Lockett Pundt: «Πάντα θεωρούσα τους Deerhunter ποπ μπάντα»

Μιλήσαμε με τον κιθαρίστα του πολυγραφότατου γκρουπ από την Ατλάντα λίγες ημέρες πριν από την πρώτη συναυλία των Deerhunter στην Αθήνα («Fuzz Club», 21/11)

Είναι η πρώτη φορά που χρειάστηκε να περιμένουμε τόσο καιρό για νέο δίσκο σας. Τι άλλαξε από το «Fading frontier» (2015);
Έκανα δεύτερο παιδί και λίγο μετά έχασα τον πατέρα μου. Μαζί έχασα τον έλεγχο και την προσοχή μου και χρειάστηκα λίγο παραπάνω χρόνο για να μπω στο σκεπτικό ενός καινούργιου άλμπουμ. Είχαμε έτοιμα τραγούδια και ντέμο, αλλά ατομικά χρειαζόμουν κάποιο διάστημα για να προετοιμαστώ για τη διαδικασία της παραγωγής του δίσκου και όλα όσα την ακολουθούν.

Στο «Why hasn’t everything already disappeared?» (2019) φαίνεται να αφήνετε εκτός τα πιο αυτοβιογραφικά στοιχεία και να εστιάζετε σε ανθρωπιστικά ζητήματα. Πώς αποφασίσατε να πάρετε μια τέτοια στροφή;
Με τον Bradford Cox [σ.σ.: ο frontman του συγκροτήματος] δεν μας ενδιαφέρει να μιλάμε για τον εαυτό μας στα τραγούδια μας. Γίνεται βαρετό, ειδικά όταν δεν έχουμε να πούμε κάτι την ώρα που γράφουμε ένα κομμάτι. Από την άλλη, το να γράφεις για πράγματα που αφορούν άλλους ανθρώπους είναι αναζωογονητικό κι επιτρέπει να φτιάξεις ένα περιβάλλον το οποίο μπορεί να μην ήταν δυνατό σε ένα αυτοβιογραφικό τραγούδι.

Πιστεύετε ότι η ζωή στην Αμερική του Τραμπ επηρέασε τη μουσική σας;
Όχι άμεσα, όσον αφορά την ουσία ή τα μηνύματα. Δεν είμαστε πολιτικό συγκρότημα. Σίγουρα κάποιες ιδέες για στίχους γεννήθηκαν έπειτα από καταστάσεις που εμπεριέχουν πολιτική, αλλά σε ένα πλαίσιο πιο αφηρημένο.

Ο δίσκος πραγματοποιήθηκε σε συμπαραγωγή με την Cate Le Bon. Πώς ήταν αυτή η συνεργασία;
Η Cate είναι αδελφή ψυχή. Την αγαπώ πολύ ως άνθρωπο και αντλεί δημιουργικά από την ίδια δεξαμενή με μας. Ταιριάξαμε πολύ φυσικά, κατάφερε να πάρει αφαιρετικές έννοιες και να τις κάνει συνθέσεις. Όταν αγχωνόμασταν, εκείνη παρέμενε συγκεντρωμένη και ήρεμη, οπότε μας κάλμαρε κι εμάς. Επίσης, συνήθως συνεργαζόμαστε με άντρες στο στούντιο, οπότε απολαύσαμε τη γυναικεία ενέργεια για αλλαγή!

Οι Deerhunter έχουν μπει στην ποπ εποχή τους;
Στην πραγματικότητα πάντα θεωρούσα ότι είμαστε ποπ μπάντα. Ακόμη και όταν τα τραγούδια μας δεν είχαν την κλασική ποπ δομή αλλά ήταν πιο παράξενα, ένιωθα ότι κατά βάθος είναι ποπ.

Σκέφτεστε ποτέ ότι έχετε φτάσει στην κορυφή, δημιουργικά μιλώντας;
Το αναρωτιέμαι καμιά φορά. Υποθέτω απλώς ότι είναι δύσκολο να το καταλάβεις μέχρι να ξεκινήσει η πτώση. Σίγουρα δεν έχω την ίδια δημιουργική ελευθερία με παλιότερα, αλλά δεν νιώθω ότι ακόμη έχω αγγίξει όλα όσα μπορώ να καταφέρω. Ίσως είναι απλώς ένας τρόπος σκέψης, που είτε τον έχεις είτε τον διαμορφώνεις με βάση όσα σκέφτονται οι άλλοι για σένα. Αν επενδύεις κι ενδιαφέρεσαι ακόμη για κάτι, έχεις το πάνω χέρι.

Πώς και δεν ακούμε περισσότερο από το δικό σας γράψιμο στους Deerhunter; Είχα ευχαριστηθεί πραγματικά το σόλο υλικό που κυκλοφορήσατε ως Lotus Plaza.
Είμαι πολύ απαιτητικός και κάπου εκεί κολλάω. Μπορεί να μου πάρει πραγματικά πολύ καιρό να γράψω κάτι ή να καταλήξω σε κάτι που θεωρώ άξιο ολοκλήρωσης. Ακόμη, όλα ήταν διαφορετικά πριν από τα παιδιά, ο χρόνος φαινόταν άπλετος και μπορούσα να αφήνομαι σε ξεσπάσματα έμπνευσης. Τώρα πρέπει να προγραμματίζω τη δημιουργικότητα με την οικογένεια και αυτή είναι μια δύσκολη ισορροπία που ακόμη προσπαθώ να ανακαλύψω· πρέπει να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Τώρα που λείπουν τα παιδιά τη μισή ημέρα στο σχολείο καταφέρνω να δουλέψω πολύ περισσότερο, έχω συγκεντρώσει ήδη αρκετό υλικό κι ελπίζω να έχω κάτι πλήρες μέσα στην επόμενη χρονιά.

Γνωρίζετε τον Bradford Cox από το λύκειο. Πώς καταφέρνετε να παραμένετε τόσο κοντά ύστερα από τόσα χρόνια;
Είμαστε οικογένεια πια! Έχουμε ταξιδέψει στον κόσμο κι έχουμε περάσει μαζί πράγματα στα μεγαλύτερα ύψη και στα χαμηλότερα βάθη... Είναι κάποιος που θα έχω στη ζωή μου ό,τι κι αν συμβεί. Είμαι τυχερός γιατί έχω κάποιους φίλους εδώ και πολλά χρόνια και θα τους κρατήσω για όλη μου τη ζωή. Ένας από αυτούς είναι και ο Bradford.