Τα ελληνάδικα και τα mainstream clubs ξενυχτούν στο Γκάζι και σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας, ανεβάζοντας την ένταση στη διαπασών με ένα μουσικό μείγμα που διασταυρώνει τα μπουζουξίδικα με το οριεντάλ μέχρι και με τα EDM clubs του εξωτερικού! Ο Νίκος Βουλαλάς περιπλανήθηκε σε αυτήν την παράλληλη πραγματικότητα και μεταφέρει εικόνες από ένα σύμπαν όπου κατοικούν νεαρά αγόρια που έχουν δει από εκατό φορές τα «Fast & Furious» και κορίτσια με πολύ κοντά σορτσάκια.
Αν περπατήσεις στο Γκάζι ένα Σάββατο βράδυ, θα νομίζεις ότι βρίσκεσαι στη λονδρέζικη Leicester Square ή στο «Magaluf Weekender», ένα από αυτά τα ριάλιτι που ακολουθούν τη βρετανική νεολαία στο ξεσάλωμά της στα μαζικά παραθαλάσσια τουριστικά θέρετρα. Ακολουθώντας τις ορδές των νεαρών αγοριών και κοριτσιών που μπαινοβγαίνουν στα clubs και τα ελληνάδικα της περιοχής, ζεις μια πραγματική δοκιμασία! Για τα αφτιά σου (στην οχληρή πλευρά της Τριπτολέμου με τα πέντε μαγαζιά σε μήκος 100 μέτρων δεν μπορείς να καταλάβεις από πού σου ’ρχεται ο Αργυρός και από πού ο Κιάμος) και για το στιλ που με τόσο κόπο κατέκτησες μαθαίνοντας ότι απαγορεύεται αν είσαι αγόρι να βάζεις το παντελόνι μέσα από τα ορειβατικά μποτάκια κι αν είσαι κορίτσι να φοράς κοντό φουσκωτό μπουφάν με κουκούλα γαρνιρισμένη με γουνάκι.
Σταματώντας για ένα ποτό στη «Β΄ Παθολογική», στο σαββατιάτικο party τους με ήχους που απλώνονταν στο επέκεινα του Χάρη Κωστόπουλου, συνειδητοποίησα ότι παρά τις μουσικές και στιλιστικές παραφωνίες, παρά τις DJ μείξεις συνθηματικών στίχων αντί τραγουδιών, ο τρόπος διασκέδασης μιας πολύ μεγάλης μερίδας του ηλικιακού εύρους 18-25 έχει να κάνει με τις οικονομικές συνθήκες και με τις αλλαγές στο mainstream της ελληνικής δισκογραφίας και του clubbing.
Το Γκάζι, κυρίως τις Παρασκευές και τα Σάββατα, είναι για τις νεαρές ηλικίες ό,τι η Ibiza για τους international clubbers. Αλλά σε όλες τις συνοικίες της Αθήνας υπάρχουν ελληνάδικα και μουσικά μεζεδοπωλεία όπου τα πιάτα αποσύρονται νωρίς για να ανεβεί ο κόσμος στα τραπέζια: το Περιστέρι έχει το «Δικαστήριο», η Δάφνη το «Φροντιστήριο» (η κατάληξη εις -ήριο έχει πολλά ακόμη να δώσει στη νύχτα), το Μαρούσι το «Guess», η Γλυφάδα το «Απλά Ελληνικά», η Νέα Σμύρνη το «Άσπρο Πιάτο» και το «Ola Ελληνικά», που άνοιξε και στο Χαλάνδρι, η Κηφισιά το «Kouzoulo Ελληνάδικο». Αυτή η αλυσιδωτή αντίδραση ξεκίνησε εν πολλοίς από το «Voodoo» στο Γκάζι, το οποίο από το 2011 έπαιζε ελληνικά επτά μέρες την εβδομάδα μέχρι το πρωί (τώρα έχει βάλει λίγο house νερό στο… ουίσκι με κόλα του).
Έτσι, από το ελληνικό τέταρτο στα clubs των ’90s φτάσαμε στο ολονύχτιο ελληνικό playlist. Σε αυτό όμως δεν θα ακούσεις μόνο μπουζούκια και τουμπελέκια σαν να βρισκόσουν σε oriental club, αλλά αυτήν τη διασταύρωση Πάνου Κιάμου και Eminem που είναι το δικό μας EDM – μέχρι τη Γωγώ Τσαμπά με beats άκουσα κάπου. Μαζί με το «λαϊκοποπ» βάλτε και το «ηλεκτρο-λαϊκό» κι έχετε τον ήχο που έχουν αγκαλιάσει όχι μόνο τα ελληνάδικα αλλά και τα μεγάλα clubs, όπως το «Spell» και το «S Night Club», αναμορφώνοντας ριζικά το playlist τους. Τι ανάγκη έχουν τον David Guetta όταν υπάρχουν οι Vegas;
Η όρεξη της πιτσιρικαρίας να χορέψει σαν να μην υπάρχει αύριο έχει συμπαρασύρει και τα προγράμματα στις πίστες. Εκεί που είχαμε ένα διασκεδαστήριο, το «Caramela», τώρα το μοντέλο εφαρμόζεται (και ο μέσος όρος ηλικίας πέφτει) και στο «Central», στο «Club 22», στο «Frangelico», στο «Norrum», μέχρι και στο «Posidonio», όπου το πρόγραμμα έχει αποκτήσει σαφή χορευτικό προσανατολισμό. Όταν η πιτσιρικαρία των ελληνάδικων αποφασίσει να ξοδέψει το χαρτζιλίκι της σε μια πίστα, θέλει να ακούσει μουσική στη διαπασών και γρήγορες εναλλαγές τραγουδιών αλλά και να το γλεντήσει χορεύοντας σε κάθε διαθέσιμο τετραγωνικό εκατοστό.
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται έως και αποτροπιαστικά στ’ αφτιά ενός κοινού που, ανακαλύπτοντας την cocktail και τη wine κουλτούρα, ξέχασε πού κατέληγε τα πρωινά στα ’90s και τα ’00s. Το σύμπαν του «ελληνάδικου» (οι θαμώνες του δεν ντρέπονται να το πούνε και «ξεφτιλάδικο») και της εξέλιξής του, του «διασκεδαστηρίου», αποτελεί για πολλούς μια παράλληλη πραγματικότητα. Πρόκειται όμως για πραγματικότητα που έχει ενεργητικότητα, κοινωνιολογικό ενδιαφέρον και δημιουργεί περιέργεια για το πώς θα διασκεδάζει το συγκεκριμένο κοινό σε μερικά χρόνια.
Photo Credits: Νεκτάριος Σταθόπουλος
