Και αυτό το καλοκαίρι περνάνε από την Αθήνα και τη Μύκονο βετεράνοι της χορευτικής ηλεκτρονικής μουσικής, των οποίων η δημοτικότητα δεν δικαιολογείται μόνο από τη νοσταλγία για τα ’90s αλλά και από την ικανότητά τους να παραμένουν επίκαιροι. Αναζητάμε τους λόγους και συζητάμε το θέμα με την DJ Φώφη Τσεσμελή.
Την Παρασκευή 18/8 στα decks του «Bolivar Beach Bar» θα βρεθεί ο Paul Oakenfold. Με αυτήν την αφορμή, θα κάνουμε ένα σύντομο μάθημα… ιστορίας στους νεαρούς clubbers, που μπορεί να διαβαστεί και ως υπενθύμιση για τους μεγαλύτερους. Ή τους καθαρολόγους και σχολαστικούς της σκηνής της ηλεκτρονικής μουσικής, οι οποίοι θεωρούν –πικρόχολα– ότι θα έπρεπε να έχει αποσυρθεί απολαμβάνοντας τις παχυλές αμοιβές του από την περίοδο που άνοιγε τις συναυλίες των U2 στα στάδια κι έκανε remixes στη Madonna. Ο 53χρονος Βρετανός DJ/παραγωγός έφερε το ανοιχτόμυαλο μουσικό και κοινοβιακό πνεύμα των Βαλεαρίδων Νήσων από την Ίμπιζα στο συννεφιασμένο Λονδίνο ανάβοντας τη σπίθα της acid house και του δεύτερου «Καλοκαιριού της Αγάπης», σμίλεψε τον indie dance ήχο κάνοντας παραγωγή στο δίσκο «Pills ’n’ Thrills and Bellyaches» των Happy Mondays κι έδωσε ένα λόγο για να ακούσεις U2 με το ηλιόλουστο remix του «Even Better Than the Real Thing».
Μπορεί αυτά τα επιτεύγματα (από τα early ’90s) να μην του δίνουν άφεση αμαρτιών για το νέο του single «Waterfall» (κάτι ανάμεσα σε trance και EDM) ή για το γηραλέο ήχο της εταιρείας του, της Perfecto, ωστόσο αξίζει να τα θυμηθούμε λόγω της επίσκεψής του στη χώρα μας, στο πλαίσιο της Generations Tour, μέσα από την οποία αποτίνει φόρο τιμής σε τρεις δεκαετίες χορευτικής ηλεκτρονικής μουσικής.
Η περίπτωση της ανθεκτικότητας του Paul Oakenfold ή του Paul van Dyk, που επίσης φιλοξενήθηκε πριν από λίγες ημέρες στο «Bolivar», εξηγείται κυρίως λόγω του trend της νοσταλγίας (όσο να ’ναι ένα ρίγος θα το αισθανθείς ακούγοντας το «For an angel» του δεύτερου στο νιοστό remix του) καθώς και της ιντερνετικής διάδοσης της μουσικής τους μέσα από podcasts και υπηρεσίες όπως το SoundCloud. Σε άλλες περιπτώσεις, DJs/παραγωγοί που έχουν πατήσει τα πενήντα και παραμένουν ενεργοί συνεχίζουν να προσφέρουν ουσιαστικές υπηρεσίες στην παγκόσμια σκηνή. Αυτό σημαίνει ότι κόβουν εισιτήρια ή αποτελούν κράχτες στις μεγάλες διοργανώσεις, παράγουν μουσική που κινείται προς τα μπρος, προωθούν νέα ονόματα αναγνωρίζοντας το ταλέντο τους στη σύνθεση ή τις δεξιότητές τους στα decks (μπορεί να μην υπήρχε Nicole Moudaber χωρίς Carl Cox) και, βέβαια, δείχνουν στους νεότερους τι σημαίνει πραγματικά να είσαι DJ παίζοντας πολύωρα sets. Αυτός ήταν ο λόγος που ο John Digweed αποθεώθηκε στο gig του στο «Bolivar» (αλήθεια, πόσοι από τους κακομαθημένους σταρ της EDM θα άσπριζαν στην ιδέα να σταθούν 11 ώρες πάνω στα decks όπως εκείνος στο «Live in Montreal») ή που ο Richie Hawtin δεν θα σταματήσει να μας επισκέπτεται τα επόμενα πολλά χρόνια – φυσικά έκανε ένα πέρασμα από το «Cavo Paradiso» και όλοι τον περιμένουν στο Techniques του Blend στις 23/9.
Στην ίδια επιδραστική γενιά ανήκουν ακόμη δύο ονόματα που θα μας επισκεφθούν τις επόμενες ημέρες. Πρόκειται για τον Stacey Pullen, σημαντικό εκπρόσωπο του ήχου του Ντιτρόιτ και headliner του καθιερωμένου Future Beats της Playground (25/8, «Terraza»), καθώς και τον David Morales, κεντρική φιγούρα της νεοϋορκέζικης house σκηνής (26/8, «Bolivar»). Η αστείρευτη ενεργητικότητα και η δημιουργικότητα πολλών βετεράνων DJs/παραγωγών απλώς επιβεβαιώνουν ότι αυτή η σκηνή αγκαλιάζει γόνιμα τις μυθικές φιγούρες της κι εκμεταλλεύεται την εμπειρία τους.
Για τους (σωστούς) λόγους για τους οποίους πολλοί βετεράνοι DJs δεν έχουν παροπλιστεί (θα μπορούσε να γράψει ολόκληρο βιβλίο γι' αυτό το θέμα, μου είπε), μας μιλά η Φώφη Τσεσμελή, η οποία κατέχει το ρεκόρ του μακροβιότερου residency σε αθηναϊκό club, παίζοντας εδώ και δύο δεκαετίες στο backstage του «Sodade2». Μικρή λεπτομέρεια: η Φώφη είναι συγκινημένη και χαρούμενη που θα παίξει στο party με τον David Morales, από τον οποίο είχε πάρει την πρώτη της συνέντευξη πρόσωπο-με-πρόσωπο το 2000...
Κατ’ αρχήν, στους περισσότερους από αυτούς οφείλουμε τη δημιουργία και την εξέλιξη της σκηνής όπως την ξέρουμε σήμερα. Είναι οι άνθρωποι που τολμούσαν να κάνουν το επόμενο βήμα, που υλοποιούσαν νέες ιδέες όπως τα μεγάλα shows. Οι υπερπαραγωγές που βλέπουμε στα διάφορα φεστιβάλ οφείλονται στους Sasha και Digweed!
Δεύτερον, όλοι αυτοί έχουν περάσει από την πολύ σημαντική θέση του resident DJ. Σε μικρότερους και ασήμαντους χώρους στο ξεκίνημά τους, που εξελίχθηκαν σε σοβαρά, σημαντικά residencies-σημεία αναφοράς στο χρόνο. Κοινώς, έμαθαν να διαχειρίζονται τον κόσμο καθ’ όλη τη διάρκεια μιας βραδιάς, να «χτίζουν» την ατμόσφαιρα από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, να καθοδηγούν το κοινό σε ένα μουσικό ταξίδι. Και δεν μπαίνω καν στον κόπο να μιλήσω για τα mixing skills! Σήμερα αυτά τα residencies σπανίζουν. Είτε ξεκινάς τώρα, είτε είσαι φτασμένος, το πιο πιθανό είναι ότι θα καλύψεις ένα slot 90 λεπτών, ή το πολύ δύο-τριών ωρών, το οποίο έχεις δουλέψει (συνήθως) από πριν κι έτσι έχεις διαλέξει να παίξεις τα καλύτερα... για να μην πω το top 10 του Beatport...
Ας μην ξεχνάμε επίσης πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι έφτασαν στην επιτυχία σε μια εποχή που δεν υπήρχαν τα social media και τα τεχνάσματά τους ή η ευκολία τους. Το «φαίνεσθαι» και η δημιουργία εντυπώσεων δεν υπήρχε στο χτίσιμο της καριέρας τους. Χρειάζονταν απτά, χειροπιαστά δεδομένα για να πετύχεις. Δεν υπήρχαν χιλιάδες labels όπως σήμερα ούτε ο καθένας έστηνε το δικό του για να κυκλοφορήσει τα κομμάτια του ή για να εδραιώσει το όνομά του. Η μουσική σου περνούσε από A&Rs, από ανθρώπους με υπόβαθρο, εμπειρία και γνώση, για να καταλήξει να φέρει τη σφραγίδα μιας δισκογραφικής. Σήμερα, για να κάνει καριέρα ένας DJ πρέπει οπωσδήποτε να έχει παραγωγή κι ένας καλός παραγωγός για να καταφέρει να βγάλει χρήματα από τη δουλειά του πρέπει να υπερσκελίσει το πρόβλημα της πειρατείας, άρα να γίνει κι αυτός DJ. Μιλάμε, όμως, για δύο πολύ διαφορετικές τέχνες. Ελάχιστες εξαιρέσεις παραμένουν ακόμη και σήμερα όσοι μπορούν να έχουν εξαιρετικές επιδόσεις και στα δύο.
Όλοι, λοιπόν, αυτοί οι «παλιοί» έχουν δοκιμαστεί σε όλα αυτά και άλλα τόσα, και έχουν επιβιώσει. Να μην ξεχνάμε μάλιστα πως όσο περισσότερο υπάρχεις σε ένα χώρο, τόσο μεγαλύτερες είναι οι απαιτήσεις και η κριτική που σου ασκείται. Οι «παλιοί» έχουν φοβερή προσωπικότητα, αναδεικνύουν και βοηθούν νέα ταλέντα. Ονόματα όπως οι Carl Cox, Dubfire, Richie Hawtin και Sven Väth δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από τους νέους και πάνω απ’ όλα νοιάζονται για τη μακροβιότητα και την εξέλιξη της σκηνής.
Δυστυχώς, όμως, υπάρχει και η άλλη πλευρά: όλοι όσοι αποθεώνονται ακόμη χωρίς να έχουν προχωρήσει και εξελιχθεί ούτε στο ελάχιστο, που παλεύουν με νύχια και με δόντια να κρατηθούν από τα περασμένα μεγαλεία κάνοντας τα ίδια και τα ίδια και καταλήγοντας να ευτελίζουν και να διαγράφουν την όποια προσφορά και πορεία τους στο χώρο. Και ξέρουμε όλοι ποιοι είναι αυτοί...
