Πολλά έχουν αλλάξει από τότε που είδα τους Parkway Drive πριν από δέκα χρόνια στην υπόγα του Underworld στη Γαμβέτα. Τότε, μόλις είχαν βγάλει μόλις το breakthrough album τους «Horizons», με το «Carrion» να μετατρέπεται άμεσα σε νέο ύμνο του metalcore. Καμιά τριακοσαριά νοματαίοι ήμασταν τότε -οι περισσότεροι κοινωνοί της hardcore σκηνής- με το «Romance is dead» να δίνει το σύνθημα για να καεί το πελεκούδι, ενώ μετά την συναυλία οι Down Under βιρτουόζοι είχαν βγει στο πεζόδρομο με τις βερμούδες για να βγάλουν φωτογραφίες με τους πιστούς φανς.
Μέσα στα πολλά που άλλαξαν από τότε δεν ήταν φυσικά ο πλήρης αποκλεισμός των Parkway Drive από τα ελληνικά media –εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Από το μιλένιουμ και μετά, εξάλλου, τα μουσικά niches έχουν πάψει να απασχολούν τα ροκ ραδιόφωνα, ακόμη και τα υποτιθέμενα extreme μαγαζιά του χώρου, των οποίων το ρεπερτόριο εκτείνεται από το «Born of Frustration» των James έως το «Nothing Else Matters» των Metallica. Αδύνατον να ξεπεραστεί ο 20ος αιώνας παιδιά… (Έχουμε πάντως συνηθίσει πια να ζούμε με youtube, spotify, itunes, last.fm και τα άπαιχτα έξι ραδιόφωνα του BBC).
Η μεγάλη αλλαγή που σας λέγαμε είναι ότι οι Parkway Drive άλλαξαν πίστα με το τελευταίο τους άλμπουμ «Ire». Μπήκαν εμβληματικά στο the realm of mainstream και όπως έγραψε ένας γνώστης «το metalcore γνώρισε το δικό του «Black Album»»! Με την πολύτιμη βοήθεια του θρυλικού label της Epitaph και μένοντας πιστοί στις αξίες του community του hardcore, οι Αυστραλοί κατάφεραν να ξεπεράσουν τις αυστηρές νόρμες του (υπο)είδους και να προχωρήσουν σε κάτι άλλο, σίγουρα μουσικά πιο μεγάλο.
Εντάξει, είναι εμφανείς οι καταβολές τους των Parkway, αλλά πλέον ο ήχος τους είναι πιο προσιτός στον απλό μουσικόφιλο που δεν θέλει να ματώσει σώνει και ντε τα αυτιά του: Τα μελωδικά σόλα (που ανάκαθεν ήταν το φόρτε τους) αυξήθηκαν, τα breakdowns περιορίστηκαν και τα μπρουταλίσματα του απίθανου (σχεδόν σαιξπηρικού περφόρμερ) Γουίνστον Μακόλ δεν είναι ο κανόνας, αλλά το κερασάκι στην πολυώροφη και χορταστικότατη metal τούρτα που προσφέρουν. Αν δεν καταλαβαίνετε τι σας λέω απλά πληκτρολογήστε τις λέξεις «Vice Grip» στο Google. Αυτό το κομμάτι αποτελεί το χαρακτηριστικό παράδειγμα της στροφής του συγκροτήματος προς ένα πιο βατό μουσικό δρόμο, ο οποίος τους οδήγησε στην επιβράβευση των 7,6 εκ. views στο youtube! Ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα οι Αυστραλοί τέτοια μεγαλεία…
Όλα αυτά τα αναφέρω για να εξηγήσω το πώς οι Parkway Drive βρέθηκαν από το μικρό Underworld το 2007, να γεμίζουν τώρα το πολύ μεγαλύτερο Piraeus 117 Academy την Κυριακή του Θωμά 23/4. Το άλλο επίπεδο που βρίσκονται οι Αυστραλοί σε σχέση με τις υπόλοιπες μπάντες της σκηνής μπορούσες να το αντιληφθείς και από τη σύγκρισή τους με τα support της βραδιάς -που είναι αν μη τι άλλο είναι πολύ μεγάλα ονόματα. Τόσο οι Darkest Hour, όσο και οι Stick to Your Guns από την κορομάνα Καλιφόρνια είχαν τις καλές στιγμές τους. Οι πρώτοι, έχοντας περισσότερο μεταλικές καταβολές, υποχρέωσαν από νωρίς το κοινό να κάνει προθέρμανση στο άθλημα του moshing με το «Those Who Survived» να δημιουργεί τζέρτζελο. Από την άλλη, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της εμφάνισης των Stick to Your Guns εκτός από το «Nobody», ήταν τα αντι-τραμπικά, αντι-ομοφοβικά, αντι-ρατσιστικά, αντι-φασιστικά λογίδρια του frontman Τζέσι Μπαρνέτ. Τουλάχιστον «inspiring» που λένε και οι Άγγλοι.
Και κάπου εκεί έρχονται οι Parkway να τινάξουν τα πάντα στον αέρα! Ντυμένοι me full black ρούχα και ανεβασμένη διάθεση (παρά το μακρύ μέχρι τώρα ευρωπαϊκό τους ταξίδι) πόζαραν με τα όργανα ανά χείρας στην σκηνή, υπό τις μελωδίες του «Wild Eyes». Και ξαφνικά μπάμ! Το Piraeus 117 Academy γέμισε με κονφετί και το κοινό ξεκίνησε να χοροπηδά. Δείτε παρακάτω τι έγινε…
Από εκεί και πέρα το προσεγμένο στην λεπτομέρεια σόου τους δεν άφησε κανέναν να ξαποστάσει. Τα «Carrion», «Boneyards» και «Idols and Anchors» έβαλαν φωτιά στην πίστα και θύμισαν τα «παλιά» στους 30+ κοινό, το οποίο ήταν μειοψηφία, αλλά σίγουρα όχι δραματική. Το «Karma» και το «Sleepwalker» (μαζί με την έναρξη του «Wild Eyes») έδωσαν την αφορμή στον Τζεφ Λινγκ να κάνει τα αϊρονμεϊντενίστικα σόλα του, το κοινό να τραγουδήσει τα «οοοο ο ο οοοοο» και να ακουστεί το γηπεδικό σύνθημα «Είναι τρελός ο Αυστραλός»!
Όπως ήταν φυσικό τα χιτάκια του «Ire» -εξαιρετικός ο ήχος του live παρεμπιπτόντως με τα μπάσα να νοιώθεις μέχρι… τον αυχένα- ήταν αυτά που ξεσήκωσαν τους πιτσιρικάδες που έδιναν την μάχη τους στα μπροστινά ορύγματα του moshing. Όλοι έκατσαν αποσβολωμένοι στο «Writings on the Wall», μια από τις ελάχιστες metalcore μπάντες που γνώρισε πότε αυτός ο πλανήτης και η οποία πραγματικά τα σπάει. Το encore με το «Crushed» ήταν ένα σούπερ δώρο για τους Αθηναίους φίλους της μπάντας, που φρόντισαν να κουνηθούν για τα καλά, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο την ευγνωμοσύνη τους στους Parkway.
Τότε, τίτλοι τέλους έπεσαν στο venue με τις ιαχές «Parkway Drive», «Parkway Drive» να δονούν τα μαύρα ντουβάρια του Piraeus 117 Academy. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξανάρθουν από τα μέρη μας οι Αυστραλοί. Μας γουστάρουν βαθιά...
