Σπιρτόκουτο

5

Μία από τις πιο σημαντικές και επιδραστικές ελληνικές ταινίες του 21ου αιώνα, η οποία έφτιαξε τη δική της σχολή λαϊκού ρεαλισμού.

spirtokouto1

Πριν από 20 χρόνια, όταν το "Σπιρτόκουτο" προβαλλόταν για πρώτη φορά δημόσια, δύσκολα θα προέβλεπε κανείς το εύρος και τη διάρκεια της επίδρασής του στο κοινό αλλά και στην εξέλιξη του ελληνικού σινεμά. Το πρωτόγνωρο για τα εγχώρια δεδομένα στιλ της ταινίας, ένας αιχμηρός ρεαλισμός, κατάφωρα γήινος και λιτός, όσο και ασυγχώρητα επιθετικός, ιλιγγιώδης και υπερηχητικά αθυρόστομος, ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το κινηματογραφικό status quo και το κλίμα της εποχής του. Η χώρα τότε μόλις μάθαινε να μετρά σε ευρώ αντί για δραχμές, οι Ολυμπιακοί Αγώνες βρίσκονταν μερικούς μήνες μακριά και η κρίση ήταν ακόμα μια άγνωστη πραγματικότητα. Στο κλίμα ευμάρειας, λοιπόν, που επικρατούσε, το "Σπιρτόκουτο" ήταν στην καλύτερη περίπτωση μια σοκαριστική υπενθύμιση οικείων κακών που κρύβονταν κάτω από το χαλί και στη χειρότερη ένας λεκές που χαλούσε το πάρτι. Δύο δεκαετίες μετά, το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Γιάννη Οικονομίδη αναγνωρίζεται δικαίως ως ριζοσπαστική τομή στον εγχώριο κινηματογράφο, θεμέλιος λίθος του διακριτού και καινοτόμου ύφους του σκηνοθέτη, παραμένοντας ένα οδυνηρό αριστούργημα που συνεχίζει να πολλαπλασιάζει τη δημοφιλία του.

spirtokouto4

Πόσο ταιριαστά παράδοξο ότι η ταινία τα καταφέρνει όλα αυτά, παραβιάζοντας έναν από τους σημαντικότερους κανόνες του σινεμά: τοποθετώντας στο επίκεντρο έναν κατάφωρα αντιπαθή ήρωα. Πρόκειται για τον 50αρη Δημήτρη (Ερρίκος Λίτσης), έναν άντρα "παλαιάς κοπής", αφεντικό και πατριάρχη, που έχει μάθει να ασκεί την ισχύ του διατηρώντας ασφυκτικό έλεγχο στα μέλη της οικογένειάς του. Κατά τη διάρκεια μιας ημέρας με αποπνικτικό καύσωνα, όμως, μέσα από διαδοχικές εκκωφαντικές αντιπαραθέσεις, ο προφυλαγμένος κόσμος του καταρρέει με κρότο.

Μια ταινία που αρνείται να αφήσει αμέτοχο το θεατή, το "Σπιρτόκουτο" συνιστά ένα παροξυσμικό κολάζ των χειρότερων συμπλεγμάτων της ελληνικής οικογένειας χωρίς να χάνει ίχνος της διαπεραστικής δύναμής του στο σήμερα. Και η διαχρονικότητά του δεν οφείλεται στην παγιωμένη θέση του στην ντόπια ποπ κουλτούρα, αλλά στην ανατριχιαστικά οικεία απεικόνιση μιας βίας που κατοικεί ακόμα στην καρδιά των ελληνικών διαμερισμάτων.

Ελλάδα. 2002. Α/Μ. Διάρκεια: 81΄. Διανομή: ΤΡΙΑΝΟΝ.

Περισσότερες πληροφορίες

Σπιρτόκουτο

5
  • Δραματική
  • 2003
  • Διάρκεια: 81 '
  • Γιάννης Οικονομίδης

Μια μέρα, εν μέσω καύσωνα, στο σπίτι ενός μικρομεσαίου 50άρη οικογενειάρχη, όλοι ξεσπούν ο ένας στον άλλο με απίστευτη λεκτική βία για πάθη, ζήλιες και διαφωνίες επί επιχειρηματικών ανοιγμάτων.

Διαβάστε ακόμα

Τελευταία άρθρα Σινεμά

Heritage in Focus: Χώροι μουσικής και κινηματογράφου σε κίνδυνο

Στην πρώτη εκδήλωση θα συζητηθούν οι απειλές που αντιμετωπίζουν οι πολιτιστικοί χώροι στις πόλεις, εστιάζοντας στη μουσική σκηνή του Βερολίνου και το κινηματογραφικό τοπίο της Αθήνας

ΓΡΑΦΕΙ: ATHINORAMA TEAM
21/11/2024

Τέσσερις μέρες γεμάτες μικρού μήκους του Athens Short Film Festival

Σαράντα ταινίες από όλο τον κόσμο παρουσιάζει η φρέσκια διοργάνωση που επιστρέφει στο Κουκάκι.

"Ο Νόμος του Μέρφυ": Άγγελε Φραντζή, πώς γύρισες την πιο φιλόδοξη ελληνική ταινία της χρονιάς;

Ο πολυσχιδής σκηνοθέτης ανοίγει τα χαρτιά του γύρω από την ορμητική παραγωγή, στην οποία η Κάτια Γκουλιώνη υποδύεται μια αποτυχημένη ηθοποιό που ζει διαδοχικές διαφορετικές πραγματικότητες, ελπίζοντας να βρει τον εαυτό της.

Ο Νόμος του Μέρφυ

Ένα γράμμα αγάπης στο ίδιο το σινεμά και τη ζωή, ένα μεθυστικό κολάζ αναφορών και ανθρωπιάς, το οποίο παρόλο που παρασύρεται από την ορμή και την πληθωρικότητά του.

Μικρά Πράγματα Σαν κι Αυτά

Αληθινά περιστατικά εμπνέουν ένα χαμηλότονο δράμα χαρακτήρων με κοινωνική ευαισθησία, διηγηματική λιτότητα και καίριες ερμηνείες (βραβείο στο Φεστιβάλ Βερολίνου για την Έμιλι Γουότσον).

Μικρό Θλιμμένο Κορίτσι

Εσωστρεφής όσο και δημιουργικά πρωτότυπος συνδυασμός ψυχολογικού δράματος και ντοκιμαντέρ. Υπερβολικά φιλόδοξη ως σινε-κατασκευή, αποτυπώνει το πνεύμα μιας ανήσυχης εποχής.

Η Κουζίνα

Ανισόρροπο δράμα πάνω στο κυνήγι του αμερικανικού ονείρου, διχασμένο ανάμεσα στο κομψό στιλιζάρισμα, το αιχμηρό ψυχογράφημα και το οξύ κοινωνικό σχόλιο.