Ξεσηκωτικό folk punk από τους Dropkick Murphys

Το αμερικανικό συγκρότημα επιστρέφει αυτό το Σάββατο 11/2 στο «Piraeus 117 Academy» για να μας παρουσιάσει το νέο του άλμπουμ αλλά και για να στήσει ένα ανείπωτο punk γλέντι με τα γνωστά hits του.

Είμαστε περίεργη μουσικόφιλη φάρα εμείς οι Έλληνες. Κολλάμε άγρια με μπάντες και αποκτούμε μαζί τους μια διαχρονική σχέση που ξεπερνάει τα όρια των trends και των εφήμερων εμπορικών επιταγών, όπως έχει γίνει με τους Puressence, Archive, Calexico, Clutch και τόσους άλλους. Αυτοί οι δεσμοί δημιουργούνται συνήθως ύστερα από ένα οργιώδες live-σταθμός. Η καταιγιστική, ισοπεδωτική παρουσία των Dropkick Murphys τον περασμένο Ιούνιο στη Μαλακάσα, λοιπόν, λειτούργησε σαν ένα αόρατο συμβόλαιο, το οποίο υπέγραψε το βοστονέζικο συγκρότημα με τους Έλληνες φαν του. Γι’ αυτό οι Αμερικανοί πιονέροι του folk punk ξανάρχονται αυτό το Σάββατο 11/2 στο «Piraeus 117 Academy» για άλλη μία συναυλιακή απογείωση.

Ελλάς-Βοστόνη κοινοί μουσικοί δρόμοι
Οι λόγοι που οι Dropkick Murphys απέκτησαν ευρύ fan base στη χώρα μας είναι αρκετοί. Πρώτα από όλα το κεφάτο folk μουσικό τους ιδίωμα (γκάιντα και μαντολίνο παρέα με κοφτά riffs και πάνκικα τύμπανα) ταιριάζει απόλυτα με την ιδιοσυγκρασία και την έφεσή μας στους χορούς και στα γλέντια. Κατά δεύτερον το τριφύλλι, έμβλημα του συγκροτήματος –λόγω της ιρλανδο-αμερικανικής καταγωγής των μελών του– κόλλησε με τον φανατικό πυρήνα των οπαδών της αθηναϊκής ομάδας που μοιράζεται το ίδιο διακριτικό… Αν προσθέσεις στα παραπάνω και την εμφάνισή τους στο Rockwave 2016, που αναμφίβολα πώρωσε τους πιστούς και γέννησε νέους φαν, γίνεται σαφές ότι οι Dropkick είναι το next big thing της εναλλακτικής συναυλιακής Αθήνας. Βέβαια, η διά ζώσης σχέση μας με τους συμπαθείς Βοστονέζους μπορεί να ξεκίνησε τώρα, ωστόσο η punk μπάντα έχει γράψει τη δική της σπουδαία ιστορία τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Back to the roots
Οι Dropkick Murphys είναι κάτι παραπάνω από ένα συγκρότημα, ειδικά για την ιρλανδο-αμερικανική κοινότητα της Βοστόνης. Ο Κεν Κάσεϊ και η μουσική παρέα του ξεπήδησαν μέσα από τη λαϊκή παράδοση της αμερικανικής πόλης, τραγουδώντας για τα εργατικά σωματεία, τους Red Sox και τις μεταναστευτικές ρίζες τους. Από το 1996 η μπάντα δουλεύει μεθοδικά το πάντρεμα της ιρλανδικής folk και του punk κι έγραψε τραγούδια-ύμνος όπως τα «Rose Tattoo», «Kiss me, I’m shitfaced» και, φυσικά, «I’m shipping up to Boston», ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο στους επόμενους πειραματιστές – χωρίς αυτούς δύσκολα θα ακούγαμε τους δικούς μας κλαρινο-στοουνεράδες Villagers of Ioannina City. Τώρα οι Dropkick Murphys παρουσιάζουν τον καινούργιο δίσκο τους «11 short stories of pain & glory» σε πιο χαλαρό τέμπο και πιο μεστό ήχο, ο οποίος μιλάει για τα οξεία κοινωνικά ζητήματα της βοστονέζικης κοινότητας –και ιδιαίτερα αυτό των ναρκωτικών–, με το συγκινητικό «You’ll never walk alone» να κερδίζει τις εντυπώσεις.