Στα 73 του χρόνια ο Πέδρο Αλμοδόβαρ επιμένει να κοιτάζει μπροστά. Κινηματογραφικός δημιουργός, ο οποίος εμπνέεται συχνά από τα προσωπικά βιώματά του, μας εξομολογήθηκε νοσταλγικά στο πρόσφατο "Πόνος και Δόξα" πως αν και κουρασμένος από τη ζωή, οφείλει να αγωνιστεί να παραμείνει δημιουργικός χρησιμοποιώντας την τέχνη (του) ως παυσίπονο και ως διεγερτικό. Λιγότερο αυτοαναφορικός, στοχάζεται τώρα πάνω στο χρόνο που (του) απομένει, αντικρίζοντας από κοντά τη μοναδική βεβαιότητα που συνοδεύει την ανθρώπινη ύπαρξη: το αναπόδραστο του θανάτου. Για μυθοπλαστικό όχημά του επιλέγει τα διλήμματα τα οποία μπαίνουν στις διασταυρούμενες πορείες δύο γυναικών, έτσι όπως τα περιγράφει η Αμερικανίδα Σίγκριντ Νιούνεζ στο μυθιστόρημά της "What are you going through", διασκευάζοντάς το ως την πρώτη μεγάλου μήκους αγγλόφωνη ταινία του.
Η μία είναι η Ίνγκριντ, πετυχημένη συγγραφέας η οποία βρίσκεται στη Νέα Υόρκη για την παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου της "On sudden deaths". Εκεί μαθαίνει πως η παλιά της φίλη Μάρθα, διάσημη πολεμική ανταποκρίτρια και πρώην συνάδελφος, βρίσκεται στο νοσοκομείο. Την επισκέπτεται και πληροφορείται από την ίδια ότι πάσχει από καρκίνο σε τελικό στάδιο. Έχοντας αποφασίσει να αυτοκτονήσει, προσπαθεί να πείσει τη διστακτική Μάρθα να τη συνοδεύσει στο τελευταίο ταξίδι της, κάτι που με τα πολλά εκείνη θα δεχτεί. Έτσι, οι δυο φίλες αποσύρονται σε μια νοικιασμένη έπαυλη στην εξοχή για να περάσουν τις τελευταίες μέρες της Ίνγκριντ παρέα, σχεδιάζοντας λεπτομερώς την "τελική έξοδο" (με ειδικό χάπι ευθανασίας) και την αποφυγή πιθανών νομικών επιπλοκών.
Το στιλάτο, βραβευμένο με Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας ψυχόδραμα του Αλμοδόβαρ φέρνει αντιμέτωπες δύο γυναίκες με διαφορετική άποψη πάνω στο θάνατο –η μία τον φοβόταν ανέκαθεν και η άλλη τον αψηφούσε διαρκώς–, πυροδοτώντας μια από κοινού αναθεώρηση του παρελθόντος τους και της πίστης τους στις αξίες της ζωής. Η αλλαγή γλώσσας δυσκολεύει τον Ισπανό auteur στη δημιουργία δύο απόλυτα εύκαμπτων, τρισδιάστατων χαρακτήρων, για τους οποίους πολλές φορές νιώθεις πως είναι περισσότερο φορείς ιδεών και λιγότερο άνθρωποι παθιασμένοι και αμήχανοι, παγιδευμένοι στις αντιφάσεις τους. Άλλες στιγμές, όμως, ένα κλόουζ απ γεννάει από το πουθενά απίστευτη τρυφερότητα, ένα βλέμμα κουβαλά βαθιά υπαρξιακή αγωνία και μια αλληγορική ιδέα, όπως το χιονισμένο τέλος των "Δουβλινέζων" του Τζέιμς Τζόις, πλημμυρίζει την οθόνη συγκίνηση. Ο Αλμοδόβαρ θέλει να τα πει και το κάνει με έναν πληθωρικό τρόπο που παρασύρει. Πρωτίστως σκηνοθετικά, με χορογραφικές συνθέσεις μέσα στο κάδρο, με εικαστικές αναφορές (Έντουαρντ Χόπερ, Ντέιβιντ Χόκνεϊ, Άντριου Γουάιεθ, Ρενέ Μαγκρίτ), με σκηνογραφικό και ενδυματολογικό μαξιμαλισμό που παραπέμπει σε ένα "κατασκευασμένο" σύμπαν. Αυτό στο οποίο αποσυρόμαστε για να νιώσουμε προστατευμένοι από την πραγματικότητα, που θα παραμονεύει πάντα στο διπλανό δωμάτιο.
Ισπανία, ΗΠΑ. 2024. Διάρκεια: 107΄. Διανομή: TANWEER
Περισσότερες πληροφορίες
Το Διπλανό Δωμάτιο
Η Μάρθα μαθαίνει πως η παλιά της φίλη Ίνγκριντ είναι στο νοσοκομείο. Συναντιούνται έπειτα από χρόνια κι εκείνη, αφού της αποκαλύψει πως έχει καρκίνο σε τελικό στάδιο, την πείθει να τη συνοδεύσει στο τελευταίο της ταξίδι, καθώς έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει.
