Ο Σπόρος της Ιερής Συκιάς

3

Θαρραλέο, αν και μονοδιάστατο κοινωνικό δράμα στα όρια του θρίλερ που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Καννών. Γυρίστηκε εν κρυπτώ και καταφέρνει να μεταφέρει ένα μέρος της σοκαριστικά καταπιεστικής πραγματικότητας του σημερινού Ιράν.

Ο Σπόρος της Ιερής Συκιάς

Η διαχρονική (πολιτική) ερώτηση πάνω στη δυνατότητα διαχωρισμού ζωής και τέχνης επανήλθε δριμύτερη την προτελευταία ημέρα του φετινού Φεστιβάλ Καννών, όταν και προβλήθηκε η τελευταία ταινία του Μοχάμαντ Ρασούλοφ (ο οποίος απέσπασε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής). Καταδικασμένος σε οκτώ χρόνια φυλακή για αντικαθεστωτική δράση, ο Ιρανός σκηνοθέτης των "Ένας Ακέραιος Άνθρωπος" και "Δεν Υπάρχει Κακό" γύρισε τον "Σπόρο της Ιερής Συκιάς" με πλήρη μυστικότητα και κατάφερε να τον ολοκληρώσει έχοντας πλέον καταφύγει, έπειτα από πολλές περιπέτειες, στην Ευρώπη. Το κατόρθωμά του θέτει επιτακτικά το ερώτημα "μπορεί η τέχνη να είναι διασκεδαστικό, αποπροσανατολιστικό αντίδοτο απέναντι στη φρίκη της αληθινής ζωής;", ζητώντας μας να πάρουμε άμεσα θέση, τόσο ως θεατές όσο και ως κριτικοί, απέναντι στην πολύπλοκη έννοια του πολιτικού σινεμά.


Αν ο Ρασούλοφ έθιγε τα επείγοντα θέματά του λιγότερο μετωπικά και διδακτικά (στο τέλος του φιλμ βλέπουμε αποσπάσματα από πραγματικές καταγραφές διαδηλώσεων και της βιαιότατης καταστολής τους), τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα: ο Ιμάν είναι ένας ανακριτής της κρατικής ιρανικής ασφάλειας, ο οποίος κρατάει μυστικό το επάγγελμά του για το φόβο αντιποίνων από τους αντικαθεστωτικούς, πολλούς από τους οποίους έχει στείλει φυλακή ή και στην κρεμάλα. Οι δυο του κόρες, όμως, έχουν διαφορετικές πολιτικές απόψεις, με τη στωική μητέρα τους να προσπαθεί να διατηρήσει τις ενδοοικογενειακές ισορροπίες. Οι οποίες θα διαταραχθούν οριστικά όταν ο Ιμάν χάσει το υπηρεσιακό όπλο του και βγει εκτός εαυτού, υποψιαζόμενος τους πάντες και τα πάντα.  


Θαρραλέο, αν και μονοδιάστατο, το καταγγελτικό κοινωνικό δράμα του Ρασούλοφ διαθέτει σασπένς και ένταση που φτάνει στα όρια του θρίλερ. Κοχλάζει από την εσωτερική ένταση των χαρακτήρων του, οι οποίοι αγωνίζονται να ξεπεράσουν το στάτους του συμβόλου και να μας παρασύρουν στα προσωπικά πάθη τους, δεμένα κόμπο με μια σοκαριστικά καταπιεστική πραγματικότητα. Τόσο κραυγαλέα και τόσο ισοπεδωτική που, ξεχειλίζοντας από την οθόνη, σχεδόν δεν τα αφήνει να πάρουν (κινηματογραφική) ανάσα.

Ιράν, Γερμανία, Γαλλία. 2024. Διάρκεια: 168΄. Διανομή: AMA FILMS

Περισσότερες πληροφορίες

Ο Σπόρος της Ιερής Συκιάς

Dane-ye Anjir-e Ma'abed / The Seed of the Sacred Fig
3
  • Δραματική
  • 2024
  • Διάρκεια: 168 '
  • Μοχάμαντ Ρασούλοφ

Ο Ιμάν είναι ένας ανακριτής της κρατικής ιρανικής ασφάλειας, ο οποίος κρατάει μυστικό το επάγγελμά του για το φόβο αντιποίνων από τους αντικαθεστωτικούς. Οι δυο του κόρες, όμως, έχουν διαφορετικές πολιτικές απόψεις και θα συγκρουστούν μετωπικά μαζί του όταν εκείνος τις υποψιαστεί για το χαμένο υπηρεσιακό όπλο του.

Διαβάστε ακόμα

Τελευταία άρθρα Σινεμά

Μουφάσα: Ο Βασιλιάς των Λιονταριών

Πρίκουελ του προ πενταετίας "υβριδικού" "Βασιλιά των Λιονταριών", πιστό μέχρι κεραίας στην ντισνεϊκή, φαντασμαγορική, εντυπωσιακότατα ρεαλιστική, όσο και κουρασμένη φόρμουλα.

ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΗΣΤΟς ΜΗΤΣΗς
19/12/2024

Ωρολογιακός Μηχανισμός

Πρωτότυπο ιστορικό δράμα, σκηνοθετημένο με ηθελημένη αποστασιοποίηση. Κατασκευασμένο σαν κινηματογραφικό ρολόι, απαιτεί σινεφίλ υπομονή για να αποκαλύψει τους αλληγορικούς μηχανισμούς του.

Αξιαγάπητη

Ρεαλιστικό πορτρέτο μιας σύγχρονης γυναίκας, το οποίο πετυχαίνει πολλές σωστές νότες, αλλά στο σύνολό του μοιάζει με διασκευή μπεστ σέλερ (ψυχαναλυτικής) αυτοβοήθειας.

Τα Τελευταία Χριστούγεννα στο Πατρικό μας

Μια γνώριμη κοινωνική μικρογραφία ζωντανεύει σαν αβίαστη, διασκεδαστική χορογραφία. Μαζί και τα κρυμμένα μυστικά της, τα οποία δεν παίρνουν ποτέ "απειλητικές", και γι’ αυτό ούτε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες διαστάσεις.

142 Χρόνια

Κινηματογραφικό ρεπορτάζ, άμεσο, μαχητικό και στακάτο, πάνω σε ένα εθνικά (και πανευρωπαϊκά) "ευαίσθητο", γι’ αυτό και αποσιωπημένο θέμα ανατριχιαστικών διαστάσεων.

01

Ο φακός ακολουθεί χωρίς παρεμβατική διάθεση μια πολυσχιδή προσωπικότητα, οι σκόρπιες μνήμες της οποίας αποτυπώνουν μια αποσπασματική, μα ενδιαφέρουσα πορεία ζωής αφιερωμένη στην τέχνη.

Ο Άλεξ Γκάρλαντ ξαναπάει πόλεμο με το "Warfare"

Σε συν-σκηνοθεσία με τον Ρέι Μεντόζα, ο διακεκριμένος δημιουργός πιάνει πρώτη γραμμή στα χαρακώματα.