Εάν το φετινό Release είχε μια θεματική, θα ήταν εύκολα η νοσταλγία· οι περισσότερες μπάντες χτύπησαν κατευθείαν στην καρδιά των εφήβων των 80’s-90’s, βαριά και των αρχών του 2000 και έφεραν κύματα τριαντάρηδων και σαραντάρηδων στην Πλατεία Νερού. Κι ενώ εμείς ξεχωρίσαμε τη δυναμική των φρέσκων support συγκροτημάτων όπως οι Shame ή οι Fontaines DC, ο Hozier ήταν ο μόνος της νεότερής γενιάς που απολάμβανε τη θέση του headliner, μετά από δύο άλμπουμ και ένα υπερ-επιτυχημένο, ραδιοφωνικά, εμπορικά και στις συνειδήσεις, χιτ («Take me to church»). Μπορεί η προσέλευση να μην δικαίωσε αυτή την επιλογή, ο ενθουσιασμός του κοινού όμως ας είναι ένα πρώτο κίνητρο για να δούμε περισσότερα ονόματα της πρώτης γραμμής από την επόμενη χρονιά.
H ημέρα (23/6) ξεκίνησε με την μπολονέζικη post-rock των JoyCut. Η μπάντα από την Ιταλία παρέδωσε κινηματογραφικά και βιομηχανικά ηχοτοπία, τα οποία σίγουρα θα ταίριαζαν καλύτερα μακριά από την απογευματινή λαύρα. Παρ’ όλα αυτά κατάφεραν να συγκεντρώσουν μια μερίδα του κόσμου που παρακολουθούσε αφενός τις συνθέσεις της σχολής των Mogwai και αφετέρου τα διάφορα φιλμάκια που προβάλλονταν στην οθόνη πίσω τους και γοητεύτηκαν από την ύπαρξη δύο drum-set επί σκηνής. Σίγουρα όμως μία εμφάνιση σε κλειστό χώρο να τους επέτρεπε να αναδείξουν περισσότερο τόσο τις μουσικές τους ικανότητες όσο και το μελετημένο τους οπτικό υλικό.
Περνώντας στους πρώην trip-hoppers και νυν λίγο-απ’-όλα, Hooverphonic, η διάθεση (παρά)χαλάρωσε, με μοναδικές στιγμές έντασης εκείνες των μεγαλύτερων επιτυχιών τους· την πρωτοκαθεδρία έχει πάντα το - απόλυτα ινσταγκραμικό- «Mad about you», ενώ και το μελαγχολικό «Eden» κατόρθωσε να αποσπάσει την προσοχή του κοινού. Η μπάντα των Alex Callier και Raymond Geerts σηκώνει πάνω από είκοσι χρόνια στην πλάτη της, τα οποία επωμίστηκε η νεοαφιχθείσα στο σχήμα και στη ζωή, δεκαοχτάχρονη, Luka Cruysberghs. Η απόσταση ήταν εμφανής, με τη Cruysberghs να φαίνεται αρκετά άτονη πάνω στη σκηνή, παρά την άρτια φωνητική της ικανότητα. Ίσως να χρειάζεται ακόμα χρόνο για να δέσει το γλυκό, ίσως πάλι οι Hooverphonic να πρέπει πλέον να καταλήξουν σε μία σταθερή φωνή που να ισορροπεί σαν παρουσία ανάμεσα στην επικοινωνιακή δεινότητα του Callier και την επιβλητικότητα του Geerts. Όπως και να έχει, μας προετοίμασαν για την επιστροφή τους στη χώρα το Δεκέμβρη, για όσους θέλουν να τους δώσουν μία δεύτερη ευκαιρία.
Κι εκεί που σερβίραμε γάλα περάσαμε στο αλκοολ, με την πρώην τραγουδίστρια των Moloko, Roisin Murphy να παραδίδει ένα άρτιο περφόρμ. Έχοντας εξελίξει την indietronica της πρώτης μπάντας της σε καθαρόαιμη electro, η βρετανίδα ντίβα πέρασε την επόμενη μιάμιση ώρα σε μία ασταμάτητη κινητικότητα. Αλλάζοντας συνολάκια χωρίς σταματημό, από γάντια και τζόκευ καπέλα μέχρι λαιμούς πιερότου και πολυμορφικά αδιάβροχα η Murphy μας πυροβόλησε με ακατάπαυστη ενέργεια, κερδίζοντας ένα νέο κοινό, το οποίο, λόγω ηλικίας, δεν την είχε απολαύσει στις δάφνες του «Overpowered».
Η γράφουσα, βέβαια, προτιμά τις παλιότερες απόπειρες από τα arty beats των πρόσφατων κυκλοφοριών· αναδεικνύονται, όμως, ομολογουμένως πολύ καλύτερα στις live εκτελέσεις τους παρά στις studio εκδοχές, συνδυασμένα με τα καλειδοσκοπικά βίντεο και τα ψυχεδελικά visuals. Καλύτερα, επίσης, που δεν επέστρεψε στις εποχές των Moloko παρά μόνο για το Forever Now, και είχαμε την ευκαιρία να δούμε τη σύγχρονη Roisin και όχι ένα ακόμη ταξίδι στις αναμνήσεις. Μιλώντας για νοσταλγία, σε ευτυχή σύμπτωση τα πυροτεχνήματα της έναρξης του Summer Nostos Festival συνόδεψαν την κορύφωση μίας πειραγμένης εκδοχής του «Overpowered», με τις εκρήξεις να πραγματοποιούνται ακριβώς πίσω από τη σκηνή. To ανεβαστικό «Flash of light» έκλεισε το set της, με τη Murphy να απομακρύνει έναν έναν τους μουσικούς από τη σκηνή έως ότου να παίζουν μόνο τα ντραμς σε λούπα κι εκείνη να τραγουδάει ξαπλωμένη, κάνοντας παράλληλα ποδήλατο.
Η προσέλευση στις 11 παρέμενε ακόμη ισχνή, παρά τη φρεσκάδα του headliner, όμως το κοινό που είχε συγκεντρωθεί στριμωχνόταν αγωνιωδώς για μία θέση στο κάγκελο. Ενώ αναρωτιόμασταν αν έφταιγε η ενέργεια της ηλικίας ή το πάθος για τον Hozier, οι σπαραγμοί ευτυχίας όταν εμφανίστηκε στη σκηνή με την επταμελή μπάντα του, έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στη δεύτερη επιλογή. Ο ιρλανδός τραγουδοποιός είναι ένας ικανός τροβαδούρος, συναισθηματικός όπως αρμόζει στα τραγούδια του και επικοινωνιακός απέναντι στο πορωμένο νεανικό πλήθος, το οποίο ξέσπαζε σε σπαραγμούς αποθέωσης σε κάθε κομμάτι που ξεκινούσε.
Φυσικά, το «Nina cried power» από το ομώνυμο πρόσφατο EP του, με τη συνοδεία εικόνων από πορείες και διαμαρτυρίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα απέσπασε και ένα από τα πιο δυνατά χειροκροτήματα, ενώ τα τραγούδια του τελευταίου δίσκου («Wasteland, Baby!») είχαν καταφέρει μέσα στους τέσσερις μήνες κυκλοφορίας του να μπουν στα μυαλά και τα στόματα των παρευρισκόμενων, που παραδίνονταν σε ένα ασταμάτητο sing along, από το «From Eden» (πολλές Εδέμ για μία μέρα) και το «No Plan» μέχρι το «Almost» και το «Movement».
Πριν προλάβουν να ξεθυμάνουν οι επεφημίες του τελευταίου, οι στίχοι «My lover's got humor / She's the giggle at a funeral» έφεραν τον πανζουρλισμό και δεκάδες υψωμένα κινητά με τις κάμερες να τραβούν ανελέητα γέμισαν το χώρο, ενώ ανέμιζαν σημαίες στα χρώματα του ουράνιου τόξου, σε μία ισχυρή εκπροσώπηση της LGBTQ+ κοινότητας. Χωρίς να χάνουν ούτε λέξη και μέσα σε μπόλικη συγκίνηση, το κορυφαίο τραγούδι του Hozier εκτελέστηκε από ένα στόμα, μια φωνή και ο αποχαιρετισμός του άφησε το πλήθος άφωνο και ευτυχισμένο. Ας είναι αυτός ο ενθουσιασμός λόγος να έρχονται περισσότεροι φρέσκοι καλλιτέχνες από δω και πέρα· πιστεύω πραγματικά ότι το κοινό θα εκπαιδευτεί ώστε να τους τιμά και με την παρουσία του.
