"Καταδικασμένη" να γίνει instant cult classic, ή τουλάχιστον αυτό ευχόμαστε, η μικρού μήκους "Hopepunk" της πρωτοεμφανιζόμενης Βασιλικής Λαζαρίδου αποτελεί μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις που έχουμε δει τελευταία στο συγκεκριμένο φορμά.
Η ταινία συστήνεται ως μια "αναρχική ιστορία εκδίκησης", η οποία τοποθετείται σε μια μετα-αποκαλυπτική Αθήνα που έχει κατακλειστεί από ζόμπι, τα οποία είναι μεν σαρκοφάγα, αλλά και όχι ακριβώς. Ταυτόχρονα, την πρωτεύουσα οργώνει μια συμμορία από εθνικιστές ταξιτζήδες(!) με τους οποίους πρόκειται να συγκρουστεί η κεντρική ηρωίδα Άντι (Γιούλα Μπούνταλη).
Στο "Hopepunk" σμίγουν η λαχτάρα του "Κριστίν" (Τζον Κάρπεντερ, 1983), η απενοχοποιημένη γραφικότητα του "Ιππότη της Ασφάλτου", αλλά και λίγη από την ενέργεια του "Titane" (Ζουλιά Ντικουρνό), σμιλεύοντας ένα… φρέσκο zombie movie με ανεπιτήδευτη b-movie αισθητική και ξεσηκωτικό κουήρ θράσος. Όλα αυτά δίχως η ταινία να παίρνει τον εαυτό της πιο σοβαρά από όσο χρειάζεται, αφήνοντάς μας κιόλας, στο φινάλε, να ζητάμε για λίγο παραπάνω. Με αφορμή την παγκόσμια πρεμιέρα του "Hopepunk" στο λονδρέζικο φεστιβάλ BFI Flare, επικοινωνήσαμε με την Βασιλική Λαζαρίδου ώστε να μάθουμε περισσότερα γύρω από το ντεμπούτο της.
Αρχικά, πώς προέκυψε ο τίτλος της ταινίας; Νιώθω πως ταιριάζει άψογα, συνδυάζει την απείθεια, την αλητεία, με μια μελαγχολική ελπίδα, αλλά θα ήθελα να μάθω τι τον ενέπνευσε.
Το hopepunk είναι ένα μικρούτσικο υποείδος του φανταστικού που συζητιέται κυρίως στο ίντερνετ περίπου από το 2017. Όπως όλες οι post-internet κατηγοριοποιήσεις δεν έχει αμάν και ντε αισθητική/ιδεολογική συνάφεια αλλά συγκροτείται περισσότερο σαν "κουλτούρα" ενός συνόλου έργων που στο κέντρο τους ζουν χαρακτήρες οι οποίοι αγωνίζονται, επιβιώνουν, συνδέεονται, μεταβαίνουν και ωριμάζουν μαζί, κάτω από καθ' όλα εχθρικές συνθήκες, με όχημά τους ουσιαστικά μονάχα τις κοινοτικές τους σχέσεις, μια άγρια κουήρ παιδικότητα, αλλά και την πεποίθηση ότι η ειλικρινής, η βαθειά σύνδεσή μας με τους άλλους είναι το μόνο φάρμακο που μπορεί, αν όχι να αντιστρέψει, έστω να φρενάρει κάπως τη βίαιη πορεία της ανθρωπότητας προς την (αυτο)καταστροφή της. Με πιο απλά λόγια, βάζει το πανκ στην ελπίδα, απορρίπτοντας τη νεοφιλελεύθερη ιδέα της αέναης θετικότητας αλλά και το απελπιστικό σκοτάδι του μηδενισμού. Αυτή λοιπόν η μικρή λέξη που κανονικά δε σημαίνει τίποτα, για μερικούς από εμάς που βιώνουν λυτρωτικά τη σύνδεσή τους με τους άλλους, σημαίνει τα πάντα.
Προφανώς μέσα στις έννοιες και τα θέματα του hopepunk διαβάζουμε κουήρ θεωρία, κοινωνικό αναρχισμό, (μαύρο) φεμινισμό, μαρξισμό και οπωσδήποτε ένα είδος αυτοοργανωμένης συλλογικής αντίστασης, από τα κάτω. Με αυτή την - ας την πούμε - συνειδητή επιλογή του "μαζί" ταυτίστηκα κι έτσι επιλέχθηκε ως τίτλος της - αρκετά προσωπικής καταβάθος - ιστορίας που θέλησα να πω.
Η "φυλή" των ταξιτζήδων, φαντάζομαι, μπορεί να παρεξηγηθεί με τη συγκεκριμένη απεικόνισή τους, όμως, κατά πόσο είναι βασισμένη… σε πραγματικά γεγονότα;
Χαίρομαι που το παρατήρησες. Μπορώ να πω με ασφάλεια ότι όλες οι επιλογές μου για τους ήρωες και κυρίως για τους ταξιτζήδες προέκυψαν από τη σύγχρονη πολιτική συνθήκη, όπως ακριβώς την ξέρουμε. Μιλάω για τη γενικευμένη άνοδο της ακροδεξιάς στα λαϊκά και τα εργατικά στρώματα την τελευταία δεκαετία, αλλά και την ειδική σχέση της Ελλάδας με τέτοιου είδους ιδεολογικές παραδόσεις. Οι εικόνες που έχουμε όλοι δει κατά καιρούς στις οθόνες μας είναι απολύτως σαφείς. Ήθελα το ίδιο σαφής να είναι και η προέλευση των "κακών" του "Hopepunk". No spoilers, αλλά αντιπροσωπευτικότατο παράδειγμα αυτού του σκόπιμου μπλεξίματος αλήθειας και συμβολισμού αποτελεί το ηχητικό της εισαγωγικής σεκάνς της ταινίας. Πρόκειται για ένα κολάζ από ανατριχιαστικά - κατά τη γνώμη μου - αποσπάσματα που ειπώθηκαν στον δημόσιο διάλογο και αναπαράχθηκαν στα Μέσα. Το βάλαμε εκεί με ένα κάποιο θράσος, ώστε να επιτελέσει κάτι γνώριμο κι έτσι να ορίσει συναισθηματικά το σύμπαν χρησιμοποιώντας τις οικείες μας προσλαμβάνουσες.
Αν και ενσωματώνεις με προσωπικό τρόπο μια σειρά από αναφορές, κινηματογραφικές και μη, το φιλμ απηχεί ένα κινηματογραφικό στιλ που σπανίζει σήμερα. Είτε μιλάμε για καθαρόαιμα zombie movie είτε πιο "περιθωριακά" φιλμ που κάποτε θα τα λέγαμε b-movies, με την ευρεία έννοια. Τι σε προσελκύει στο συγκεκριμένο ύφος;
Οι αγαπημένες μου ταινίες είναι όλες ταινίες είδους. Βρίσκω πολύ απελευθερωτική τη γραφή είδους για πολλούς λόγους, ο κυριότερος όμως είναι ότι όποιο κι αν είναι "το δηλητήριό σου" που λένε, μπορείς να του αλλάξεις τα φώτα και να πειραματιστείς μέχρι τελικής πτώσης αλλάζοντας κώδικες και σημαινόμενα όπως γουστάρεις, να παίζεις ανέμελα σε μια τεράστια παιδική χαρά από σύμβολα και subtexts και τελικά να μη δίνεις και πολλή σημασία στο γιατί γράφεις ό,τι γράφεις αλλά στο πώς σε κάνει να νιώθεις όταν το γράφεις. Είναι ένας πολύ έξυπνος τρόπος να σπας πλάκα με σοβαρά θέματα που σε απασχολούν και σ' έχουν τραυματίσει στ' αλήθεια. Νομίζω πως γενικά το σινεμά είναι μια θεραπευτική διαδικασία από όποια θέση κι αν το κάνει κανείς, είτε ως θεατής είτε ως δημιουργός. Ειδικά σε μια χώρα σαν τη δική μας που είναι παραδοσιακά σοβαροφανής και τόσο σκληρά εθιμοτυπική, το να έχεις ακόμα όρεξη για παιχνίδι είναι μια εγγενώς πολιτική πράξη. Μου αρέσει αυτό.
Στο "Hopepunk" παρακολουθούμε ένα επεισόδιο στη ζωή της Άντι και ομολογώ πως παρότι χορταστικό, θα ήθελα να δω τη συνέχεια – ή και το πριν! Υπάρχουν ελπίδες για μια μεγάλου μήκους ανάπτυξη της ταινίας;
Ήταν μεγάλο στοίχημα για μένα να σε αφήνει η ταινία με νέα όρεξη για λίγο ακόμα απ' αυτό το σύμπαν! Είναι αλήθεια πως υπάρχουν αρκετές ιστορίες να ειπωθούν εκεί μέσα, έτσι κι αλλιώς το "Hopepunk" μας είναι όντως πληθωρικό σαν αφηγηματικός χώρος. Υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν προσχέδια, δεν είμαι καθόλου σίγουρη τι μορφή θα πάρει και πότε όλο αυτό, αλλά ομολογουμένως νομίζω πως θα με απασχολεί για καιρό το μέλλον - και οπωσδήποτε το παρελθόν! - αυτών των ηρώων! Για την ώρα, έχω πράγματι αρχίσει ήδη να δοκιμάζω τις δυνάμεις μου σε ένα μεγαλύτερο σενάριο, ενός διαφορετικού αλλά εξίσου παιχνιδιάρικου και δημοφιλούς είδους, έχω καταθέσει την ιδέα και πραγματικά ανυπομονώ να το δουλέψω, οπότε έχω να ασχολούμαι για λίγο! :)
