Οι πυραυλοκίνητοι doomάδες Amenra και η απόκοσμη παρουσία της Chelsea Wolfe ήταν οι πρωταγωνιστές του ηχητικά μπαρουτοκαπνισμένου φεστιβάλ που έγινε στο Gagarin 205 και στο Piraeus Academy (28 & 29/4). Φωτογραφίες: Αντρέας Χαϊμαντάς.
Smoke the Fuzz Fest, Μέρα 1η: Amenra, Oathbreaker
Άλλο και τούτο πάλι… Δυο ώρες σε συναυλία, έχοντας παρακολουθήσει δυο διαφορετικά γκρουπ και πρόσωπο τραγουδιστή δεν είδα. Από τη μία η ιέρια του black metal Κάρο Τάνγκε (Oathbreaker) πέρασε την περισσότερη ώρα της συναυλίας έχοντας ρίξει τα σκούρα μαλλιά της μπροστά στα μάτια της, ενώ ο Κόλιν Χ. φαν Έκχαουτ (Amenra) είχε γυρίσει την πλάτη του στο κοινό, κομματιάζοντας παράλληλα το μαύρο μπλουζάκι του. Φανταστείτε μετά το live όταν η Τάνγκε πήγε να πουλήσει merchandise των Oathbreaker, αλλά και της βέλγικης κολεκτίβας Church of Ra (στην οποία ανήκουν αυτοί και οι Amenra), παραξενεύτηκα και αναρωτήθηκα «κάπου την ξέρω αυτήν την κοπέλα… Αλλά από πού;».
Λογικό, πάντως, και οι δυο μπάντες που άνοιξαν το Smoke the Fuzz Fest να μην νοιάζονται για το πώς θα ποζάρουν όμορφα στην σκηνή. Η κολεκτίβα Church of Ra δεν έχει καμία σχέση με το ροκσταριλίκι. Πρόκειται για μια βελγική σύμπραξη σκοτεινού ήχου που έχει κερδίσει με το σπαθί της μια θέση στο παγκόσμιο γίγνεσθαι του σκληρού ήχου. Οι Oathbreaker, το συγκρότημα που έκανε ποδαρικό τη βραδιά της Παρασκευής 28 Απριλίου, μάλιστα, διανύουν μια περίοδο διεθνούς αναγνώρισης που έχει να κάνει περισσότερο με το ότι κινούνται σε ένα ηχητικό μοντέλο που είναι μοδάτο. Το post black metal τους –ειδικότερα μετά το τελευταίο album τους «Rheia»- συγγενεύει με τον ήχο των Deafheaven, του γκρουπ που άνοιξε ελέω των υψηλών βαθμολογιών στο Pitchfork το δρόμο για να στηθεί μια μπλακ σκηνή που ξεπερνά τα στενά όρια της μεταλικής κοινότητας και κινείται προς έναν πιο ευρύ και ολίγον hip κύκλο.
Με λίγα λόγια, η παρουσία των Oathbreaker στο αγαπημένο black box του Gagarin 205 ήταν αρκετά καλή. Και αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην επιβλητική και άκρως θεατρική εμφάνιση της Κάρο Τάνγκε, η οποία αποτελεί (κατά την προσωπική μου άποψη) την «Bjork του σκληρού ήχου». Είχαμε άνοιγμα και κλείσιμο της συναυλίας με κομμάτια από το «Rheia» («10:56 / Second Son of R.» και «Immortals» αντίστοιχα), το οποίο αν μη τι άλλο δείχνει ότι το βέλγικο συγκρότημα επενδύει συστηματικά στο άλμπουμ που το έβγαλε από το underground και το έβαλε στα πάνω ονόματα των φετινών μεγάλων φεστιβάλ. Αυτές ήταν και οι δυο καλύτερες στιγμές του live τους που ποτέ δεν έπιασε κόκκινα, κυρίως λόγω της σεσιονάδικης λογικής της μπάντας.
Μια λογική που σίγουρα δεν υπήρχε στη δεύτερη συναυλία που είδαμε την Παρασκευή. Για παράδειγμα, ο κιθαρίστας Λέναρτ Μποσού βρέθηκε και με τις δυο μπάντες στην σκηνή (κάτι σαν άλλαξε ο Μανωλιός…). Με τους Oathbreaker ήταν δεν ήταν εκεί. Με τους Amenra δεν σταμάτησε στιγμή να τα δίνει όλα. Γενικότερα, οι πέντε Φλαμανδοί των Amenra που πάτησαν το σανίδι του Gagarin 205 ήταν ψυχή τε και σώματι εκεί. Ένα σφικτό σύνολο που με έκανε να ξεχάσω ότι είχα πάει στη Λιοσίων για να δω τους Oathbreaker. Αυτό βέβαια δεν συνέβη δια… μαγείας, αλλά σταδιακά.
Από τη μουδιασμένη αρχή του «Boden», η καλολαδωμένη βέλγικη metal μηχανή πήρε μπρος με το «The Pain It Is Shapeless», για να φτάσει μετά το «Thurifer et Clamor ad te Veniat», στην κορύφωση του «Razoreater»! Εξάλλου, όλη η εμφάνιση των Amenra (κλείνουν φέτος 18 χρόνια ζωής) βασίζεται στην αφήγηση. Το εφιαλτικό ασπρόμαυρο βίντεο που παίζει στο background, σε συνδυασμό με τα απόκοσμα σχιστά φωνητικά του αλλόκοσμου Κόλιν Χ. φαν Έκχαουτ, παρέα με τις ισοπεδωτικές doom –αλά Neurosis- κιθάρες φτιάχνουν ένα σκοτεινό μουσικό concept που είναι αδύνατο να μην σε «πιάσει» σε κάποιο σημείο. Αυτό το περίεργο μουσικό κράμα που ξυπνά αρχέγονα ένστικτα και μιλά σε πρώτο πρόσωπο στο πιο βαθύ σου φόβο, ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος της βραδιάς. Γιάγκος Αντίοχος
Setlist
1. Boden
2. The Pain It Is Shapeless
3. Thurifer et Clamor ad te Veniat
4. Razoreater
5. Aorte. Nous Sommes Du Même Sang
6. Terziele.Tottedood
7. Nowena | 9.10
8. Am Kreuz
9. Silver Needle. Golden Nail
Smoke the Fuzz Fest, Μέρα 2η: Chelsea Wolfe, :Skull & Dawn:
Η δεύτερη μέρα του Smoke the Fuzz Fest μεταφέρθηκε από τη Λιοσίων και το Gagarin 205 στη νεότερη προσθήκη στα συναυλιακά δεδομένα της Αθήνας, το Piraeus Academy στο Γκάζι, ένας χώρος που έχει κερδίσει το στοίχημα ως τώρα, καθώς οι περισσότερες συναυλίες που έχουν διεξαχθεί σε αυτό έχουν στεφθεί με επιτυχία. Η τελευταία μέρα του φεστιβάλ επιφύλασσε ένα σχήμα-απωθημένο του ελληνικού κοινού, αλλά ταυτόχρονα ένα από τα ελάχιστα συγκροτήματα που επισκέπτονται τη χώρα τη στιγμή που «συμβαίνουν». Η πολυδιάστατη Chelsea Wolfe, έχοντας πέντε δίσκους στο ενεργητικό της (με πιο πρόσφατο το προ διετίας «Abyss»), κατάφερε να κυριαρχήσει σε περισσότερα από ένα μουσικό είδος με την «παραμορφωμένη» folk των πρώτων της δίσκων να έχει δώσει τη θέση της σε ένα noise ψυχεδελικό ήχο με το βάρος των ριφ να έχει Sabbath-ικές διαστάσεις, κάτι που έμελλε να επαληθεύσουμε όσοι βρεθήκαμε στην Πειραιώς το τελευταίο Σάββατο του Απρίλη.
Τη συναυλία «άνοιξαν» οι :Skull & Dawn: ένα εγχώριο συγκρότημα που αποτελεί τη μετενσάρκωση των Défilé Des Âmes, το οποίο με τη σκοτεινή americana των τραγουδιών του «ζέστανε» το πολυπληθές κοινό, με τους επί σκηνής μουσικούς να παρουσιάζουν υλικό και από τον επερχόμενο δεύτερο δίσκο τους. Ο πολύ καλός ήχος τους σε συνδυασμό με το δέσιμο της μπάντας άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις για το μέλλον και προετοίμασαν ιδανικά το έδαφος για τη συνέχεια.
Μέσα από μια εκτυφλωτική εισαγωγή με strobe lights να αστράφτουν η Chelsea Wolfe ανέβηκε στη σκηνή πλαισιωμένη από τους Ben Chisholm (μπάσο/synth), Jess Gowrie (ντραμς) και Bryan Tulao (κιθάρα). Η επιβλητική παρουσία της στο μικρόφωνο σκοτείνιασε τα πάντα και το κοινό ήταν αμέσως υπό την κατοχή της. Πρώτο τραγούδι το «Feral Love» το οποίο απογυμνώθηκε από τα ηλεκτρονικά του στρώματα και μετατράπηκε σε ένα doom ογκόλιθο, κυρίως χάρη στο χαμηλοκουρδισμένο μπάσο του Chisholm. Ανάλογη συνέχεια με τα «Carrion Flowers» και «Dragged Out» που μας θύμισαν πως η κληρονομιά του Tony Iommi δεν περιορίστηκε στο metal. Κάθε ριφ ηχεί με πολλαπλάσια δύναμη, και η Wolfe βρίσκεται στην πηγή της διευθύνοντας ένα ολοδικό της θορυβώδες τελετουργικό. Χαρακτηριστικό της απόκοσμης παρουσίας της η εκκωφαντική σιωπή του κοινού ανάμεσα στα τραγούδια, γεγονός σπάνιο πλέον στις αθηναϊκές συναυλίες.
Το καινούριο κομμάτι «The Culling» (θα το δούμε άραγε στο επόμενο άλμπουμ;) διαδέχθηκε η πρώτη κορυφαία στιγμή της βραδιάς με ένα από τα γνωστότερα κομμάτια της το «We Hit A Wall», αποδίδοντας ανατριχιαστικά το σπαρακτικό ρεφρέν «how is this a wall?», μια υπαρξιακή απορία στο τέλμα μιας σχέσης. Ως τα μισά της συναυλίας ήταν εμφανές πως το βάρος θα δινόταν στα δύο τελευταία και πιο «μεταλλικά» άλμπουμ, τα οποία εξάλλου την καθιέρωσαν σε ένα ευρύτερο κοινό, έτσι όσοι περίμεναν να ακούσουν κάτι ακουστικό είτε από το ντεμπούτο «The Grime and the Glow» είτε το «Unknown Rooms», θα πρέπει να ελπίζουν σε μια δεύτερη επίσκεψη της Chelsea Wolfe στην Αθήνα. Η δεύτερη μαγική στιγμή ήρθε στο κλείσιμο του βασικού σετ όταν ακούστηκε το τρίξιμο του «Pale on Pale». Το χαρακτηριστικό παίξιμο της Wolfe με τα δάχτυλα, και η εναλλαγή των «καθαρών» με τα μπολιασμένα στην παραμόρφωση μέρη του τραγουδιού ανέδειξαν το εύρος του αντίκτυπου που μπορεί να προκαλέσει η φωνή της. Είτε σε απόλυτη σιωπή είτε σε ηλεκτρικό θόρυβο, η Chelsea Wolfe δημιουργούσε το ίδιο ρίγος ακόμα και με μια ανάταση του χεριού της. «House of Metal» και λυρική εισαγωγή στο encore που το κοινό δεν επέτρεψε να αργήσει. Τα κατακόκκινα φώτα μεταξύ των κομματιών έμοιαζαν σα να καιροφυλακτούσε κάπου ο Ντάριο Αρτζέντο. Το «Survive» ήρθε για να κλείσει τη συναυλία μέσα σε ένα noise τζαμάρισμα που ολοκληρώθηκε με τη Chelsea Wolfe να στέκεται μπροστά στο κοινό και να ουρλιάζει στους μαγνήτες της κιθάρας της. Γιάννης Καντέα- Παπαδόπουλος
Setlist:
1. Feral Love
2. Carrion Flowers
3. Dragged Out
4. The Culling
5. We Hit A Wall
6. After The Fall
7. Simple Death
8. Iron Moon
9. Static Hum
10. Pale On Pale
Encore:
11. House Of Metal
12. Survive
