Αποτυχημένο και ξενέρωτο ανέκδοτο διαρκείας, του οποίου η περιπετειώδης πλευρά είναι ακόμα πιο ανυπόφορη. Όποιος αντέξει, δέχεται τη χαριστική βολή από την ελληνική μεταγλώττιση.
Καταγραφή μιας εναλλακτικής αλλά και ελάχιστα πειστικής πορείας αυτογνωσίας, μετέωρης ανάμεσα στο ψυχολογικό δράμα και το αστυνομικό θρίλερ.
Μια αληθινή ιστορία μεταφέρεται στην οθόνη σαν μελοδραματική τηλεταινία, η οποία αν και θίγει σκοτεινές αλήθειες, δεν μπορεί να αποφύγει τα γραφικά κλισέ.
Ένας οκτάποδος Ηρακλής Πουαρό, με ολίγη από Τσάρλι Τσαν, σατιρίζει με κέφι και περισσή παιδική αφέλεια τις κοσμοπολίτικες αστυνομικές ιστορίες μυστηρίου αλά Αγκάθα Κρίστι.
Μια αίσθηση ζεν κυριαρχεί σ' αυτό το μινιμαλιστικό σινε-κομψοτέχνημα, το οποίο αποκαλύπτει πλάνο πλάνο έναν κόσμο τυλιγμένο σε μια βαθιά αστική μελαγχολία. Οσκαρική υποψηφιότητα διεθνούς ταινίας και βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών.
Ενδιαφέρουσες ιδέες ενσωματώνονται πειστικά στους κανόνες μιας ταινίας τρόμου, η οποία προσπαθεί να χειριστεί εναλλακτικά το κλισέ του δαιμονισμού.
Δράμα επιβίωσης που αγγίζει τα όρια του θρίλερ. Ρεαλιστική περιγραφή, στέρεες ερμηνείες, αφηγηματική αναποφασιστικότητα.
Αφόρητα προβλέψιμο νεονουάρ που προσπαθεί να "παίξει βρόμικα", αλλά πώς να τα καταφέρει με την Άντι ΜακΝτάουελ ως βλάχα, σαδίστρια αρχιδολοφόνο;
Εντυπωσιακά κινηματογραφημένη δράση και εικονογραφία που συναρπάζει καλλωπίζουν μια ελαττωματική περιπέτεια με χαλασμένη ηθική πυξίδα.
Ιστορία, κοινωνιολογία και πολιτική συμπυκνώνονται σε μια σειρά εξομολογητικών καταθέσεων, διασταυρώνοντας προσωπικά βιώματα και πατριδογνωσία.
Χλιαρό, αλλά κατά στιγμές συγκινητικό χρονικό, το οποίο αμφισβητεί ισχυρές προκαταλήψεις περί κανονικότητας.
Στιλάτη και μελαγχολική μεταφορά ενός αριστουργηματικού διηγήματος του Άντον Τσέχοφ, βραβευμένη στο Φεστιβάλ Καννών.
Υπνωτιστικά μελαγχολική μελέτη της σύγχρονης αστικής αποξένωσης, σκηνοθετημένη με υποδειγματική οικονομία, συναισθηματική γενναιοδωρία και μια αξιοθαύμαστη ισορροπία ανάμεσα στο λυτρωτικό όνειρο και την επώδυνη πραγματικότητα.
Ο οσκαρικός σκηνοθέτης του "Drive my Car" κερδίζει το Αργυρό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας για ένα στοχαστικό, εσωτερικών ρυθμών και υπόγειας έντασης οικολογικό παραμύθι με τολμηρά αινιγματικό φινάλε.
Υποτονική αγιογραφία μιας μυθικής μουσικής περσόνας γεμάτης ιδιαιτερότητες, οι περισσότερες από τις οποίες θίγονται απλώς με… μελωδικό τρόπο.
Άτεχνη και παντελώς αποτυχημένη προσπάθεια λανσαρίσματος όχι μιας, αλλά… τεσσάρων καινούργιων ηρωίδων της Marvel.
Το απελπισμένο κυνήγι του βρόμικου ρεαλισμού παρασύρει μια ιστορία παθιασμένου, αλλά αδιέξοδου έρωτα στην ποζάτη υπερβολή και την γκροτέσκα γραφικότητα.
Εξωφρενικά ασυνάρτητη ρομαντική (χοντρο)κωμωδία, σίκουελ της "Γλυκιάς Καταστροφής", η οποία διαθέτει μια πλοκή της συμφοράς, ξενέρωτο χιούμορ και ελάχιστη κινηματογραφική αξιοπρέπεια.