Οι Cure ήρθαν στη ζωή μου κάποια στιγμή στην εφηβεία, όταν το πιο σκληρό ροκ στο mp3 μου ήταν η Avril Lavigne και κατάφεραν να γίνουν η μπάντα που με πήρε από το χέρι και μου έμαθε να ακούω μουσική. Μπορείτε, επομένως, να φανταστείτε τις ιαχές πανηγυρισμού στο γραφείο όταν ανακοινώθηκε ότι θα είναι η μπάντα που θα πρωτοστατήσει στο 15ο γενέθλιο του Ejekt Festival αλλά και τη βασανιστική αναμονή τόσων μηνών μέχρι τη σωτήρια 17η Ιουλίου και την τιμημένη στιγμή που θα κατηφορίσω στην Πλατεία Νερού.
Μία είναι η αγωνία όλον αυτόν τον καιρό: θα καταφέρει το συγκρότημα του Robert Smith, με την αδιάκοπη πορεία 40 και βάλε χρόνων να αγγίξει τις προσδοκίες εκείνης της δεκατριάχρονης που περιμένει να τους δει ζωντανά εδώ και πάνω από δέκα χρόνια;
Το διαφημιστικό σποτάκι στο ραδιόφωνο και ένα κρυφοκοίταγμα στα φετινά τους setlist (προσοχή, ακολουθούν σπόιλερ) ήταν η αφορμή για ακόμη περισσότερες κραυγές: ένα δυομισάωρο, υπερχορταστικό πρόγραμμα είναι αυτό που καταθέτουν στη φετινή τους περιοδεία, σταχυολογώντας μερικά από τα καλύτερα κομμάτια τους, από το «Three Imaginary Boys» του μακρινού 1979, μέχρι και το προ δεκαετίας, όχι από τα πιο επιτυχημένα άλμπουμ τους, «4:13 Dream».
Όλα αυτά εν μέσω της αναμονής για το νέο δίσκο που, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Smith, θα κυκλοφορήσει γύρω στο Halloween. Δυστυχώς, δεν θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε ζωντανά κάποια από τα καινούργια κομμάτια, οι πληροφορίες όμως που κυκλοφορούν μέχρι στιγμής μιλούν για δεκάλεπτα, αργά και ατμοσφαιρικά τραγούδια που θυμίζουν την απογείωσή τους κατά τη διάρκεια του ’80 και όχι τη μετά το 1994 εποχή, με τα πιο «εύθυμα» (σε πολλά εισαγωγικά), ρυθμικά και με πολλούς τρόπους ασύμβατα με τη στοιχειωτική μπάντα, τραγούδια.
Mπορεί ο δίσκος του 1989 να είναι εκείνος που τους βρήκε στο απόγειο της καριέρας τους, όταν κατάφεραν να ισορροπήσουν ανάμεσα στον τίτλο της μεγαλύτερης μπάντας της εποχής και σε εκείνον του απόλυτου outsider, αλλά η αυθεντική Cure εμπειρία είναι το ποτ πουρί των επιτυχιών τους.
Παράλληλα, η πρόσφατη περφόρμανς τους στο κλείσιμο του φετινού Glastonbury αποθεώθηκε από τον διεθνή Τύπο, το ίδιο και η έναρξη των επετειακών σόου τους που βιντεοσκοπήθηκε στην όπερα του Σίντνεϊ και περιλάμβανε σπάνια κομμάτια. Όμως είμαστε τυχεροί που ανήκουμε στη λίστα των Summer Festivals και όχι σε εκείνη του Disintegration Tour: μπορεί ο δίσκος του 1989 να είναι εκείνος που τους βρήκε στο απόγειο της καριέρας τους, όταν κατάφεραν να ισορροπήσουν ανάμεσα στον τίτλο της μεγαλύτερης μπάντας της εποχής και σε εκείνον του απόλυτου outsider, αλλά η αυθεντική Cure εμπειρία είναι το ποτ πουρί των επιτυχιών τους.
Από τις πιο σκοτεινές, ποστ-πανκ ημέρες τους (όπως το «The figurehead» ή το «The forest») μέχρι τη σχεδόν ποπ του «Kiss me kiss me kiss me», και από τις αραβικές και ιαπωνικές επιρροές του παραγνωρισμένου «Killing an arab» και του «The Caterpillar», αντίστοιχα, μέχρι την υποδόρια ψυχεδέλεια του «Shake dog shake», οι Cure ελίσσονται σε όλα τα είδη, με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία, διατηρώντας όμως πάντα ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους (aka το εξάχορδο μπάσο και τα ανατριχιαστικά φωνητικά). Κι ενώ το «Disintegration» θα έχει την τιμητική του, οι πιθανότητες να ακούσουμε το «Pornography» του ομώνυμου δίσκου με το intro ακατάληπτων κραυγών είναι μηδαμινές.
Μπορεί για μένα ο δίσκος του 1982 να ήταν το αποκορύφωμα τους, όμως για εκείνους ήταν μία κόλαση επί Γης. Ναρκωτικά, αλκοόλ, κατάθλιψη, ένας νευρικός κλονισμός και μία ταραχώδης σχέση ανάμεσα στον Smith που παράλληλα εκτελούσε χρέη κιθαρίστα στους Siouxsie and the Banshees και τον μπασίστα Simon Gallup ήταν το κοκτέιλ που τους έφτασε στο ναδίρ. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε ακόμα και σε τουαλέτες, ενώ το τέλος του σήμανε την αναγέννηση μιας νέας, περισσότερο «ευκολόπιοτης» μπάντας, πάντα σκοτεινής αλλά ποτέ ξανά με τον βασανιστικά καθαρτικό τρόπο του «Pornography».
Για τον Smith ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχουν κάνει, αλλά αν επαναλαμβανόταν οι Cure σίγουρα δεν θα ήταν ζωντανοί σήμερα. Ας αρκεστούμε λοιπόν σ’ αυτήν την ανεπανάληπτη παρακαταθήκη και στο «A hundred years» που θα την εκπροσωπήσει στην Πλατεία Νερού αυτήν την Τετάρτη και ας ελπίσουμε σε μία εμπειρία που θα χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη αυτού του (όχι και τόσο μακρινού) γυμνασιοκόριτσου.
30 χρόνια «Disintegration»
