύχτα) και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί».
Μέχρι πέρσυ, λοιπόν, δεν τον είχαμε ξανακούσει ποτέ· «γιατί δεν έχω ασχοληθεί πότε επαγγελματικά μ’ αυτό, δεν ήξερα κανέναν απ’ το χώρο» μου εξηγεί. «Η φάση ξεκίνησε τελείως diy όσον αφορά στα cd και σε δεύτερο χρόνο με βρήκε η δισκογραφική, η Veego, η οποία ουσιαστικά ξεκίνησε να γίνεται δισκογραφική λόγω του άλμπουμ. Όταν κυκλοφόρησε το βινύλιο ήταν μια συγκινητική στιγμή, γιατί με το cd δεν καταλαβαίνεις ακριβώς τι γίνεται. Μόλις είδα το βινύλιο έφαγα μια φλασιά: ρε φίλε, έβγαλα δίσκο!».
Οι «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις» ακολουθούν την αφήγηση μίας συνομιλίας ανάμεσα σε ένα κορίτσι και ένα αγόρι, ενώ το βιβλιαράκι που συνοδεύει το CD εξηγεί τη μυστική χορογραφία. H «Εξίσωση» είναι η έναρξη του δεύτερου μέρους της αφήγησης και το αγαπημένο μου κομμάτι στο δίσκο. «Όταν το πρωτοέγραψα, τα λόγια μου βγήκαν σαν να τα έχω κάπου σε σκονάκι. Μέχρι τότε είχα την τάση να μην εκφράζομαι ή να μην εξωτερικεύω αυτά που νιώθω πάντα και να τα καλύπτω διάφορες άλλες εκφάνσεις. Η “Εξίσωση” ήταν μια φάση που μου έλεγε ότι πρέπει να μιλήσεις γι αυτά που νιώθεις έστω κι αν είναι αρνητικά συναισθήματα. Μπορεί να μισείς, να ζηλεύεις, να είσαι εγωϊστής ή νάρκισσος. Αν δεν το αποδεχτείς αυτό, θα ζεις μέσα στη μαυρίλα».
Είναι πράγματι δύσκολο να αποδεχτείς τις μη κοινωνικά αποδεκτές πλευρές του εαυτού σου, σκέφτομαι, έχοντας στο νοητό repeat το στίχο «δεν έβλεπες το δάσος της χαράς και διάλεξες το δέντρο της καθήλωσης / με μαθηματικά μόνο μιλάς, μα εσύ είσαι το λάθος της εξίσωσης». Κι εκείνος συνεχίζει: «Μίλα γι αυτά που σε απασχολούν, απενοχοποίησε τα. Μπορεί να σπάσεις το καλύτερο μπολ του κόσμου και να φταις εσύ, τι να κάνουμε τώρα. Είναι πλευρές μέσα μας που τις έχουμε δαιμονοποιήσει. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και να αποδεχτείς την επιθυμία σου, σεβόμενος πάντα τα θέλω και τις επιθυμίες του άλλου».
Όσο μιλάμε φαίνεται να τον αγχώνει η ξαφνική επιτυχία του άλμπουμ, αν και καταφέρνει να την ισορροπεί άψογα με την πραγματική του ζωή. Δουλεύει εδώ και χρόνια στον χώρο του marketing και, αν η μουσική ήταν η μοναδική του ασχολία, δε θα μπορούσε να βγάλει δίσκο, λέει γελώντας. Μεγαλωμένος στην Πάτρα και ορκισμένος να παραμείνει στην Αθήνα, μετακόμισε πρώτη φορά στην πρωτεύουσα όταν πέρασε στη σχολή Ψυχολογίας. Η πόλη ήταν ουσιαστικά η επιλογή του και όχι η σχολή· το αντικείμενο δεν τον κέρδισε ποτέ και ούτε το εξάσκησε, πιστεύοντας ότι για να αναλάβεις να βοηθήσεις τους άλλους πρέπει πρώτα να έχεις λύσει τα δικά σου θέματα. Κάπως έτσι όμως δε λειτούργησε και η μουσική;
«Όλα τα τραγούδια μου είναι αυτοβιογραφικά. Για μένα η μουσική εξυπηρετεί μία μικρή αποσυμφόρηση εκείνη την ώρα, όταν απλά πρέπει κάπως να πεις όσα σκέφτεσαι και νιώθεις. Τώρα δε νομίζω να έγραφα ξανά κάτι σαν τον “Ιχθύ”. Εκ των υστέρων, κοιτάζω τα κομμάτια από απόσταση. Μου επαναφέρουν σκέψεις και στιγμές αλλά με πιο γλυκό τρόπο, είναι τελείως διαφορετικό να γράφεις πάνω στην τρέλα που σε πνίγει και αλλιώς να πεις μετά ότι αυτό ακριβώς που σε έπνιγε ήταν κάτι ωραίο, σου έδωσε κάποια πράγματα και το θυμάσαι χωρίς να νιώθεις την κάψα της στιγμής».
Το «Σαν Ιχθύς» είναι το πιο επιτυχημένο τραγούδι του, αν και το αρχικό πλάνο του δίσκου δεν το περιελάμβανε. Κατέληξε ένα κομμάτι-Δούρειος Ίππος που έκανε το δίσκο πιο προσιτό σε ευρύ κοινό και έφτασε μέχρι τα κυριακάτικα τηλεοπτικά Mad Hits, back to back με τα λαικοπόπ σουξέ. Βοήθησε σίγουρα και το αισθητικά άρτιο και πάντα τρυφερά weird video clip του The Boy, που έβαλε την επικυρωτική σφραγίδα στο κομμάτι· «ξεκινήσαμε για κάτι κουλτουριάρικο και θα καταλήξουμε στα Mad Awards», λέει χαριτολογώντας.
Είναι πράγματι παράξενο καλλιτέχνες που ανήκουν στην ιδιότυπη εγχώρια underground να εμφανίζονται δίπλα δίπλα με συναδέλφους ενός τελείως διαφορετικού χώρου, το Παιδί Τραύμα όμως έχει μια ενδιαφέρουσα θεωρία. «Το περίεργο είναι ότι οριοθετείται από το κοινό και όχι από το περιεχόμενό της. Επειδή δεν είμαστε mainstream και δεν έχουμε ένα μαζικό, από άποψη πλήθους, κοινό, οριοθετούμε σαν αθηναϊκή underground οτιδήποτε το ακούν λίγοι. Υφολογικά τα σχήματα και οι καλλιτέχνες έχουν πολύ μεγάλες διαφορές και είναι λίγο οξύμωρο. Για μένα όμως, η βάση της μουσικής είναι η ποπ, με την έννοια της ευρείας ταύτισης με κάτι: εκεί εντοπίζω το κοινό background».
Δε θα μπορούσαμε να μην καταλήξουμε στην ποπ· μεγάλωσε ακούγοντας και χορεύοντας Michael Jackson. Ο δεύτερος δίσκος του μάλιστα, που είναι ήδη στα σκαριά και αναμένεται μέσα στην άνοιξη, θα έχει αρκετά ποπ στοιχεία, αν και θα είναι κι αυτός μια «ωδή στη φαυλότητα», όπως τον χαρακτήρισε. «Προέρχεται από τελείως διαφορετικές ανάγκες και δε θέλω να εκληφθεί ως μία συνέχεια του πρώτου. Νομίζω ότι δε θα είναι αποδεκτός από το κοινό του πρώτου, είμαι σίγουρος ότι θα ξενίσει κάποιους ανθρώπους. Θα έχει αρκετά στοιχεία ποπ, κάποια στοιχεία χιπ χοπ και θα είναι λίγο πιο mainstream, σε πολλά εισαγωγικά».
Κάποια από τα τραγούδια προϋπήρχαν, άλλα γράφονται στο διάστημα του τελευταίου χρόνου και τρία από αυτά τα ακούμε ήδη στα live. «Υπάρχει και ένα τέταρτο που έγραψα πριν από μερικές μέρες και θέλω να παίξω στη Death Disco. Σκέφτομαι να το πω “Ακαταλαβίστικο”. Το χρησιμοποιεί η νέα γενιά το ακαταλαβίστικο;» αναρωτιέται και τον καθησυχάζω ότι το νόημα της λέξης αυτής ίσως δε χρειάζεται να είναι κατανοητό, αρκεί να ταιριάζει στο κομμάτι. «Θα είναι λίγο βαρύ αλλά θα μιλάει ακριβώς για αυτά τα πράγματα που κάποτε ζήσαμε, τώρα μπορεί και να υπάρχουν μέσα μας χωρίς καν να τα θυμόμαστε είναι το γλυκό κατάλοιπο που σου αφήνει κάθε πόνος». Από την περιγραφή, δε φαίνεται και τόσο ακαταλαβίστικο.
Το Παιδί Τραύμα θα ακούσουμε μαζί με τον Sonny Touch το Σάββατο 30/11, στη Death Disco.
Περισσότερες πληροφορίες
Παιδί Τραύμα + Sonny Touch
Ένα μοναδικό double bill, με καλλιτέχνες που κυκλοφορούν μουσικές και «βινίλια που έχουν ανάγκη να αγαπηθούν». Από την underground σκηνή φυσικά.
