Ο επικεφαλής της δισκογραφικής εταιρείας Finders Keepers αφήνει πίσω του το hip hop παρελθόν του, βουτά με φόρα στο ψυχεδελικό rock ολόκληρου του πλανήτη και φέρνει στην επιφάνεια μερικούς από τους πιο ασυνήθιστους ήχους εκεί έξω. Λίγο πριν από την εμφάνισή του στο «Bios», μιλάει στον Χρήστο Καρρά.
Πριν από χρόνια έπαιζες hip hop. Τι σε έκανε να αρχίσεις να παίζεις άγνωστη ψυχεδελική μουσική;
Όταν το hip hop θεωρούνταν ακόμη εναλλακτικό, ήμουν ο τύπος του DJ που θα έπαιζε ταυτόχρονα δύο κόπιες του «The Mexican» ή θα έβαζε έναν MC να ριμάρει πάνω σε δίσκους των Mandrill και των Bar-Kays. Τότε το να αναζητάς δίσκους του Frank Zappa ή του David Axelrod θεωρούνταν «ψαγμένο». Όμως ο ανταγωνισμός έγινε πιο έντονος, γεγονός που με οδήγησε σε ακόμη πιο άγνωστες περιοχές. Αποφάσισα, λοιπόν, να μην αγοράζω αγγλόφωνους δίσκους και κάπου εκεί η hip hop αισθητική άρχισε να υποχωρεί. Η μουσική που υπάγεται στο ευρύτερο φάσμα της ψυχεδέλειας ήταν πολύ πιο γλαφυρή και διεστραμμένη από τους δίσκους της soul και τα τύμπανα στους ροκ δίσκους ήταν προφανώς πολύ πιο δυνατά.
Γιατί πιστεύεις ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ψάχνουν την ψυχεδελική μουσική των ανατολικών χωρών;Διότι μπορούν. Αυτό ήταν αδύνατο πριν από 20 χρόνια. Χρειάζεται σοβαρή έρευνα για να μάθεις ότι μουσική όπως αυτή έβγαινε στη Μαλαισία, στο Ιράν ή το Πακιστάν. Ο όρος «ψυχεδέλεια» δεν υπήρχε σ' αυτά τα μέρη, τους έβγαινε από σπόντα. Στις κομουνιστικές χώρες οι μουσικοί έπρεπε να μαντέψουν πώς ακούγεται η ψυχεδελική μουσική και να ηχογραφήσουν μια πολύ παραμορφωμένη προσέγγιση της ψυχεδέλειας, η οποία ήταν εξ ορισμού πιο καλοδουλεμένη από τη μουσική που έφτιαχναν οι Δυτικοί υπό την επήρεια ναρκωτικών. Μεγάλο μέρος της ψυχεδέλειας των ανατολικών χωρών ήταν μια φυσική και αντιεμπορική αντανάκλαση της μουσικής των Shadows,
φτιαγμένη με παραδοσιακά κουρδίσματα και όργανα.
Πώς βλέπεις τις αντιδράσεις του κοινού των clubs στις επιλογές σου;Χρειάστηκε πολύς χρόνος για να γίνει αποδεκτή αυτή η περιπετειώδης μουσική. Υπήρχε μια εποχή κατά την οποία οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να ακούσουν πενήντα γλώσσες σε μια νύχτα, αλλά σήμερα ο κόσμος δείχνει ολοένα και πιο έτοιμος να βιώσει μια πολιτισμική περιπέτεια. Πάνω απ’ όλα θέλω να παίζω συναρπαστική και ασυνήθιστη μουσική και δεν με ενδιαφέρει πόσο μακριά θα χρειαστεί να ταξιδέψω για να τη βρω. Επίσης, πιστεύω ότι ο κόσμος έχει βαρεθεί να του λένε τι να κάνει και τι να ακούει, γι’ αυτό σήμερα υπάρχει μια αντίδραση στην προκάτ χορευτική μουσική. Ο κόσμος ζητά μια πιο θεατρική και αυθεντική εμπειρία. Άλλωστε, σε όλους αρέσουν οι εκπλήξεις.
Ποιος ελληνικός δίσκος σου σε γεμίζει με περηφάνια;Αγαπώ τον Γιώργο Ρωμανό και τους Socrates, αλλά μου αρέσουν πολύ και pop μπάντες όπως οι Charms. Είμαι όμως περήφανος για το «Θα ’ρθει, θα ’ρθει» της Ελπίδας, ένα κομμάτι που δεν έχω ακούσει ποτέ να παίζεται στα clubs.
Και τώρα που τα δισκάδικα κλείνουν πώς βρίσκεις τους δίσκους σου;Κάποια από τα μέρη τα οποία «σκαλίζω» είναι τόσο πίσω στο χρόνο, που είναι σαν τα δισκοπωλεία να μην άνοιξαν ποτέ. Αποφεύγω τις μεγάλες πόλεις. Όσο υπάρχουν δίσκοι, πάντως, μπορούν να αποκτηθούν.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έχεις καιρό να βγάλεις μια δική σου προσωπική παραγωγή. Γιατί;Άρχισα να χάνω τον ενθουσιασμό μου για την παραγωγή μουσικής στο studio όταν όλες οι επιρροές μου ήταν πλέον από την προ-sampler περίοδο. Ποτέ δεν ήθελα να είμαι μουσικός με την παραδοσιακή έννοια του όρου κι έτσι τα τελευταία χρόνια το βρίσκω πιο δημιουργικό να φτιάχνω mixtapes. Νομίζω ότι η παλέτα μου έχει γίνει πολύ πιο πολύχρωμη από την τελευταία φορά που κυκλοφόρησα δίσκο. Θα κάνω, βέβαια, πολλές παραγωγές και πιθανότατα θα κυκλοφορήσω –με ψευδώνυμο– κι ένα LP το 2010.
Υπάρχει κάτι που δεν ξέρουμε για σένα;Η οικογένειά μου ζούσε στο ίδιο χωριό για περίπου χίλια χρόνια. Τι έχεις να πεις γι’ αυτό;
infoΟ Andy Votel εμφανίζεται την Παρασκευή 28/1 στο «Bios», στις 11 μ.μ. (είσ.: € 8). Οpening set από τους Palov and Miskin.
