Ιστορίες ζευγαριών που ερωτεύονται, τσακώνονται, χωρίζουν και μοιράζονται φευγαλέες στιγμές γεμάτες ακαθόριστα συναισθήματα. Μια (υπερβολικά) ποιητική και εσωστρεφής προσέγγιση της «γλυκιάς μελαγχολίας της ύπαρξης».
Αν και η καλύτερη ταινία του παραμένει ένα γυμνό ρεαλιστικό δράμα («11 Συναντήσεις με τον Πατέρα μου»), ο Νίκος Κορνήλιος («Η Μουσική των Προσώπων», «Μητριαρχία») συνεχίζει να βαδίζει τον προσωπικό κινηματογραφικό δρόμο του, ο οποίος όλο και απομακρύνεται από την παραδοσιακή δραματουργία και αφήγηση. Το «Κυπαρίσσι του Βυθού» κουβαλά στις εικόνες του την παραδοξολογία του τίτλου του, αντιμαχόμενο την ορθολογική προσέγγιση των πραγμάτων με ένα συνδυασμό φωτογραμμάτων, ήχων και μουσικών. Μια καινούργια κινηματογραφική γραμματική προσπαθεί να περιγράψει τις σχέσεις του ανθρώπου με την ερωτική μνήμη, τις προσωπικές βεβαιότητές του και την ονειρική διάσταση της ζωής.
Η διαδρομή ανάμεσά τους βασίζεται σε θραύσματα ιστοριών ζευγαριών που ερωτεύονται, τσακώνονται, χωρίζουν και μοιράζονται φευγαλέες στιγμές γεμάτες ακαθόριστα συναισθήματα. Ποιητική διάθεση που εκφράζεται, μάλλον μπανάλ, μέσα από ατμοσφαιρικά, πλημμυρισμένα μουσική πλάνα καλλίγραμμων γυμνών σωμάτων, ρεαλισμός που αντεπιτίθεται με την κοινοτοπία ενός πεζού διαλόγου, σύμβολα που καραδοκούν, σκέψεις που αιωρούνται και μια τολμηρή, αλλά αδιέξοδη εσωστρέφεια που θέλει να μιλήσει για… τα πάντα (το σώμα, το μυαλό και την ψυχή). Λιγότερο αυτάρεσκη και εγκεφαλική, αυτή η υπαρξιακή περιπέτεια πιθανώς θα αποδεικνύονταν όχι μόνο φιλοσοφικά αλλά και κινηματογραφικά ενδιαφέρουσα.
Ελλάδα. 2015. Διάρκεια: 85΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Το Κυπαρίσσι του Βυθού
Ιστορίες ζευγαριών που ερωτεύονται, τσακώνονται, χωρίζουν και μοιράζονται φευγαλέες στιγμές γεμάτες ακαθόριστα συναισθήματα.