Το βράδυ του Σαββάτου (1/12) μας βρήκε σε μία μεγαλούτσικη ουρά στην Πειραιώς, να περιμένουμε στην είσοδο του Piraeus 117 Academy για το live των Mogwai. Όταν μπήκαμε η εμφάνιση των Afformance μόλις ξεκινούσε και ήδη ο μισογεμάτος χώρος έδινε ισχυρές ενδείξεις για το πλήθος που θα ακολουθούσε.
Οι Έλληνες post-rockers παρότι έχαιραν μπόλικου κοινού, το οποίο μάλιστα είχε τη διάθεση να τους παρακολουθήσει (κάτι που δε συμβαίνει συχνά στα support συγκροτήματα εδώ) δεν τράβηξαν ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, έδωσαν όμως μια αρκετά προσεγμένη σαραντάλεπτη εμφάνιση.
Το μυαλό μας ήταν όμως στους Mogwai και ο κόσμος που συνέχισε να συρρέει μέχρι και μετά τις 10 το επιβεβαίωσε στο εκατό τοις εκατό. Με μια αμελητέα καθυστέρηση 10 λεπτών από την προκαθορισμένη τους ώρα, οι Σκωτσέζοι ανέβηκαν εξοπλισμένοι στη σκηνή, με εμάς να ανυπομονούμε- όχι αδικαιολόγητα αφού είχαμε να τους δούμε επί ελληνικού εδάφους από το 2012, πριν κάνουν ακόμη τη μεγάλη, δυνατή δισκογραφική επιστροφή τους.
Οι πρώτες νότες από το «Heard About You Last Night», του προσωπικά αγαπημένου «Rave Tapes», ήταν αρκετές για να μας δώσουν μία καλή εικόνα της ατμόσφαιρας που θα επικρατούσε για την επόμενη μίαμιση περίπου ώρα στο venue της Πειραιώς: αργόσυρτοι αλλά και θορυβώδεις ήχοι που σε παρασέρνουν και πέντε φιγούρες πάνω στη σκηνή, μέσα σε καπνούς και πολύχρωμα φώτα να σε πλανεύουν.
Η συναυλία ξεκινούσε και εμείς σε μερικά λεπτά είχαμε μετατραπεί σε μια ενιαία μάζα που κινούνταν μονοκόμματα στο ρυθμό που έδιναν οι post-rockers. Αργά και έπειτα παθιασμένα αλλά πάντα συντονισμένα, υπό τις σινεματικές μουσικές τους που γέμιζαν το χώρο. Είναι η αλήθεια πώς στο πρώτο σαραντάλεπτο περίπου οι επιλογές στα κομμάτια είχαν αρχίσει να γίνονται ελαφρώς μονότονες- ήταν όμως εν τέλει ο τρόπος να χτίσουν σιγά σιγά τα κύματα ενέργειας που εκπέμπουν και την κατάλληλη στιγμή να μας εκτοξεύσουν, πρώτα με το «Hunted by a Freak» και έπειτα με το «Don’t believe the Fife». Το κλασικό, πλέον, «Auto Rock» και το εκστατικό «Old Poisons» που ακολούθησαν μας έβγαλαν τελείως από τα σώματα μας και μας χάρισαν μερικές απ’ τις πιο θορυβώδεις στιγμές της συναυλίας.
Μία ώρα και δέκα λεπτά μετά την έναρξη της συναυλίας και αφού μας είχαν ευχαριστήσει επανειλημμένα για την παρουσία μας στο χώρο, οι Mogwai μας χαιρέτησαν και απομακρύνθηκαν βιαστικά από τη σκηνή. Κανείς μας δεν κουνήθηκε απ’ τη θέση του αφού ήταν το πιο αναμενόμενο encore όλων των εποχών και όντως, 5 λεπτά αργότερα οι Mogwai επέστρεφαν με τις κιθάρες ανά χείρας και το «Remurdered» (πάλι από το αγαπημένο «Rave Tapes») να πέφτει καταιγιστικά πάνω στο κοινό.
Η ανυπομονησία είχε χτυπήσει κόκκινο για ένα καταποντιστικό φινάλε, το οποίο μας το χάρισαν με το «Mogwai fear Satan», ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και δημοφιλή κομμάτια τους. Το αργό του χτίσιμο επέτρεψε στο έπακρο την κορύφωση της ανυπομονησίας, που ούτε η πρόωρη κραυγή κάποιου ορκισμένου ή απλά ανυπόμονου fan δευτερόλεπτα πριν την έκρηξη του κομματιού μπόρεσε να διαλύσει. Εκτασιασμένοι συνεχίσαμε να κινούμαστε ρυθμικά μέχρι το τελικό κλείσιμο και τον εγκάρδιο αποχαιρετισμό της μπάντας. Υπήρχε αυτή η ακριβώς αίσθηση ότι βρισκόμασταν σε όνειρο, παρατηρούσαμε τις ημιφωτισμένες φιγούρες, που μπορεί να είναι σκιές, μπορεί και άνθρωποι, και δεν αντιλαμβανόμασταν το πέρασμα της ώρας· μόνο που το όνειρο αυτό το βλέπαμε εμείς και άλλοι 2000 άνθρωποι μαζί.
Η αλήθεια είναι, θέλαμε κι άλλο. Αυτό το μιαμισάωρο σετ είχε περιθώρια να μεγαλώσει χωρίς να γίνει -για μας τουλάχιστον- κουραστικό, όμως η συνολική εμφάνιση τους επί σκηνής, από την αντιμετώπιση ενός μικρού προβλήματος που είχαν με το μπάσο και το γεγονός ότι σε κάθε εμφάνιση παίζουν διαφορετικό set αναλόγως τα κέφια τους, μέχρι τις ευχαριστίες που απηύθυναν στους Afformance αλλά και τον χαμογελαστό, από καρδιάς χαιρετισμό τους, επιβεβαίωσαν την εντύπωση ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι που κάνουν το συγκρότημα ξεχωριστό περισσότερο και απ’ τη μουσική τους.
Όταν γράφαμε για τους Mogwai τονίζαμε ότι είναι επιτυχημένοι γιατί είναι μια παρέα ανθρώπων που κάνουν αυτό που τους αρέσει με τον τρόπο που θέλουν και γι αυτό το κάνουν και καλά. Και αυτό ακριβώς μας απέδειξαν το βράδυ της 1ης Δεκεμβρίου: ότι είκοσι χρόνια μετά τον πρώτο τους δίσκο παραμένουν μια παρέα ανθρώπων που θέλει να περνάει καλά παίζοντας τη μουσική τους. Και νομίζω δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιτυχία απ’ το να μπορείς να μεταδώσεις αυτό το συναίσθημα.
Ακούστε το setlist της συναυλίας:
© φωτογραφιών: Αργύρης Λιόσης
