Οι Lebanon Hanover νοσταλγούν εποχές που τα πράγματα ήταν ευκολότερα

«Δεν είμαστε φεστιβαλική μπάντα, αλλά είναι τιμή μας να παίζουμε στην Αθήνα, ειδικά σε ένα τόσο επικό φεστιβάλ». Οι Lebanon Hanover δε θα μπορούσαν να αποφύγουν την Ελλάδα και να ήθελαν: η Larissa «Iceglass» Georgiou έχει καταγωγή από τη Φιλιππιάδα, ο William Maybelline είναι παντρεμένος με Αθηναία, ενώ οι δίσκοι τους κυκλοφορούν από την εγχώρια Fabrika Records. «Γνωριστήκαμε το 2011 στο Drop Dead Festival, στο Βερολίνο. Τότε η Ιωάννα (σ.σ. Παυλίδου, η μία από τους ιδιοκτήτες της δισκογραφικής και μέλος των Selofan) μου ζήτησε να ετοιμάσουμε ένα LP μαζί τους. Από τότε χτίσαμε έναν ισχυρό δεσμό και αναδύθηκε μια υπέροχη ιστορία», μου λέει η Larissa σχετικά με τη συνεργασία τους με την εταιρεία που αποκαλύπτει μερικά από τα πιο εκκεντρικά και ενδιαφέροντα ονόματα της new wave και minimal synth σκηνής (She Past Away, Regressverbot, Buzz Kull).

Θα ήθελαν μάλιστα να έχουν παίξει μαζί με τους Χωρίς Περιδέραιο, τους Film Noir, τους Alive She Died και τους θεσσαλονικείς Fear Condition, αλλά μπήκαν καθυστερημένα στο darkwave τερέν. Μετράνε πλέον 9 χρόνια σταθερής παρουσίας και πέντε δίσκους, με τον πιο πρόσφατο («Let them be alien») να φέρνει την παγωμένη πλευρά τους σε νέα βάθη. Μπορεί να μην έλαβε τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις του παλαιότερου «Tomb for Two» αλλά δίνει μία νέα διάσταση στις απόψεις τους για την αποξένωση του σύγχρονου κόσμου. «And however hard I try to integrate / Iʼll always remain alien» τραγουδούν στο Alien, συμπυκνώνοντας σε δύο φράσεις το νόημα της προσωπικής μοναξιάς.

Όπως μεταπηδούν από τον Λίβανο στο Ανόβερο, έτσι περνούν και οι στίχοι τους από τα Αγγλικά στα Γερμανικά. «Τα Αγγλικά τα χρησιμοποιώ περισσότερο γιατί θέλω οι στίχοι μου να είναι κατανοητοί σε όλον τον κόσμο. Για αισθητικούς λόγους όμως προτιμώ τα Γερμανικά. Το german wave του ‘80 άλλωστε είναι από τα αγαπημένα μου μουσικά είδη». Αντίστοιχα, εναλλάσουν και τα φωνητικά τους, ενστικτωδώς, με βάση τη χροιά που ταιριάζει σε κάθε επιμέρους κομμάτι. Το αποτέλεσμα είναι συντριπτικό, παρότι η μουσική αίσθηση είναι πολλές φορές αποστασιοποιημένη.

Τα συναισθήματα όμως είναι πάντα παρόντα και θυμίζουν εκείνα των αληθινά ρομαντικών. Η Larissa εκφράζει έτσι τους προβληματισμούς της για τις σύγχρονες σχέσεις: «Οι καιροί των πολλαπλών επιλογών και της αποξένωσης μέσα σε έναν κόσμο ψηφιοποιημένο είναι πολύ τρομακτικοί. Με κάνουν να νοσταλγώ εποχές που τα πράγματα ήταν ευκολότερα. Να διαβάζουμε ποιήματα ο ένας στον άλλον. Να γράφουμε γράμματα ή να κοιτάζουμε απλώς τον ουρανό και να ονειρευόμαστε. Εύχομαι οι άνθρωποι να βλέπονται περισσότερο και να μην κοιτάζουν μόνο τις οθόνες και τα likes». Στο live των Lebanon Hanover στο Plissken (Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, 26/6), πάντως, θα χορεύουμε ώμο με ώμο μέχρι το πρωί. Και αυτό προς το παρόν είναι αρκετό…