Παρακολούθησαμε το σουρεαλιστικό οπτικοακουστικό project του Andy Votel στο «Ρομάντσο». Ακούσαμε και το DJ set που ακολούθησε…
Δίχως να έχω παρακολουθήσει τις ταινίες της τριλογίας Pan Kleks, οι εικόνες και η μουσική των οποίων αποτελούν την πρώτη ύλη του Kleksploitation, έσπευσα να παρακολουθήσω το project του Andy Votel, εμπιστευόμενος το γούστο και την οπτική του σε οτιδήποτε αλλόκοτο στο σινεμά και στη δισκογραφία από τα ‘80s και πίσω. Στο main stage του «Ρομάντσο», στήθηκε μια γιγαντοοθόνη και δίπλα της ένα τραπέζι πάνω στο οποίο ο Votel θα πραγματοποιούσε την ανασύνθεση της μουσικής του συνθέτη Andrzej Korzynski. Με το δεξιοτεχνικό μοντάζ να στοιβάζει αλλεπάλληλα στρώματα από footage, ενωμένα μεταξύ τους με τέτοιο τρόπο ώστε να χάνεται εντελώς η έννοια της αφήγησης, το Kleksploitation ήταν μια ψυχεδελική οπτική εμπειρία φτιαγμένη με δυστοπικές σκηνές. Θυμίζοντας τις πιο ιδιαίτερες πτυχές της synthesizer music των ‘80s, ο live ήχος ήταν με τη σειρά του καλά συντονισμένος με την δραματική ένταση των εικόνων χρωματίζοντας την ατμόσφαιρα με την αρμόζουσα ρετρο-φουτουριστική αισθητική η οποία χαρακτήριζε άλλωστε και τις πρωτότυπες ταινίες. Συνολικά, το Kleksploitation ήταν ένα αλλόκοτο, σουρεαλιστικό αλλά και συμπαγές οπτικοακουστικό project που χειροκροτήθηκε θερμά από τους λιγοστούς θεατές, κάτι που δεν συμβαίνει συνήθως σε περιπτώσεις στις οποίες το κοινό δεν είναι προετοιμασμένο γι’ αυτό που θα παρακολουθήσει.
Οι περισσότεροι από τους θεατές του Kleksploitation δεν παρέμειναν και στη συνέχεια της βραδιάς στο bar του «Ρομάντσο», όπου εκτυλίχθηκε το ένα εξίσου ενδιαφέρον DJ set με τους Terra Exotica, Paul Bennet και Andy Votel να εναλλάσσονται στα decks με σπάνιες και εκλεκτικές επιλογές από τις αξιοζήλευτες δισκοθήκες τους. Ψυχεδελικά, αφρικάνικα, funk, ασιατικά, τούρκικα, ελληνικά, όλα είχαν θέση στο set τους. Κι ενώ το πλήθος των θαμώνων μειωνόταν όσο προχωρούσε η ώρα, το τέλος της βραδιάς βρήκε εμάς, λιγοστούς music nerds, γύρω το booth να σχολιάζουμε ό,τι ακούμε, και να κουνάμε το κεφάλι με ευχαρίστηση. Δεν παύει πάντως να προκαλεί απορία η μειωμένη προσέλευση του κοινού σε τόσο ενδιαφέροντα events. Δεν ήταν δα και μουσική για λίγους...
