Η καταρρακτώδης βροχή της Κυριακής (7/4) ταίριαξε απόλυτα με τη μουντή ατμόσφαιρα της συναυλίας που περιμέναμε από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε η επανένωση των Madrugada. Και θα ήταν δύσκολο να μην συμπεριελάμβαναν την Ελλάδα στην παγκόσμια περιοδεία τους για τα 20 χρόνια από την κυκλοφορία του «Industrial Silence»· ήδη από τις πρώτες κυκλοφορίες τους στα τέλη του ‘90 και με την πολύτιμη αρωγή του Πάνου Κοκκινόπουλου και των αστυνομικών σειρών του (Κόκκινος Κύκλος, 10η Εντολή), οι Νορβηγοί απέκτησαν ένα φανατικό κοινό στην Ελλάδα. Οι συνεχείς συναυλίες του frontman, Sivert Hoyem, στη χώρα, η γρήγορη εξάντληση των εισιτηρίων για το live της Κυριακής, το sold-out της Θεσσαλονίκης με την ακόλουθη αλλαγή χώρου και η ανακοίνωση μίας δεύτερης συναυλιακής μέρας για την Αθήνα το απέδειξαν, άλλωστε, περίτρανα.
Παρ’ ότι είχαμε όλες αυτές τις πληροφορίες, η άφιξη στο κατάμεστο Ταε Κβον Ντο και πάλι μας εξέπληξε. Χιλιάδες κόσμου, συγκεντρωμένοι σχεδόν από την ώρα που άνοιξαν οι πόρτες, γεμίζοντας στο φουλ από την αρένα μέχρι και τις κερκίδες, ανέμεναν εναγωνίως την εμφάνιση των Νορβηγών, σε ηλικίες που κυμαίνονταν από έφηβους μέχρι όσους παρακολούθησαν κατά πόδας την πορεία τους όλα αυτά τα χρόνια.
Στις 20:30 ο Luke Elliot, support της μπάντας που τους ακολούθησε και στην Ελλάδα, άρχισε να δίνει τον παλμό με τις σκοτεινές folk-rock μουσικές του. Απόλυτα ταιριαστός με το κλίμα του live, μας έδωσε ένα ισχυρό nick cav-ικό vibe, από το κουστούμι μέχρι τις κινήσεις και τη χροιά της φωνής του. Ίσως τα τραγούδια του να χρειάζονται ένα πιο κλειστό χώρο για να αναδειχθούν· έδιναν την αίσθηση ότι χάνονταν στην έκταση του χώρου, έδωσε ωστόσο μία τίμια μισάωρη performance. Δεν αμφιβάλλω ότι θα τον ξαναδούμε σε εγχώρια ύδατα: O καλλιτέχνης απ’ το Νιου Τζέρσυ τραγουδάει τη μουσική που αρέσει στους Έλληνες.
Μόλις τα ρολόγια έδειξαν δέκα παρά τέταρτο οι προβολείς έσβησαν και η μπάντα βρέθηκε εν ριπή οφθαλμού στη σκηνή, ακολουθούμενοι από εκατοντάδες φωτάκια - οθόνες κινητών που ήθελαν να απαθανατίσουν την ιστορική στιγμή. Οι πρώτες νότες του «Vocal» σήμαναν μία άκρως ηλεκτρισμένη έναρξη και οι back-to-back εκτελέσεις του tracklist του ντεμπούτου τους γιγάντωσαν αυτήν την αρχική αίσθηση.
«Έχουμε μία συνεχή ερωτική σχέση με την Ελλάδα», δήλωσε ο Hoyem μεταξύ των τραγουδιών και κατάφερε να περιγράψει σε οκτώ λέξεις το κλίμα της συναυλίας. Σ΄αυτό συνηγορεί, βέβαια, κι ο ίδιος: Με φωνή στεντόρια και αέρα αυθεντικού γητευτή έκανε για άλλη μια φορά το κοινό (κυρίως το γυναικείο) να παραληρεί. Με το ντέφι του ανά χείρας και την άψογη φωνητική και εκφραστική του ικανότητα πήρε τη συναυλία στην πλάτη του και απογειώθηκε. Και μιλάμε κυριολεκτικά: Κατά τη διάρκεια του «Electric», το κεντημένο με παγιέτες σακάκι του γέμισε το χώρο με εκατοντάδες μικρές πυγολαμπίδες, ενώ λίγα λεπτά νωρίτερα, κατά την ερμηνεία του «Strange Colour Blue», ενός από τα πιο εμβληματικά τραγούδια τους, ο χώρος βυθίστηκε στο σκοτάδι και ο crooner με ένα προβολέα στην αγκαλιά έστρεψε το μοναδικό φως πάνω στον κάθε ένα από μας. Το «Quite Emotional» μπορεί να είναι το φινάλε του δίσκου, είναι όμως και το πρώτο αξιόλογο τραγούδι που έγραψαν και τους άλλαξε τη ζωή, μας εκμυστηρεύτηκε ο frontman, λίγο πριν παραδώσει μία άκρως αισθαντική ερμηνεία, εξηγώντας γιατί το «Industrial Silence» είναι ένας άκρως ερωτικός δίσκος.
Φυσικά τα 11 τραγούδια του άλμπουμ δε μας ήταν αρκετά: Ευτυχώς επέστρεψαν για ένα χορταστικό encore που έμοιαζε περισσότερο με ένα δεύτερο μέρος. Ένα ποτ-πουρί από τα πιο δημοφιλή κομμάτια τους (άλλα τόσα θα μπορούσαμε να διαλέξουμε και πάλι θα ήταν λίγα), συμπλήρωσε το σετ των δύο plus ωρών. «Black Mambo», «Hands Up - I Love You», «Only When You’re Gone» και ο Hoyem να αλλάζει κιθάρες σαν τα πουκάμισα (ή μάλλον, τα σακάκια) και ακολούθως το «Honey Bee», όπου σχεδόν οι πάντες γνώριζαν τους στίχους, το σκοτεινό «What’s on your Mind» και το θρυλικό «Majesty». Πριν το «Kids on the High Street» ήρθε και μία από πιο αληθινά συγκινητικές στιγμές της συναυλίας, με τον Hoyem να ευχαριστεί τον «καλό τους φίλο» σκηνοθέτη και ιδρυτή του Gagarin 205, Νίκο Τριανταφυλλίδη, τον άνθρωπο που τους έφερε για πρώτη φορά στην Ελλάδα και τους σύστησε μετά δόξας στο κοινό.
Και έπειτα ήρθε η ώρα να κατέβει από τη σκηνή, κατά το μαγευτικό φινάλε του «Valley of Deception», να τραγουδήσει ανάμεσα στο κοινό και τελικά να καθίσει στην άκρη της σκηνής για να παραδώσει ένα κλείσιμο από καρδιάς. Γιατί αν κάτι ξεχωρίσαμε στη συναυλία αυτή ήταν η δική τους διάθεση να βρίσκονται εκεί: «Οι Madrugada είμαστε πάνω απ’ όλα τέσσερα αγόρια που θέλαμε να παίζουμε τα τραγούδια μας πάνω στη σκηνή», είχε πει νωρίτερα και το απέδειξαν από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.
