Η Ρέιτσελ Ζέγκλερ, η "Χιονάτη" και η ηθική υστερία των συντηρητικών

Μόλις μια εβδομάδα και κάτι ψιλά έχουν περάσει από την πρεμιέρα της "Χιονάτης", όμως το τοξικό σούσουρο γύρω από την κυκλοφορία της ταινίας κάθε άλλο παρά έχει κοπάσει.

Το τελευταίο live-action ριμέικ της Disney, το οποίο βασίζεται στο ομώνυμο κλασικό animation του 1937, έχει ξεσηκώσει πληθώρα αρνητικών αντιδράσεων το οποίο σε μεγάλο βαθμό κατευθύνεται εις βάρος της πρωταγωνίστριας Ρέιτσελ Ζέγκλερ ("West Side Story", "Y2K"). Η 23χρονη ηθοποιός τείνει να μετατραπεί σε αποδιοπομπαίο τράγο της εισπρακτικής πανωλεθρίας του φιλμ, σημειώνοντας λιγότερα από 100 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως σε προϋπολογισμό που κυμαίνεται μεταταξύ των 240 και 270 εκατομμυρίων, δήθεν εξαιτίας των πολιτικών πεποιθήσεών της που "χαντάκωσαν" την παραγωγή.

Όλα ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2024, όταν μετά την κυκλοφορία του πρώτου τρέιλερ της "Χιονάτης" η Ζέγκλερ τουίταρε την υποστήριξή της στην Παλαιστίνη. Λίγους μήνες μετά ακολούθησαν νέα tweets, στο ένα εκ των οποίων η ηθοποιός δήλωσε χαρακτηριστικά: "Γ**ω τον Τραμπ". Οι δύο αυτές δημόσιες τοποθετήσεις πυροδότησαν μια εκτεταμένη επίθεση εις βάρος της, γεγονός που κινητοποίησε τους παραγωγούς της "Χιονάτης" στο να προσλάβουν ειδικό στα social media για να επιτηρεί τις αναρτήσεις της. Την ίδια στιγμή, κανένας έλεγχος δεν επιρρήφθηκε στην συμπρωταγωνίστρια Γκαλ Γκαντότ, πρώην στρατιωτικό εκτός από χολιγουντιανή σταρ, η οποία δεν έπαψε να εκφέρει τη στήριξή της στις πολεμικές επεμβάσεις του Ισραήλ. Δύο μέτρα και δύο σταθμά θα έλεγε κανείς…

Με τα παραπάνω δεδομένα και μια ήδη δυναμιτισμένη ατμόσφαιρα, αφού η Ζέγκλερ είχε μπει εκ προοιμίου στο ρατσιστικό στόχαστρο ως Χιονάτη με καταγωγή από την Κολομβία, οι παραγωγοι της ταινίας φάνηκε να αφήνουν την ηθοποιό στην τύχη της. Το γεγονός πως απέτυχε στο box office έδωσε αφορμή για ολομέτωπη καμπάνια σπίλωσής της στο διαδίκτυο, με συμμετοχή ακόμα και του γιου του παραγωγού Μαρκ Πλατ. Επιπλέον μελανό σημείο, το ρεπορτάζ του Variety που αφήνει να εννοηθεί πως η Ζέγκλερ δημιουργούσε μονίμως προβλήματα στους συναδέλφους της δρώντας εγωιστικά, οδηγώντας έτσι το μπλοκμπάστερ στην αποτυχία. Σίγουρα μοιάζει απολύτως λογικό και καθόλου μονομερές να υποστηρίζεις πως μια νεαρή ηθοποιός που τώρα ξεκινά σε μια άκρως ανταγωνιστική βιομηχανία και πρόκειται να υποδυθεί έναν εμβληματικό ρόλο, "επιλέγει" να βάλει τρικλοποδιά στην καριέρα της από το "καπρίτσιο" να καταδικάζει μια γενοκτονία και να εξοργίζεται με την εκλογή ενός ακροδεξιού δικτατορίσκου. Όντως, είναι λογικό.

Σε αυτό το σημείο προκύπτουν δύο συμπεράσματα. Αφενός, το παραπάνω έτσι και αλλιώς ελαττωματικό αφήγημα δε λαμβάνει υπόψη, έστω για τα προσχήματα, ορισμένα προφανή κινηματογραφικά προβλήματα της "Χιονάτης". Όπως ότι σκηνοθετικά ακολουθεί μια κορεσμένη αφηγηματική συνταγή, αφού είναι πανομοιότυπη με όλα τα live-action ριμέικ του στούντιο της τελευταίας δεκαετίας, τα οποία κιόλας ξεπερνάνε τα δεκαπέντε σε αριθμό. Εν τω μεταξύ μόλις το Δεκέμβριο έκανε πρεμιέρα μια ακόμα αντίστοιχη διασκευή, το "Μουφάσα: Ο Βασιλιάς των Λιονταριών" (Μπάρι Τζένκινς), πόσες να "αντέχει" η αγορά μέσα σε μια σεζόν;

Αφετέρου, από την επανεκλογή Ντόναλντ Τραμπ και ύστερα συντελείται μια ανησυχητική ιδεολογική μεταστροφή των μεγάλων στούντιο. Ενώ κατά την πρώτη θητεία του Αμερικανού προέδρου το Χόλιγουντ έδειχνε να καταφέρεται από κοινού εναντίον του, ασκώντας του δριμεία κριτική με κάθε ευκαιρία, πλέον γίνονται κινήσεις ώστε να κερδίσουν τη συμπάθειά του. Για παράδειγμα, η Disney κατήργησε την πλατφόρμα "Reimagine Tomorrow", η οποία φιλοξενούσε ιστορίες μη προνομιούχων ανθρώπων οι οποίοι δεν εκπροσωπούνταν ισότιμα στις τέχνες και το σινεμά. Αντίστοιχα, σε άλλες παραγωγές, αυξάνονται οι περιπτώσεις που παρασκηνιακά οι σεναριογράφοι αποθαρρύνονται από το να γράφουν για κουήρ ή φιλελεύθερες θεματικές. Όλα αυτά, καθώς ο Τραμπ εξαπολύει απειλές επί παντώς επιστητού, όπως ότι θα καταργήσει χρηματοδοτήσεις, στο πλαίσιο ενός κατά φαντασίαν "πολιτισμικού πολέμου" όπου οτιδήποτε δεν αρέσει στον πρόεδρο αποκτά την ταμπέλα του "woke" ή απλώς αντιδραστικού. Ελπίζουμε, τουλάχιστον, ο πλανητάρχης να μη νιώσει την ανάγκη να επαναφέρει τον κώδικα Χέιζ στον κινηματογράφο…