Προτού οι Idles διαλύσουν τη σκηνή του Primavera μιλήσαμε με τον τραγουδιστή Joe Talbot και τον κιθαρίστα Mark Bowen για το μέλλον της μπάντας, τη μετάλλαξη του punk, και τη χαμένη ταυτότητα μιας ολόκληρης γενιάς.
Ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο σας, «Brutalism», είστε έτοιμοι να προχωρήσετε στον επόμενο δίσκο;
Joe Talbot: Ναι, το δεύτερο άλμπουμ μας είναι πανέτοιμο. Θα κυκλοφορήσει μέσα στη χρονιά. Εξαρτάται από εμάς και τις περιοδείες που έχουμε κανονίσει το πότε ακριβώς θα βγει. Πιστεύω θα είναι πολύ καλός.
Mark Bowen: Νιώθουμε πάρα πολύ έτοιμοι για το επόμενο βήμα. Κατά κάποιο τρόπο το 2017 μας προετοίμασε να βρούμε το ρυθμό μας για φέτος. Κάνουμε τα πράγματα με κάπως παλιομοδίτικο τρόπο, δε βιαζόμαστε, και έτσι είμαστε πάντα προετοιμασμένοι να διαχειριστούμε τα πράγματα όπως έρχονται.
J.T.: Νομίζω πως από εδώ και στο εξής θα δουλεύουμε ασταμάτητα. Στην καθημερινότητά μας, αν χρειαστεί, προτιμάμε να κάνουμε μικρές παύσεις, παρά να γράφουμε αργά και σε βάθος χρόνου μουσική. Ως καλλιτέχνες δουλεύουμε τόσο γρήγορα, ώστε όταν έχουμε κάτι που απολαμβάνουμε και μας γεμίζει πλήρως τότε θέλουμε να το ολοκληρώσουμε άμεσα. Ζούμε το παρόν στο έπακρο, αλλά έχουμε το μυαλό μας και στο μέλλον.
Σ.σ.: Λίγες μέρες μετά τη συνέντευξη ανακοινώθηκε πως ο νέος δίσκος των Idles με τίτλο «Joy As An Act Of Resistance» θα κυκλοφορήσει στις 31 Αυγούστου από την Partisan Records.
Περιμένατε πως το «Brutalism» θα έχει τόσο ενθουσιώδη υποδοχή από το κοινό και τους κριτικούς;
J.T.: Όχι. Η φιλοσοφία μας σα συγκρότημα είναι να μην προσδοκούμε τίποτα. Απλώς να δουλεύουμε όσο περισσότερο γίνεται για κάτι που αγαπάμε, να ελπίζουμε το καλύτερο και να προετοιμαζόμαστε για το χειρότερο.
M.B.: Σε κάθε δημιουργική διαδικασία, αλλά και στη μουσική ειδικά, το να ανησυχείς για την υποδοχή του έργου σου κάνει πολύ κακό στην αυτοπεποίθησή σου και στο τελικό αποτέλεσμα. Έτσι είναι καλύτερα όταν ξεκινάς να φτιάξεις κάτι να το κάνεις για να ευχαριστήσεις τον εαυτό σου. Όχι φυσικά πως αυτό είναι συνέχεια εφικτό, εξάλλου όλοι έχουμε έναν εγωισμό που θέλουμε να ικανοποιήσουμε και είναι ένας από τους λόγους που έχουμε συγκρότημα.
J. T.: Ως άτομα και ως μπάντα, θέλουμε να αγαπηθούμε από τον κόσμο. Όμως θέλουμε να το πετύχουμε με τον πιο ειλικρινή τρόπο, για αυτό και δουλεύουμε σκληρά για την τέχνη μας. Όσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας με γνώμονα την επιτυχία που μπορεί να έχουμε, τόσο περισσότερη ειλικρίνεια θα χάσουμε. Έτσι θρέφεται μια ναρκισσιστική εικόνα που εμάς δε μας αφορά.
Υπήρξε πρόσφατα ένα άρθρο στο The Quietus που περιέγραφε μια νέα μουσική τάση στο βρετανικό underground, η οποία ξεπερνά την ίδια τη μουσική καθώς αμφισβητεί καλλιτεχνικούς και πολιτικούς κανόνες, την οποία ονομάζουν «new weird Britain». Εσείς αντιλαμβάνεστε να συμβαίνει αυτό; Θεωρείτε τους Idles κομμάτι της τάσης;
J.T.: Αυτό είναι κάτι που οι δημοσιογράφοι μπορούν να αποφασίσουν. Πιστεύω πως είναι σημαντικό να αποκωδικοποιούν όσα συμβαίνουν στη δημόσια σφαίρα και να τους αποδίδουν ένα νόημα. Εμείς δεν ξεκινήσαμε το συγκρότημα βάζοντας μια ταμπέλα που να καθορίζει ποιοι είμαστε. Σε κάθε μας νέα κίνηση αλλάζουμε επιγραφή στην ταμπέλα, φτάνουμε σε νέα καλλιτεχνικά βάθη και την ανανεώνουμε. Η υπαρξιακή τέχνη, η ανακάλυψη του εαυτού σου μέσα από αυτήν, η επίθεση στον καπιταλισμό και οι σοσιαλιστικές ανησυχίες είναι πράγματα που μας ορίζουν και φτιάχνουν την ταυτότητά μας.
Έχουμε ασχοληθεί με διαφορετικά μουσικά είδη και τα αποθεώνουμε. Κάποιες φορές αμφισβητούμε τους κανόνες τους, όπως για παράδειγμα όταν μας παρομοιάζουν με punk ή post punk μπάντες. Τότε το διασκεδάζουμε γιατί δεν είμαστε μόνο αυτά τα δύο. Είναι πολύ εύκολο να μας χαρακτηρίσεις με αυτόν τον τρόπο. Ναι, ακουγόμαστε έτσι, αλλά εγώ δεν είμαι ούτε punk, ούτε post punk. Είμαι ο Joe Talbot από το Μπρίστολ.
Πάντως, θεωρώ ότι οι δημοσιογράφοι κάνουν σημαντική δουλειά και προσωπικά λατρεύω να διαβάζω για αυτά τα θέματα. Δεν αφήνουμε όμως τα είδη να μας περιορίζουν. Για παράδειγμα, εάν ο Mark μου πει «άκου αυτό το νεοκλασικό κομμάτι που ανακάλυψα», η αντίδρασή μου δε θα είναι «μα τι λες, δεν έχει καμία σχέση με τον νεοκλασικισμό». Χάνεις το νόημα έτσι, η ομορφιά στη γλώσσα της μουσικής υπάρχει εκεί.
Εάν ανήκουμε σε ένα κίνημα, αυτό είναι του μέτα...μεταμοντερνισμού. Στα '90s και στα '00s που ο μεταμοντερνισμός κυριαρχούσε, θα έβλεπες μια ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο και κάθε της σκηνή θα μπορούσε να βρίσκεται σε διαφορετική δεκαετία. Οι άνθρωποι ντυνόντουσαν όπως στα '60s τη μια μέρα, και τα '90s την επόμενη. Σήμερα υπάρχουν αρκετά συγκροτήματα που έχουν αντιληφθεί ότι ο μεταμοντερνισμός έχει καταλήξει σε κάτι γκροτέσκο, όπου δανειζόμαστε στοιχεία του παρελθόντος χωρίς πραγματική συνείδηση της πολιτισμικής τους αξίας. Αυτό σε συνδυασμό με την πλήρη απουσία χρημάτων στην τέχνη, έχει φέρει πολλούς σε μια θέση διαρκούς αμφισβήτησης.
M.B.: Μιλούσαμε για αυτό σήμερα, και έχει ενδιαφέρον που το αναφέρεις. Εμείς ξεκινήσαμε την μπάντα σε μια ηλικία μεγαλύτερη από το συνηθισμένο, και αυτός είναι ένας από τους λόγους που η μουσική βιομηχανία στην εποχή των αλγορίθμων έχει διαφορετικές προσδοκίες από εσένα. Όσο καλύτερη γνώση του εαυτού σου έχεις, και της προσωπικής σου ταυτότητας, θα βρίσκεσαι σε καλύτερη μοίρα. Ήμουν εντελώς ηλίθιος στα 23 μου, εξακολουθώ να είμαι και τώρα, αλλά το ξέρω πως είμαι εντελώς ηλίθιος. Οπότε για μένα το νόημα δεν είναι να είσαι αντισυμβατικός επίτηδες, αλλά να είσαι για να αποτινάξεις προσδοκίες που σου επιβάλλονται από άλλους, οι οποίες είναι αβάσιμες και αχρείαστες.
Η γενιά μας ήρθε στο τέλος του καπιταλισμού, όταν αυτός έχει μεταλλαχθεί σε καπιταλισμό ταυτότητας («identity capitalism»). Χρειαζόταν να επιβεβαιώνεις συνεχώς το προφίλ σου, τα χαρακτηριστικά του εαυτού σου. Τώρα όμως οι νεότεροι αποθεώνουν τα ρούχα και τα υλικά αγαθά, γιατί κανείς δε νοιάζεται πια ποιος είσαι. Βρισκόμαστε λοιπόν στο ενδιάμεσο αυτόν τον δύο, του μεταμοντερνισμού, του μετα-μεταμοντερνισμού και όποιας άλλης μ*****ας έρθει μετά.
Ευχαριστούμε την Aegean για τη βοήθειά της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.
