Η... ιαπωνική σχολή των role playing games είναι από τις πιο ευφάνταστες και, δικαιολογημένα ίσως, πολλοί από τους τίτλους της κατηγορίας έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν φανατικό, πιστό κοινό. Το Final Fantasy είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας πολύ καλής σειράς παραγωγών που ακολούθησε τη λογική αλλαγής αρκετών στοιχείων - χαρακτήρων, τοποθεσιών, πλοκής - από επεισόδιο σε επεισόδιο. Τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του τελευταίου μέλους της οικογένειας η Square Enix το επαναφέρει στην αγορά, προσφέροντας όμως ένα προϊόν που πεισματικά εμμένει στην πεπατημένη. Αποτέλεσμα; Μία παραγωγή που δείχνει να μην λαμβάνει στα υπόψιν την πρόοδο που έχει επιτύχει η... άλλη σχολή - αυτή των Δυτικών RPG - τα τελευταία χρόνια, έχοντας ουσιαστικά βαλτώσει πια ως ψυχαγωγική εμπειρία.

Το FF XIII λαμβάνει χώρα στο Cocoon, ένα ιπτάμενο βασίλειο που βρίσκεται στην περιοχή της Pulse. Οι κάτοικοι ζουν υπό την προστασία των fal’Cie, μιας ομάδας από οντότητες που παρέχουν όλα τα προς το (ευ) ζην και δεν έχουν λόγο να ανησυχούν. Τη γαλήνη τους θα ταράξει η παρουσία ενός πλάσματος που ζούσε για αρκετά χρόνια σε μία απόμακρη περιοχή - όλος ο πληθυσμός αναγκάζεται με εξοριστεί για να γλιτώσει, σημείο στο οποίο εμπλέκεται ο παίκτης αναλαμβάνοντας την αρχηγία μιας ομάδας επίλεκτων στρατιωτών και την ευθύνη να σώσει τους συμπολίτες του.

Οι gamers ομολογουμένως αναγκάζονται να... κολυμπήσουν στα βαθιά πολύ γρήγορα: μετά από ένα σύντομο εισαγωγικό video, η δράση ξεκινά σχεδόν αμέσως, καθώς το νέο Final Fantasy αποφεύγει να μπει σε διαδικασίες "χτίζω τους χαρακτήρες από το μηδέν". Σε αντίθεση, δε, με τη συντριπτική πλειοψηφία των παιχνιδιών της σειράς, δεν υπάρχει ένας πρωταγωνιστής, αλλά μια ομάδα που αποτελείται από χαρακτήρες - οι οποίοι όμως δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να πείσουν ότι έχουν το «ειδικό βάρος» που απαιτείται για να συναρπάσουν και να γίνουν πιστευτοί. Αν σε αυτό προσθέσει κανείς και τους μέτριους ή κλισέ διάλογους, εύκολα αντιλαμβάνεται ότι αυτή τη φορά η ομάδα ανάπτυξης έδωσε έμφαση σε άλλα πράγματα.