Με τη Zara McFarlane σε ρόλο lead vocalist (αυτό κι αν ήταν έκπληξη), το combo του Iταλού μετρ της jazz πρόσφερε ένα απολαυστικό opening για το 15o Athens Technopolis Jazz Festival.
Με το δροσερό αεράκι, με την κεντρική της Τεχνόπολης να είναι τόσο γεμάτη όσο χρειαζόταν ώστε να κινείσαι άνετα στο χώρο αλλά και με το Meet Market το οποίο διεξάγεται εκεί δίπλα να προσφέρεται για βόλτες στα διαλείμματα, η ατμόσφαιρα στην πρώτη μέρα του φεστιβάλ ήταν χαλαρή κι ευχάριστη, σημειώνοντας το συνηθισμένο όμορφο gathering ενός ετερόκλητου κοινού, διαφορετικών ηλικιών και τάξεων. Με τους καθιστούς θεατές των μπροστινών θέσεων να παρακολουθούν προσηλωμένοι και τις κουβέντες και τα πηγαδάκια να δυναμώνουν προς τα πίσω…
Έφτασα εκεί προς το τέλος του set των Wonderfall Quartet, με την μπάντα του Nicola Conte, (πέντε εκείνοι κι ένας αυτός, έξι), να εμφανίζεται στη σκηνή με κομψά κοστούμια λίγο μετά τις 10 μ.μ. και να μας βάλει στο κλίμα της με ένα γκρουβάτο acid jazz instrumental. Υποδεχόμενος στη συνέχεια μπροστά από το μικρόφωνο μια γλυκιά και πληθωρική γυναικεία ύπαρξη, ο Conte μίλησε στο κοινό για την ανάγκη να ανυψωθούμε σε ένα άλλο επίπεδο μέσα της μουσικής του και συνέστησε τα μέλη της μπάντας της στο κοινό. Για το τέλος φύλαξε το όνομα της τραγουδίστριας η οποία δεν ήταν άλλη από τη νέα ντίβα της βρετανικής jazz Zara McFarlane. Υπέροχη έκπληξη, για την οποία δεν είχε ενημερωθεί κανένας μέσω του προγράμματος του φεστιβάλ. Ίσως και καλύτερα.
Με τη βαθιά, εκφραστική φωνή της Zara να πρωταγωνιστεί σε όλο το υπόλοιπο μέρος του set, ο Nicola Conte και το combo του βασίστηκαν κυρίως στο υλικό των δύο τελευταίων τους άλμπουμ και επέδειξαν αβίαστα όλα τα lounge, spiritual, cinematic, soulful, acid, groovy στοιχεία του ηχητικού τους πλούτου. Η εμφάνισή τους άρχισε να απογειώνεται περίπου από τη μέση και μετά, με μια καταπληκτική διασκευή στο «Sometimes I Feel Like A Motherless Child» και μια extended, πιο γκρουβάτη εκδοχή του «Free Souls» να κλείνει το κανονικό set. Με διάθεση να μας κάνουν να χορέψουμε ήταν και τα δύο τραγούδια του encore. Στο πρώτο από αυτά απολαύσαμε ένα κελαριστό διάλογο της Mc Farlane με τον τρομπετίστα Francesco Lento, ενώ το δεύτερο ήταν το «Love & Revolution», η δική τους jazzy διασκευή στο northern soul classic «Gone With The Wind Is My Love», το οποίο βρήκε ένα μέρος του κοινού να σπάει το άρρητο πρωτόκολλο και να λικνίζεται όρθιο μπροστά από τη σκηνή.
