Λίγο πριν τη συναυλία τους στο Gagarin 205, μιλήσαμε με τους Electric Litany για το νέο δίσκο, τις μουσικές αναζητήσεις και την πολιτική τους στάση.
Μεσολάβησαν πέντε χρόνια από τον προηγούμενο δίσκο σας, εκ των οποίων τα δύο τελευταία είχατε ήδη ολοκληρώσει το «Under a common sky». Πώς αποφασίζετε ότι ήρθε η κατάλληλη στιγμή για να τον κυκλοφορήσετε;
H κατάλληλη στιγμή και οι αποφάσεις συχνά έχουν την δίκη τους ροή. Μετά από πολύ προσωπική εργασία, από εμάς και τους συνεργάτες μας σε διαφορετικά επίπεδα, έφτασε η ώρα να κλείσει ο κύκλος του δίσκου και να μοιραστούμε όλη αυτήν την διαδικασία. Η παρουσίαση και η έκδοση ενός δίσκου συχνά λειτουργεί σαν μια «κάθαρση» όπου κλείνει η υπάρχουσα κατάσταση και ανοίγει χώρο σε νέες μνημες και αναζητήσεις.
Για να τον ολοκληρώσετε, περάσατε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στην Κέρκυρα. Ποια νέα στοιχεία προστέθηκαν εκεί στο δίσκο και πώς σας επηρέασε στη δημιουργική διαδικασία;
Φτάνοντας στην Κέρκυρα δεν ευελπιστούσαμε να πάρουμε συγκεκριμένα στοιχεία ή επιρροές. Η όλη διαδικασία ήταν καθαρά προσωπική για την μπάντα. Αναμφίβολα το περιβάλλον όπου δημιουργεί κανείς και οι άνθρωποι επηρεάζουν το αποτέλεσμα. Ο λίτος τρόπος ζωής του νησιού και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων μεταβάλουν το πως λειτουργήσαμε κατά την περίοδο της ετοιμασίας. Πολλά στοιχεία προστέθηκαν με ηλεκτρονικά μέσα και διαφορετικά όργανα και ήχους που άλλαξαν την δομή των τραγουδιών. Όπως αναφέρει ο ντράμερ της μπάντας, ο Richard, το ηχοτοπίο στην νύχτα της Κέρκυρας με τις κουκουβάγιες και την ησυχία ήταν ένα δυνατό ερέθισμα καθόλη τη διάρκεια.
Ο ήχος του είναι αρκετά πιο «ποπ», συγκριτικά με τους προηγούμενους. Πώς προέκυψε αυτή η στροφή; Πειραματίζεστε γενικά με νέα είδη και ήχους;
Προφανώς πολλά διαφορετικά είδη μας επηρεάζουν από την αρχή που ξεκινήσαμε, με κάποια να βγαίνουν στην επιφάνεια συχνότερα και αλλά να παραμένουν θαμμένα αλλά πάντα ζωντανά. Η μουσική της Κρήτης που έχει απασχολήσει κάποιους από το σχήμα όπως επίσης και η πειραματική ηλεκτρονική μουσική είναι για παράδειγμα από τα «ζωντανά» ερεθίσματα. Κάπως έτσι και η «ποπ» μουσική βρίσκεται μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δε θα μπορούσαμε να πούμε αν είναι στροφή ή κλίση προς κάποιο συγκεκριμένο είδος.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια στροφή στον Ελληνικό στίχο από ντόπιες μπάντες. Μπορεί να μην είστε μια αμιγώς ελληνική μπάντα αλλά έχετε σκεφτεί μια τέτοια προοπτική;
Δεν ξέρω κατά ποσό ο Ελληνικός στίχος είναι μια μελλοντική προοπτική, σίγουρα όχι ως Electric Litany. Υπάρχουν και πρακτικοί και ιδεολογικοί λόγοι, είτε επειδή δραστηριοποιούμαστε στην Αγγλία είτε σε σχέση με το ύφος του υλικού που δουλεύουμε.
Παραμένετε εδώ και αρκετά χρόνια στην Αγγλία, όπου και δημιουργήθηκαν οι Electric Litany. Εν όψει του Brexit πώς βλέπετε την κατάσταση στη χώρα, τόσο κοινωνικοπολιτικά όσο και αναφορικά με το δικό σας μέλλον εκεί;
Η Αγγλία προφανώς περνάει μέσα απο μια κατάσταση αβεβαιότητας και κρίσης σε πολλά επίπεδα. Όπως είναι γνωστό η «κρίση» σε όλες τις περιπτώσεις δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά κοινωνική, πολιτιστική, καλιτεχνική και περνάει από διαφορά επίπεδα της κοινωνίας. Καλλιεργώντας τον φόβο, την μοναξιά και την αβεβαιότητα, προξενεί τη βία και το ρατσισμό. Σε αυτό το σημείο της πολιτικής αδράνειας και της αποχαύνωσης που υποκινείται από τα συμφέροντα των πολιτικών αρχηγών, το μέλλον είναι αβέβαιο. Σίγουρα για εμάς αλλάζουν κάποια πράγματα αλλά πιστεύω θα βρεθούν νέοι τρόποι «διαφυγής» από τα εμπόδια. Δεν ξέρω κατά πόσο θα λέγαμε το ίδιο για μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης που συνεχώς «διώχνεται» απο της γειτονιές της και στερείται βασικες ανάγκες στον απόηχο μιας μανιώδους ανάπτυξης. Εκεί είναι που πρέπει να εξετάσουμε την κατάσταση από μια διαφορετική σκοπιά, έξω από τη δική μας πραγματικότητα.
Οι τρέχουσες συνθήκες στην Αγγλία φαίνεται να έχουν επηρεάσει και αρκετές μπάντες, οι οποίες αρθρώνουν πολιτικό λόγο μέσα από τη μουσική τους και παράγουν όλο και πιο ενδιαφέρουσα μουσική. Πιστεύετε οι δύσκολοι καιροί ευνοούν τελικά την τέχνη;
Αν όντως ισχύει αυτό είναι κάτι πολύ θετικό. Σίγουρα οι «δύσκολοι καιροί» και τα γεγονότα επηρεάζουν την τέχνη, αφού η ίδια δεν αποτελεί ένα ξεχωριστό κομμάτι της κοινωνίας. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά γιατί το αισθητικό, το πολιτικό και το ηθικό δεν μπορούν να διασπαστούν. Ενας δίσκος ή μια ομάδα καλλιτεχνών σίγουρα δεν έχει την δύναμη να αλλάξει τον κόσμο, αλλά λειτουργεί σαν έναυσμα για σκέψη και παρατήρηση. Δεν μιλάμε μόνο για «στρατευμένη» ιδεολογικά τέχνη αλλά για τον δημιουργό που παραμένει ευαισθητοποιημένος από το κοινωνικό πλαίσιο.
Ο πρώτος σας δίσκος ήταν αφιερωμένος στον Αλέξη Γρηγορόπουλο, λίγο αργότερα κυκλοφορήσατε τη διασκευή του «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» για την οικονομική ενίσχυση του δικαστικού αγώνα του Τάσου Θεοφίλου και τώρα το «Refugee» είναι ένα από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν στο νέο άλμπουμ. Αντλείτε υλικό απ’ την πραγματικότητα ή αισθάνεστε την ανάγκη να γράψετε γι αυτά που συμβαίνουν;
Τα γεγονότα επηρεάζουν τον παρατηρητή αλλά και δημιουργούν την ανάγκη για δράση-αντίδραση. Θα ήταν αδύνατο για εμάς σαν ανθρώπους να μείνουμε απλά σιωπηλοί παρατηρητές ή μάρτυρες της ιστορίας. Ο καλλιτέχνης μπορεί να μην είναι πολιτικός, αλλά μπορεί τουλάχιστον να χρησιμοποιήσει το βήμα του.
«Θεωρούμε τους καλλιτέχνες που φοβούνται να "τσαλακώθουν", μη ολοκληρωμένους καλλιτέχνες. Δεν αρκεί να κανείς καλή μουσική και να έχεις ωραία βίντεο».
Ένας καλλιτέχνης πρέπει να είναι πολιτικοποιημένος; Κι αν ναι αρκεί η στάση του στην καθημερινότητά του ή οφείλει να το εκφράζει και μέσα από τη μουσική του; Βλέπουμε πολλούς να αρνούνται να εκφέρουν γνώμη για να μη χάσουν το κοινό τους…Ζούμε την μεγαλύτερη πτώση βιοτικού επιπέδου δυτικής χώρας και μια παγκόσμια έξαρση ωμής ανισότητας. Δεν γίνεται ως καλλιτέχνης να μην αναφερθείς κάπως σε όλα αυτά. Τρόποι έκφρασης υπάρχουν πολλοί, δεν χρειάζεται να είναι στρατευμένος πολιτικός στίχος απαραίτητα. Θεωρούμε τους καλλιτέχνες που φοβούνται να «τσαλακώθουν», μη ολοκληρωμένους καλλιτέχνες. Δεν αρκεί να κανείς καλή μουσική και να έχεις ωραία βίντεο.
Πώς βλέπετε το μέλλον της Ελλάδας υπό τις πιο πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις; Τι πιστεύετε θα έπρεπε να γίνει για ένα καλύτερο αύριο, από τον κόσμο, τους πολιτικούς αλλά και την καλλιτεχνική σκηνή;
Με απλά λόγια, απεργίες διαρκείας και μια δυνατή εξεγερση. Το πώς φτάνουμε εκεί είναι το ζητούμενο. Θεωρούμε πως πρέπει να κοιτάξουμε τους λαούς που εξεγείρονται ανά τον κόσμο και για μικρότερα ζητήματα, και να αναρωτηθούμε γιατί έχουμε χάσει το βηματισμό μας. Να πάψουμε να αλληθωρίζουμε βρίσκοντας εξιλαστήρια θύματα στους αδύναμους, τους διαφορετικούς και τους μετανάστες και να μην κοροϊδευόμαστε στο ποιοι είναι ταξικά υπαίτιοι. Να οργανωθούμε με ομάδες και κινήματα που έχουν μια εμπειρία και κάποιο οργανωτικό υπόβαθρο αλλά και να οργανωθούμε και ο ένας με τον άλλο γιατί υπάρχει τελικά χώρος για δράση.
