Αληθινά γεγονότα δίνουν ασίστ για μια ουσιαστική κι αφηγηματικά σπιρτόζα πολιτικοκοινωνική σάτιρα, η οποία όμως αναλώνεται σε ρηχό διδακτισμό και συναισθηματική αφέλεια.
Η κινηματογραφική χυδαιότητα χτυπάει κόκκινο στο σαδιστικότερο και πλέον ανερμάτιστο torture porn όλου του franchise.
Τα ανθρώπινα πάθη και οι συμπτώσεις της μοίρας διασταυρώνονται σε μια γουντιαλενικά χαριτωμένη, εντελώς ανάλαφρη και γαλλόφωνη "διασκευή" του αριστουργηματικού "Match Point".
Σεναριακά ασυνάρτητη και απόλυτα προβλέψιμη sci-fi περιπέτεια με έντονα αλληγορικές ανησυχίες, οι οποίες ισοπεδώνονται από τη μελοδραματική υπερβολή.
Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες για την εκβιαστική προσπάθεια του Αγγελόπουλου να προσαρμόσει το αλληγορικό στιλ και τις πολιτικοϊστορικές αναφορές του σε ένα υπαρξιακό δράμα.
Μια γεμάτη δραματική ένταση και εικαστική μεγαλοπρέπεια μεταφορά του σαιξπηρικού αριστουργήματος, η οποία συναγωνίζεται επάξια εκείνη του Λόρενς Ολίβιε.
Μια ιστορία αγάπης και μια άλλη ενηλικίωσης δίνουν τα χέρια σε ένα βραβευμένο στις Κάννες κοινωνικό δράμα στην παράδοση της στιβαρής, ρεαλιστικής ρουμάνικης σχολής.
Η ιστορία του Προσπέρ Μεριμέ αναζητείται στα βάθη μιας ποζάτης και αυτάρεσκης μείξης βιντεοκλίπ, μοντέρνου μιούζικαλ και παλιομοδίτικου μελοδράματος.
Η φτήνια της παραγωγής, ο σεναριακός αχταρμάς και η αφηγηματική αναληθοφάνεια βγάζουν μάτι, μιας και η συνταγή της χαβαλεδίτζιδικης κλοτσοπατινάδας με πατίνα βιντεοκασέτας των 80s έχει καταντήσει πλέον ανυπόφορα βασανιστική.
Δακρύβρεχτο μελό γεμάτο πραγματολογικές, συναισθηματικές και κινηματογραφικές αφέλειες, επιτηδευμένο από το πρώτο έως το τελευταίο πλάνο.
Το γέλιο μπορεί να σώσει τον κόσμο; Ένα ουμανιστικό σινε-χρονικό που δεν φοβάται να "λερώσει τα χέρια του" αναζητάει τις απαντήσεις της ιστορίας, της πολιτικής και της τέχνης.
Πολύχρωμη οικολογική παραβολή με ζωηρό σκίτσο και γεμάτη φολκλορικά ουκρανικά τραγούδια.
Η κωμωδία του Γούντι Άλεν που άλλαξε βαθιά κι οριστικά τη σύγχρονη αμερικανική κωμωδία και θριάμβευσε στα Όσκαρ, κερδίζοντας αυτά των καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και α΄ γυναικείου ρόλου (Ντάιαν Κίτον).
Κορυφαία στιγμή του γαλλικού ποιητικού ρεαλισμού και μία από τις πλέον ρομαντικές, γοητευτικά μελαγχολικές στιγμές του προπολεμικού σινεμά.
Απολαυστικά προβοκατόρικη σάτιρα με εγκεφαλικό πλην όμως κατάμαυρο χιούμορ, η οποία όμως εξαντλεί γρήγορα τις ιδέες της, ενώ δεν εκμεταλλεύεται στο έπακρο την πληθωρική δυναμική της.
Αυτό που ξεκινάει ως ένας σαρωτικά βίαιος καφκικός εφιάλτης εξελίσσεται σε μια επώδυνη υπαρξιακή οδύσσεια, η οποία χαντακώνεται από τη βεβιασμένη αμφισημία της.
Το κιτσάτο φολκλόρ χτυπάει κόκκινο σε μια άτσαλη, χρυσοβατομουράτη φάρσα ξέχειλη από greeklish κλισέ και χωρίς μισό επιτυχημένο αστείο.
Η παρακμιακή ιταλική πόλη προσφέρει το ιδανικό σκηνικό για ένα γοτθικό whodunnit, χωρίς όμως να υποστηρίζεται από ένα ανάλογο πρωτότυπο υλικό.
Ενδιαφέρων, αλλά άνισος και συχνά χοντροκομμένος συνδυασμός ερωτικής φάρσας και πολιτικής καταγγελίας.