Mid-tempo θόρυβος, folk μελωδίες και μικρά pop διαλείμματα από την παρέα του Ira Kaplan.
Το πρώτο ερώτημα που μου ήρθε στο μυαλό είναι το αν οι Yo La Tengo μετά το σαββατιάτικο free live τους στο Ξέφωτο του ΚΠΙΣΝ την επόμενη φορά (καλώς εχόντων των πραγμάτων) θα έχουν αυξήσει το κοινό τους στην Αθήνα. Σαφή απάντηση δεν θυμάμαι να πήρα από κανέναν. Κυρίως γιατί έκαναν ένα γρήγορο πέρασμα από όλες τις μουσικές τους φάσεις, εκτός από τις πάρα πολύ έντονες.
Ίσως γιατί από την μία ξεκίνησαν το σχεδόν δίωρο set τους με μία εντελώς «in your face» προσέγγιση που άναψε λίγο τα αίματα στο φανατικό κοινό τους. Έτσι, το πρώτο μισάωρο δεν θα έλεγε κανείς ότι ήταν το πιο «φιλικό» για κάποιον που ερχόταν σε επαφή με την μουσική τους για πρώτη φορά. Όμως στην συνέχεια, οι τόνοι έπεσαν και οι Yo La Tengo για αρκετή ώρα επιδόθηκαν στο στρετσάρισμα μικρών και μεγάλων μελωδιών - το οποίο είναι και το φόρτε τους - μέχρι να επιστρέψουν σε mid-tempo δαιδαλώδεις 10λεπτες συνθέσεις.
Όπως και ο Thurston Moore, έτσι και ο Ira Kaplan είναι ικανός να παράξει θόρυβο (ίσως παραδοσιακά τον πιο μελωδικό στην αμερικανική indie πιάτσα) με την ίδια ευκολία που βάζει να πιει ένα ποτήρι νερό. Και αυτό είναι το πιο όμορφο πράγμα μίας συναυλίας τους. Ο οργανωμένος – και ιδιαιτέρως μελωδικός – θόρυβός τους.
Τώρα, για να είμαστε ειλικρινείς, ένας άνθρωπος που από περιέργεια έκατσε και μέτρησε πόσα τραγούδια θα ήθελε να ακούσει live από τους Yo La Tengo (φτάνοντας αισίως τον αριθμό 35...!!!) δεν θα μπορούσε με τίποτα να μείνει απόλυτα ευχαριστημένος εκτός και αν έπαιζαν στο σαλόνι του σπιτιού του. Οπότε, για να είμαστε και λίγο δίκαιοι, ήταν απολαυστικοί κι ας μην έπαιξαν ούτε το Blue Line Swinger…
