Ο Υπηρέτης

4

Η πάλη των τάξεων κλείνεται σε τέσσερις τοίχους και μετατρέπεται σε ένα «εξπρεσιονιστικό», κλειστοφοβικό ψυχολογικό θρίλερ διά χειρός Χάρολντ Πίντερ.

Ο Υπηρέτης

Η πάλη των τάξεων κλείνεται σε τέσσερις τοίχους και μετατρέπεται σε ένα «εξπρεσιονιστικό», κλειστοφοβικό ψυχολογικό θρίλερ διά χειρός Χάρολντ Πίντερ.

Ο Υπηρέτης - εικόνα 1

Έχοντας εγκαταλείψει την Αμερική για πάνω από μία δεκαετία ως θύμα των μακαρθικών­ διώξεων, ο εγκατεστημένος στο Λονδίνο σκηνοθέτης Τζότζεφ Λόουζι αποφασίζει στις αρχές της δεκαετίας του ’60 να μεταφέρει στην οθόνη το μυθιστόρημα του Ρόμπιν Μομ, ανιψιού του νομπελίστα Σόμερσετ Μομ, «Ο Υπηρέτης». Προτείνει στον θεατρικό συγγραφέα Χάρολντ Πίντερ να επιμεληθεί τη σεναριακή δια­σκευή, εγκαινιάζοντας μια καρποφόρα συνεργασία μαζί του, η οποία θα ολοκληρωθεί με το «Ατύχημα» (1967) και τον βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες «Μεσάζοντα» (1971).

Ο Υπηρέτης - εικόνα 2

Ο Πίντερ κάνει σπουδαία δουλειά βουτώντας σε βαθιά ψυχαναλυτικά νερά και αναδεικνύοντας τα φαουστικά στοιχεία που κρύβει μέσα της η ιστορία ενός ξεπεσμένου αριστοκράτη, ο οποίος αγοράζει ένα σπίτι στο Λονδίνο και προσλαμβάνει έναν υπηρέτη που από την πρώτη στιγμή μοιάζει πρόθυμος και υπάκουος. Σταδιακά όμως αποκτά μια σχέση παράξενης εξάρτησης μαζί του, η οποία θα τον οδηγήσει στην καταστροφή και την αντιστροφή των μεταξύ τους ρόλων.

Η ξεκάθαρη αλληγορία της πάλης δύο τάξεων για εξουσία –μιας δυναμικής και αμοραλιστικής, μιας σνομπ και παρηκμασμένης– ενισχύεται από τους κοφτερούς διαλόγους, τη διαρκή επαναφορά «τελετουργιών» επιβολής και τις καίριες κοινωνικές αναφορές, ενώ η λανθάνουσα ομοφυλοφιλική έλξη ανάμεσα στους δύο άντρες (BAFTA ερμηνείας για τους Ντερκ Μπόγκαρντ και Τζέιμς Φοξ) συνδέει διαλεκτικά το (καταπιεσμένο) ερωτικό ένστικτο με αυτό της επιβίωσης (ως επικυριαρχία). Διαλεκτικά, με σαφή μπερεχτικό τρόπο μάλιστα, δουλεύει και ο Λόουζι σε επίπεδο φόρμας, καθώς υιοθετεί ένα «εξπρεσιονιστικό» σκηνοθετικό στιλ, που συνδυάζει ρεαλισμό κι έλλειψη, ψυχολογικό δράμα και ατμοσφαιρικό θρίλερ. Αξιοποιεί στο έπακρον τους εσωτερικούς χώρους (σκάλες, καθρέφτες, κλειστοφοβική αίσθηση), επιβάλλει ένα υπνωτιστικό στιλιζάρισμα και αποτυπώνει σπαρακτικά, τραγικά και μεγαλοπρεπώς το πικρό τέλος μιας ολόκληρης κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας.

Α/Μ. Μ. Βρετανία. 1963. Διάρκεια: 110΄. Διανομή: BIBLIOTHEQUE.

Περισσότερες πληροφορίες

Ο Υπηρέτης

The Servant
4
  • Δραματική
  • 1963
  • Διάρκεια: 116 '
  • Τζόζεφ Λόουζι

Ένας ξεπεσμένος αριστοκράτης προσλαμβάνει έναν υπηρέτη με τον οποίο αποκτάει σταδιακά μια σχέση παράξενης εξάρτησης, η οποία θα τον οδηγήσει στην καταστροφή και την αντιστροφή των μεταξύ τους ρόλων.

Διαβάστε ακόμα

Τελευταία άρθρα Σινεμά

Ρωτήσαμε την Μαριόν Κοτιγιάρ πώς μεταμορφώθηκε στο "Μικρό Θλιμμένο Κορίτσι"

Συναντήσαμε την οσκαρική ηθοποιό στο Παρίσι ώστε να μάθουμε περισσότερα για την ταινία όπου δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της.

ΓΡΑΦΕΙ: ΓΙΑΝΝΗς ΚΑΝΤΕΑ-ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟς
22/11/2024

Η live-action εκδοχή του "Πώς να Εκπαιδεύσετε το Δράκο σας" δείχνει εντυπωσιακή

Το αγαπημένο animation αποκτά ριμέικ με ηθοποιούς και το τρέιλερ μας προετοιμάζει για κάτι επικό.

Άλλος για τη βάρκα; Και ο Ρόμπερτ Πάτινσον στη νέα ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν

Υπερφορτωμένη από σταρ είναι η επόμενη παραγωγή του οσκαρικού σκηνοθέτη.

Heritage in Focus: Χώροι μουσικής και κινηματογράφου σε κίνδυνο

Στην πρώτη εκδήλωση θα συζητηθούν οι απειλές που αντιμετωπίζουν οι πολιτιστικοί χώροι στις πόλεις, εστιάζοντας στη μουσική σκηνή του Βερολίνου και το κινηματογραφικό τοπίο της Αθήνας

Τέσσερις μέρες γεμάτες μικρού μήκους του Athens Short Film Festival

Σαράντα ταινίες από όλο τον κόσμο παρουσιάζει η φρέσκια διοργάνωση που επιστρέφει στο Κουκάκι.

"Ο Νόμος του Μέρφυ": Άγγελε Φραντζή, πώς γύρισες την πιο φιλόδοξη ελληνική ταινία της χρονιάς;

Ο πολυσχιδής σκηνοθέτης ανοίγει τα χαρτιά του γύρω από την ορμητική παραγωγή, στην οποία η Κάτια Γκουλιώνη υποδύεται μια αποτυχημένη ηθοποιό που ζει διαδοχικές διαφορετικές πραγματικότητες, ελπίζοντας να βρει τον εαυτό της.

Ο Νόμος του Μέρφυ

Ένα γράμμα αγάπης στο ίδιο το σινεμά και τη ζωή, ένα μεθυστικό κολάζ αναφορών και ανθρωπιάς, το οποίο παρόλο που παρασύρεται από την ορμή και την πληθωρικότητά του.