Δημήτρη Μούτσιε και Αλέξη Σταυρόπουλε μήπως είστε λιγάκι τζαζ;

Λίγο πριν το live τους στην Afrikana την Κυριακή 21 Οκτωβρίου, το εμπνευσμένο ντουέτο Loop Vertigo μιλά για το μουσικό τους ζευγάρωμα, τον καινούργιο δίσκο τους «Neocortex» και φυσικά –τι άλλο- τις λούπες…

Αν και έχω ακούσει δυο – τρεις φορές το νέο σας δίσκο «Neocortex» δεν έχω αποφασίσει σε ποια μουσική κατηγορία να σας κατατάξω… Μήπως είστε λιγάκι τζαζ με την κυριολεκτική και την μεταφορική έννοια;
Δ.Μ. Είναι σίγουρο ότι η συγγένεια μας με την τζαζ, όπως και να το θέσεις, είναι εμφανής. Ξεκινήσαμε σαν συμμαθητές σε τζαζ σεμινάρια και ίσως αυτός να ήταν ο πρώτος κοινός κώδικας. Με την δημιουργία όμως των Loop Vertigo άρχισαν να βγαίνουν στη φόρα - είτε γυμνά, είτε μεταμφιεσμένα- όλα τα ακούσματα μας (από progressive και metal μέχρι παραδοσιακά και ηλεκτρονική μουσική). Αποφασίσαμε να μη λογοκρίνουμε τίποτα, απλά να τα κάνουμε να νιώθουν όλα άνετα μεταξύ τους.

Είστε ένα band of two. Αισθάνεστε αριθμητικά επαρκείς για να στηρίξετε ένα πολυεπίπεδο μουσικό πρότζεκτ; Πόσο εύκολο είναι να είσαι μουσικό ζευγάρι και να μην έχεις έναν τρίτο (ή τέταρτο, πέμπτο) που να μπορεί να αποσυμπιέσει πιθανές διαφωνίες;
Δ.Μ. Αποσπασματικά και μόνο στην αρχή, μας είχε περάσει από το μυαλό ότι θα θέλαμε για παράδειγμα ένα έξτρα layer σε αυτό το μέρος ή ένα μπάσο σε κάποιο άλλο. Αλλά στην πορεία καταλάβαμε πόσο σημαντικό είναι να έχεις συναίσθηση των μουσικών/εκφραστικών μέσων που έχεις στη διάθεση σου και μέσω αυτών να δημιουργείς. Τα κομμάτια που γράφουμε δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης. Όσον αφορά το πόσο εύκολη είναι η συνύπαρξη ενός μουσικού ζευγαριού, αυτό έχει να κάνει με τη χημεία των δυο ατόμων. Εμείς εκτός από τη μουσική συνδεόμαστε και από παλιά φιλία και αυτό κάνει τα πράγματα ακόμα πιο εύκολα. Μπορείς επίσης να φανταστείς πόσο εύκολα μπορούμε να κανονίσουμε πρόβες και lives!

Το όνομά σας είναι «Loop Vertigo». Πόση σημασία έχουν οι λούπες στη μουσική σας πρόταση; Τελικά σας ζαλίζουν ή σας γεμίζουν;
Δ.Μ. Μας γεμίζουν παρά μας ζαλίζουν. Γενικά η επανάληψη νιώθω ότι είναι μεγάλο κεφάλαιο στη μουσική και έχει να κάνει με πιο πρωτόγονα ένστικτα. Δεν είναι τυχαίο ότι η επανάληψη σκοπών με μορφή λούπας χρησιμοποιούταν από πολύ παλιά για να έρθουν οι άνθρωποι σε έκσταση. Έχουν μεγάλη δυναμική, αλλά ταυτόχρονα έχουν και μία ιδιαιτερότητα στο χειρισμό τους. Στην περίπτωση μας, δε μιλάμε για ηχογραφημένες λούπες, αλλά για μικρές επαναλαμβανόμενες φράσεις οι οποίες είτε είναι μέρος της σύνθεσης μας είτε αυτοσχεδιασμοί που όμως λειτουργούν οργανικά μέσα στο κάθε κομμάτι.

Δεν νοιώθετε ότι μερικά κομμάτια σας θα μπορούσαν να έχουν στίχους; Δεν θέλετε να μοιραστείτε λέξεις και φράσεις με τους ακροατές σας;
Α.Σ. Κάποια κομμάτια μας θα μπορούσαν να έχουν στίχους και μελωδίες φωνής, όπως και κάποια άλλα θα μπορούσαν να έχουν έγχορδα, ή ένα σόλο κιθάρας από το πουθενα. Προτιμούμε, όμως, να το προσομοιάσουμε με τους περιορισμούς του ντουέτου και να γίνουμε πιο ευρηματικοί με τα εργαλεία που ήδη έχουμε στα χέρια μας. Λέξεις μοιραζόμαστε ήδη στον πρώτο μας δίσκο, στο κομμάτι μας «Ηealing», όπου ακούγεται ένα ποίημα του φίλου μας Dylan Wolfram, ενώ στα live παίζουμε πάνω στο «the genius of the crowd» του Bukowski. Στο μέλλον μπορεί να δοκιμάσουμε κάτι με φωνή, αλλά πάντα ως «εξαίρεση στον κανόνα».

Χρησιμοποιείτε συνθεσάιζερ και ντραμς. Είναι ο συνδυασμός ψηφιακού και αναλογικού ήχου το μέλλον της μουσικής;
Α.Σ. Νιώθουμε λίγο άβολα να μιλήσουμε ως ντουέτο για το μέλλον της μουσικής, αλλά σίγουρα ο συνδυασμός του ακουστικού με τον πιο ηλεκτρονικό ήχο είναι κάτι που μας προκαλεί να δημιουργήσουμε και προφανώς βρίσκεται στις περισσότερες επιρροές μας. Αυτό που για εμάς έχει ενδιαφέρον είναι να σκεφτείς, πώς ένας παραγωγός ηλεκτρονικής μουσικής θα αντιδρούσε αυτοσχεδιαστικά μαζί με μια jazz μπάντα ή από την άλλη πώς ένας αυτοσχεδιαστής θα εκφραζόταν μόνο με ένα drum machine και ένα synth…

Πώς ορίζεται ο επαγγελματισμός στο σημερινό σκηνικό της ελληνικής μουσικής σκηνής; Γίνεται να ζήσει ένας μουσικός από τη δουλειά του;
Α.Σ. Το σημερινό σκηνικό της ελληνικής μουσικής -ως προς το mainstream κομμάτι του άρα και αυτό που αποφέρει περισσότερα χρήματα- κυριαρχείται από πράγματα που λίγο έχουν να κάνουν με την δημιουργικότητα και την προσπάθεια για κάτι καινούργιο, ενώ στις πιο underground σκηνές υπάρχει πολύ περισσότερη κίνηση. Επομένως, ο επαγγελματισμός είναι μάλλον μια έννοια σχετική στη χώρα μας, έχοντας να κάνει περισσότερο με τον χρόνο που αφιερώνεις στη σύνθεση και τις πρόβες, πόσο ασχολείσαι με το gear σου και πόσο προσπαθείς το κάθε live να ανταποκρίνεται σε υψηλά στάνταρ, ανεξάρτητα από το πόσα λεφτά θα έρθουν στο τέλος.
Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να γίνουν για να βελτιωθεί η κατάσταση αυτή. Σίγουρα δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε από τους Loop Vertigo στην παρούσα φάση, αλλά αν κάποιος θέλει να ζήσει από τη μουσική πιστεύω ότι θα βρει τον τρόπο. Για να το καταφέρει αυτό, βέβαια, χρειάζεται ένα πολύ γερό στομάχι.