«Τα τελευταία δύο χρόνια, αφιέρωσα όλο μου το χρόνο στον προσωπικό μου δίσκο (“Arrhythmia”) και στο σάουντρακ της “Μαύρης Τρύπας”. Μην ανησυχείτε, όμως, ο πειραματισμός ήταν ωφέλιμος και η μπάντα χρειάζεται έναν ανοιχτό χώρο για να υπάρχει και να δημιουργεί», απαντά ο Στιούαρτ A. Στέιπλς με την αισθαντική φωνή του στην αγχωμένη ερώτηση μου σχετικά με το μέλλον των Tindersticks. Έχοντας στο νου την τελευταία σόλο του απόπειρα που συνοδεύτηκε από hiatus της μπάντας, η αγωνία είναι δικαιολογημένη: πού βρίσκουν το χρόνο να συναντιούνται, να εμπνέονται και να ηχογραφούν όταν δεν μένουν καν στην ίδια χώρα;
Ο Στέιπλς φροντίζει γρήγορα να διαψεύσει τις αμφιβολίες μου, ανακοινώνοντάς μου ότι έχουν ξεκινήσει ήδη τις ηχογραφήσεις για ένα καινούργιο άλμπουμ, το οποίο μάλιστα θα κυκλοφορήσει στο τέλος της χρονιάς. «Μετά τον πειραματισμό με έναν πιο ηλεκτρονικό ήχο για την ταινία της Κλερ Ντενί, επιστρέψαμε στο στούντιο για τον νέο μας δίσκο. Αυτήν τη φορά θέλαμε να επιδιώξουμε κάτι σωματικό, να χρησιμοποιήσουμε φυσικούς ήχους και να αποφύγουμε τους υπολογιστές, οπότε συγκεντρωθήκαμε γύρω από ένα πιάνο». Μια πρώτη γεύση θα πάρουμε και στη συναυλία του Ηρωδείου, την πρώτη τους για το 2019, που θα κινηθεί σε μια επιλογή από την 27χρονη πορεία τους και μια μικρή παρουσίαση των νέων παραγωγών.
Η αναφορά του στην Ντενί μου δίνει την πάσα για να τον ρωτήσω για τη συνεργασία του με την ατμοσφαιρική σκηνοθέτιδα. «Ένα βράδυ ήρθε στο καμαρίνι μου και μου ζήτησε να χρησιμοποιήσει κομμάτια μας στη νέα της ταινία. Τότε αποφασίσαμε να γράψω εξαρχής το soundtrack. Είναι δύσκολο να είσαι δημιουργικός όταν δουλεύεις με κάποιον για πολύ καιρό, αλλά υπάρχει πάντα μια διαφορετική γωνία και νέα πράγματα να ανακαλύψεις. Για παράδειγμα, η μουσική και η εικονοποιία στη “Μαύρη Τρύπα” είναι σε ένα τελείως καινούργιο επίπεδο».
Πράγματι, οι απόκοσμες, διαστημικές συνθέσεις που ντύνουν τα αργόσυρτα, εσωτερικά πλάνα περικλείουν με τον καλύτερο τρόπο το συναισθηματικό εύρος των χαρακτήρων και τα υπομονετικά, γεμάτα ανάσες κάδρα της Ντενί. Η απρόσμενη, μάλιστα, συνεισφορά του πρωταγωνιστή Ρόμπερτ Πάτινσον στη θέση του Στέιπλς στο «Willow» δίνει μια νέα ματιά στο σάουντρακ.
Επιστρέφοντας στην αρχή της γνωριμίας τους, ο frontman παραδέχεται ότι η Ντενί εμφανίστηκε σε μια περίοδο που είχε ανάγκη να σταματήσει να σκέφτεται τους Tindersticks. Και μπορεί να μη φιλοδοξεί να γίνει κινηματογραφικός συνθέτης πλήρους απασχόλησης, χαίρεται να τη βοηθάει όμως να φτάσει στο επίπεδο που επιθυμεί. Τότε του εξομολογούμαι ότι το «Friday Night» είναι η ταινία που κατέχει ένα ξεχωριστό μέρος στην καρδιά μου. Διαφωνεί. Για εκείνον το «Beau Travail» καταφέρνει ν’ αγγίξει κάτι παραπάνω, ίσως επειδή είναι μια ταινία της την οποία έχει βιώσει αποκλειστικά ως θεατής και όχι ως συμμετέχων.
Μιας και έχουμε πιάσει κινηματογραφική κουβέντα, λογικό επακόλουθο είναι να μάθουμε περισσότερα για τα φιλμάκια που συνόδευαν το «The waiting room» (2016), κάποια από τα οποία, μάλιστα, σκηνοθέτησε ο ίδιος. «Ήταν κάτι που είχα την ανάγκη να κάνω. Στον συγκεκριμένο δίσκο δεν σκεφτόμουν καθόλου με οπτικά ερεθίσματα, ήθελα να ακούσω απλώς το σώμα μου και να φτιάξω μουσική, να απελευθερωθώ τελείως από την εικόνα. Έτσι, κατέληξα να δουλέψω τα βίντεο ξεχωριστά, μετά το πέρας του δίσκου».
O χώρος του Ηρωδείου είναι ο πιο κατάλληλος για να ξεδιπλώσουν τις ορχηστρικές τους αναζητήσεις μέχρι και τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς, «ξεπερνώντας για άλλη μια φορά τους γλωσσικούς περιορισμούς και συλλαμβάνοντας το πραγματικό συναίσθημα».
Τα φιλμάκια που απαρτίζουν αυτήν την ταινία πενήντα ενός λεπτών έχουν ως κοινό τόπο τη δημιουργία ενός χώρου στον οποίο μπορεί να ζήσει η μουσική που τα συνοδεύει, παρά μία ερμηνεία ή την απεικόνισή της. Αστικά τοπία, σκιάσεις, βλέμματα: μικρές παρατηρήσεις του γύρω κόσμου που δένουν άψογα με τις μελαγχολικές, συναισθηματικές συνθέσεις των Tindersticks, είτε αυτές ντύνουν τις ματιές άλλων είτε τις live εμφανίσεις τους. Και τελικά, ο χώρος του Ηρωδείου (13/7) είναι ο πιο κατάλληλος για να ξεδιπλώσουν τις ορχηστρικές τους αναζητήσεις μέχρι και τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς, «ξεπερνώντας για άλλη μια φορά τους γλωσσικούς περιορισμούς και συλλαμβάνοντας το πραγματικό συναίσθημα».
«Arrhythmia»: Ο Στέιπλς σε μοναχική πορεία ξανά
Οι ταινίες της Κλερ Ντενί
«Νενέτ και Μπονί» (1996): Η πέμπτη ταινία της και η δεύτερη σε συνεργασία με τον Βίνσεντ Γκάλο ντύνεται από τις διακριτικές, γεμάτες υπονοήσεις instrumental συνθέσεις, μαζί με μία βερσιόν του «Tiny Tears» από τον δεύτερο δίσκο τους.
«Ερωτική Διαστροφή» (2001): Ως «το φιλί γίνεται δαγκωματιά» περιγράφει η Ντενί τη σεξουαλικά κανιβαλιστική ταινία της. Οι Tindersticks, όμως, δεν μεταφέρουν τη βίαιη εικόνα στη μουσική τους και συνθέτουν ένα σάουντρακ που σε αδειάζει.
«Friday Night» (2002): Ένα μποτιλιάρισμα, δύο άγνωστοι και μια παθιασμένη συνάντηση: η νύχτα περνάει όσο αναβοσβήνουν τα φώτα των αυτοκινήτων και ο Ντίκον Χίντσλιφ μετατρέπει τα βλέμματα και τις ανάσες σε νότες.
«35 Σφηνάκια Ρούμι» (2008): Το σπάνιο όργανο Ondes Martenot κάνει σποραδικές εμφανίσεις ενώ μια εύθυμη μελόντικα στο εναρκτήριο κομμάτι δίνει ένα ηλιόλουστο σάουντρακ για το απροσποίητο, οικογενειακό πορτρέτο, που κέρδισε τους κριτικούς με τη διεισδυτική ματιά του.
«Λευκή Υπεροχή» (2010): Οι ήχοι εξερευνούν τα συναισθήματα και τις διαθέσεις, με τις αιχμηρές δοξαριές να αγριεύουν και τους Tindersticks να παραδίδουν μικρά ρέκβιεμ, όσο η Ντενί εξερευνά την αποικιοκρατία και τη δημιουργία της ταυτότητας.
«Bastards» (2013): Ηλεκτρονικά στοιχεία, επεξεργασμένα φωνητικά και μία διάχυτη σκοτεινιά ντύνει το σκληρό θρίλερ, χωρίς να καταφεύγει σε μουσικά κλισέ. Το «Night Drive» κορυφώνει ένα σάουντρακ που ήρθε από το πουθενά στη νέα εποχή των Tidnersticks.
Περισσότερες πληροφορίες
Tindersticks
Ένα από τα πιο σημαντικά και αγαπημένα στο ελληνικό κοινό βρετανικά συγκροτήματα έρχεται για μια σαγηνευτική βραδιά στην καρδιά του καλοκαιριού.
