Ο θρυλικός μπασίστας των James μας μίλησε για την πολιτική έκφραση και την αισιοδοξία σε δύσκολους καιρούς

«Η Ελλάδα είναι μία από τις αγαπημένες μας χώρες. Κάθε φορά που ερχόμαστε, είναι σα να βρισκόμαστε σε διακοπές» μου αφηγείται γελαστά ο Jim Glennie, ένα από τα πρώτα μέλη των James, ο οποίος μάλιστα έδωσε και το όνομά του στο συγκρότημα. «Κρατάμε πολύ καλές αναμνήσεις τόσο από τις συναυλίες μας εκεί όσο και από τις προσωπικές μας διακοπές. Το κοινό είναι υπέροχο και παθιασμένο, το ίδιο και οι συναυλίες μας, όπως εκείνη στο Θέατρο Βράχων το 2014» συνεχίζει όσο προσπαθώ να εξηγήσω το πάθος του ελληνικού κοινού για τη βρετανική μπάντα. Αρχίστε απλά να παίζετε το «Senorita» σε διαφορετικές στιγμές μπροστά σε κόσμο- και από τις παβλοφικές αντιδράσεις θα καταλάβετε τι εννοώ.

Στην κοινή τους ημέρα με το νέο αίμα της βρετανικής post-punk Shame και το θρύλο Iggy Pop, δε θα εκπλαγώ εάν υπάρξει κόσμος που θα κατηφορίσει στην Πλατεία Νερού (8/6) μόνο και μόνο για να ακούσει ζωντανά για άλλη μία φορά το «Laid» αλλά και κάτι από το απροσδόκητα πολιτικό, τελευταίο δίσκο τους «Living in Extraordinary Times». Μπορεί να μη μας έχουν συνηθίσει σε μία τόσο ευθεία πολιτική καταγγελία, αλλά στίχοι όπως «Fascists in the White House» στο «Hank» μαρτυρούν μια ανάγκη για έκφραση του κοινού νου. «(Το να γράψουμε για πολιτική) ήταν μία ασυνείδητη και ενστικτώδης επιλογή. Δεν εκφράζουμε συχνά τις πολιτικές μας απόψεις ως συγκρότημα ούτε γράφουμε πολιτικοποιημένους στίχους και κυρίως δε θέλαμε να γίνουμε διδακτικοί, αλλά με όλα αυτά που συμβαίνουν τριγύρω μας όπως ο Τραμπ στις ΗΠΑ και το Brexit στην Αγγλία, αρχίσαμε να γράφουμε και γι αυτά».

Κι ενώ εγώ αναρωτιέμαι για την αισιοδοξία τους όσον αφορά στους καιρούς που διανύουμε ο Glennie έχει διαφορετική άποψη. «Μ’ αρέσει που ο δίσκος έχει βγει αισιόδοξος. Πάντα πιστεύω ότι ζούμε σε υπέροχους καιρούς και είμαι πολύ αισιόδοξος. Χαίρομαι που το άλμπουμ το απηχεί αυτό, εν μέσω όλων αυτών που συμβαίνουν και ελπίζω ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν στο τέλος καλά. Πιστεύω ότι πρέπει να δούμε τα χειρότερα για να βελτιωθούμε και ελπιζω ότι από δω και πέρα όλα θα πηγαίνουν καλύτερα, αφού οι άνθρωποι έχουν δει τον πάτο».

Δεν γνωρίζω αν αυτή η αισιοδοξία είναι κάποιο προσωπικό προσόν του μπασίστα απ’ το Μάντσεστερ, σίγουρα όμως τα κοντά 40 χρόνια σταθερής επαγγελματικής πορείας (με ένα μικρό διάλειμμα εξαετίας από το 2001-2007) του επιτρέπουν και με το παραπάνω να νιώθει καλά για το μέλλον του. Άλλωστε εάν υπάρχει μία μπάντα που επιβίωσε στο Madchester αυτοί είναι οι James· σε αντίθεση με τους Stone Roses ή τους Happy Mondays, η μουσική γραμμή τους μοιάζει περισσότερο με κάποιο δορυφόρο παρά με πεφταστέρι. Ξέρεις πάντα τι θα ακούσεις στον καινούργιο δίσκο χωρίς όμως αυτό να τον κάνει βαρετό, αφού κάθε φορά υπάρχει ένα μικρό βηματάκι παραπέρα.

«Πρέπει πάντα να πιέζεις τον εαυτό σου, να τον προκαλείς και να μην επαναπαύεσαι ατομικά ως μουσικός αλλά συνολικά σα μπάντα. Δουλεύουμε σκληρά, αυτό είναι το μυστικό! (γέλια) Πάντα θέλουμε να αλλάζουμε και να αποδεικνύουμε τους εαυτούς μας σε κάποιον. Μην ρωτήσεις ποιος είναι αυτός, δεν ξέρω! Αλλά σίγουρα θέλουμε πάντα να παράγουμε κάτι καλύτερο και ποτέ δεν ξεκουραζόμαστε. Αλλιώς δεν μπορούμε να είμαστε περήφανοι γι αυτό που κάνουμε. Είμαστε μια πάντα που συνεχώς αλλάζει, πάντα νιώθουμε ότι ακόμα δεν είμαστε ακριβώς σωστοί και ολοκληρωμένοι».

Αυτό είναι απ’ ότι φαίνεται το κλειδί της επιτυχίας για τους 15 δίσκους στο ενεργητικό τους και για τον επόμενο που ετοιμάζεται ήδη. Μπορεί ο frontman Tim Booth να ζει εδώ και χρόνια στην Αμερική και τα υπόλοιπα μέλη να είναι διασπαρμένα στη Βρετανία, αλλά παραμένουν ακαταπόνητοι, ξεκλέβοντας στιγμές ανάμεσα στις φεστιβαλικές τους εμφανίσεις για να γράψουν και να συνθέσουν για το νέο άλμπουμ. Δυστυχώς ακόμα βρίσκεται σε ένα πολύ αρχικό, αποσπασματικό στάδιο οπότε δεν μπορούσε να μου δώσει παραπάνω πληροφορίες· ούτε ο ίδιος δεν γνωρίζει πώς θα εξελιχθεί ή πότε θα ολοκληρωθεί. Μέχρι τότε, θα αρκεστούμε στον ενθουσιασμό τους για την παρουσία τους στην ίδια σκηνή με τον Iggy Pop!