Με ρετρό ηχοχρώματα οι Roaring 420s και οι Blank Tapes και έφτιαξαν κλίμα οικειότητας σ’ ένα βροχερό κυριακάτικο βράδι…
Το κοινό που τίμησε με την παρουσία του κοινή συναυλία των δύο συγκροτημάτων από το εξωτερικό την Κυριακή το βράδι στο «six d.o.g.s.» δεν ξεπέρασε τα 30 άτομα, ένας μάλλον απογοητευτικός απολογισμός ο οποίος έχει να κάνει με τον προγραμματισμό του event σε μια κατεξοχήν αντι-συναυλιακή μέρα, με τον αποθαρρυντικά συννεφιασμένο καιρό, και με το καθεστώς φόβου που είχε δημιουργηθεί γύρω από την κίνηση των πολιτών στο κέντρο της πόλης. Και φυσικά έχει να κάνει με την έλλειψη ραδιοφωνικού hype, το οποίο, όταν υπάρχει, μπορεί να γεμίζει ένα «Fuzz Club» με τους Allah-Las, μα όταν απουσιάζει, ρίχνει στα τάρταρα τις εμφανίσεις συγκροτημάτων με τον ίδιο ουσιαστικά ήχο, όπως αυτός των Roaring 420s.
Χωρίς διάθεση για νεωτερισμούς και απροκάλυπτα ασπαζόμενοι το ‘60s psych revival της εποχής μας, οι τέσσερις Γερμανοί εμφανίστηκαν πρώτοι στη σκηνή του «six d.o.g.s» με τρίλεπτα ποπ τραγούδια φτιαγμένα με εκείνα τα συστατικά που έκαναν διαχρονικά τα τραγούδια των Byrds και των Kinks. Με όλα τους τα μέλη να τραγουδούν στα μικρόφωνα, δημιούργησαν μια ευχάριστη ποπ ατμόσφαιρα, έσπασαν τον πάγο με ατάκες ανάμεσα σε κάθε κομμάτι, αφιέρωσαν ένα τραγούδι τους στον Lou Reed και κέρδισαν το πιο δυνατό χειροκρότημα στα τελευταία κομμάτια του set τους, όταν ο τραγουδιστής και κιθαρίστας τους, κάθισε οκλαδόν, έπιασε το σιτάρ και ερμήνευσε με το συγκρότημα τα πιο ψυχεδελικά και χορευτικά τραγούδια τους όπως τα «Psych Out» και «Hipster Bomb».
Διαφοροποιημένοι από τους δίσκους τους οι οποίοι ενσωματώνουν ένα αρκετά μεγάλο εύρος επιρροών, οι τρεις καλιφορνέζοι Blank Tapes παρουσίασαν την ‘70s hairy rock πλευρά του ήχου τους, όπως τους την κληροδότησαν οι Led Zeppelin. Με κλασικό ήχο λοιπόν, και με παθιασμένο και συνάμα αβίαστο παίξιμο, απέδειξαν ότι είναι μια εξαιρετικά δεμένη μπάντα ύστερα από τόσες περιοδείες και ηχογραφήσεις. Κάποια στιγμή τζάμαραν με τα μέλη των Roaring 420s, δημιουργώντας κλίμα ψυχεδελικής φιέστας υπό τους ήχους του «Way Too Stoned» με το τέλος του σετ τους να βρίσκει τα μέλη του κοινού σε ένα ευχάριστο, χορευτικό mood, με την αίσθηση ότο αυτό ήταν ένα ωραίο κυριακάτικο βράδι.
