Δημήτρη Μουτσιάκα, πώς νιώθεις που κέρδισες τον Χρυσό Διόνυσο στη Δράμα;

Συνομιλούμε με το φετινό νικητή του μεγάλου βραβείου της μακεδονικής διοργάνωσης με τη μικρού μήκους «Γκέκας».

Φεστιβάλ Δράμας 2024 βραβεία 5

Η αυλαία του 47ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους έπεσε και η ιστορία έγραψε πως η ταινία "Γκέκας" του Δημήτρη Μουτσιάκα ήταν εκείνη που απέσπασε το Χρυσό Διόνυσο. Πρόκειται για ένα χαμηλότονο δράμα με φόντο την ελληνική επαρχία, το οποίο απέσπασε επίσης τα βραβεία σεναρίου και διεύθυνσης φωτογραφίας, όπου ένα αγόρι προσπαθεί να ανταπεξέλθει στον επίμονο ζήλο του πατέρα του να αναθρέψει ένα κουτάβι ώστε να κυνηγούν μαζί. Ο καλοστημένος "Γκέκας" επιδεικνύει, επίσης, μια ατμόσφαιρα επιβλητική σαν αντάρα, όπως γράψαμε στην ανταπόκρισή μας, με την κριτική επιτροπή να την εκτιμά και να τη βραβεύει "για την άρτια, διεισδυτική και στιβαρή ματιά που πραγματεύεται το πάντα επίκαιρο θέμα της τοξικής αρρενωπότητας και του φαύλου κύκλου της βίας", όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο σκεπτικό της. Λίγες ώρες μετά την απονομή, πετυχαίνουμε τον Μουτσιάκα στο δρόμο της επιστροφής, για να μάθουμε τηλεφωνικά τις σκέψεις του με αφορμή την εμπειρία της Δράμας.

Γκέκας μικρού μήκους

Πώς ένιωσες όταν άκουσες το όνομά σου τη στιγμή της απονομής του Χρυσού Διόνυσου;
Πανικό, ίσως; Δε ξέρω ποια είναι η σωστή λέξη! (γέλια) Επειδή δεν είμαι συνηθισμένος στην έκθεση είχα πάρα πολύ άγχος. Εννοείται πως ήμουν τρομερά χαρούμενος, όμως, η ενστικτώδης αντίδρασή μου ήταν το στρες. Εν τω μεταξύ, επειδή στην απονομή προηγήθηκε η βράβευσή μας για το σενάριο και τη διεύθυνση φωτογραφίας (σ.σ.: Γιώργος Καρβέλας) είχα αποπροσανατολιστεί τελείως. Οπότε την ώρα του Χρυσού Διονύσου έμεινα αποσβολωμένος. Να επισημάνω εδώ ότι ο Γιώργος πήρε πανάξια το βραβείο του. Εκτός από την εξαιρετική δουλειά που έκανε, αναπτύξαμε μια σχέση που ξεπερνά το επαγγελματικό, οπότε του είμαι ειλικρινά ευγνώμων.

Αλήθεια, πού ακριβώς έγιναν τα γυρίσματα;
Κοντά στο χωριό μου, στην περιοχή της Δίρφυς. Είναι ένα μέρος που ξέρω σαν την παλάμη του χεριού μου. Ο Γιώργος, μάλιστα, πέρασε αρκετό χρόνο εκεί, γνωρίστηκε με τους ντόπιους οι οποίοι τον έμαθαν, κιόλας, από ένα σημείο και μετά.

Αν θέλεις, μίλησέ μας για το πώς ανέπτυξες το ύφος της ταινίας. Γιατί αποπνέει μια αύρα γουέστερν που, προσωπικά, μου έκανε εντύπωση.
Η προτεραιότητά μου είναι να αφηγηθώ μια ιστορία με το δικό μου τρόπο, φιλοδοξώντας να υποβάλλω το θεατή αρκετά, ώστε να μη ξεφεύγει η προσοχή του από τη δράση. Να μη σκέφτεται τίποτα άλλο. Έπειτα, εν προκειμένω με ενδιέφερε όσα απεικονίζονται να έχουν ρεαλισμό, να είναι πειστικά. Δηλαδή, οι χώροι που δείχνουμε είναι πραγματικοί, από τις τοποθεσίες όπου γίνεται το κυνήγι, μέχρι το καλύβι που σμίγουν οι κυνηγοί. Μάλιστα, αυτό που βλέπουμε στην ταινία έχει χτιστεί από τους ίδιους. Από εκεί και πέρα, δε θα έλεγα πως επέλεξα συνειδητά το ύφος μου να ανήκει, έστω και νοερά, σε κάποιο συγκεκριμένο είδος.

Φεστιβάλ Δράμας 2024 βραβεία 1

Στον "Γκέκα" θίγεται, μεταξύ άλλων, η πατριαρχική καταπίεση με γνώμονα το βίωμα ενός παιδιού. Ποια ήταν η αφετηρία του σεναρίου σου;
Ένα άθροισμα εμπειριών μεγαλώνοντας στο χωριό και κυρίως το πώς εκφράζεται η αρρενωπότητα μέσα από την επίδειξη και την αποθέωση της δύναμης. Πτυχές με πολλαπλές ποιότητες, τις οποίες μπορούμε να δούμε ακόμα και σε μια φωτογραφία κυνηγών που έχουν βάλει δεκάδες λαγούς στη σειρά, σε άλλες που απεικονίζουν άντρες σε τραπέζι πλαισιωμένους από δεκάδες ποτήρια τσίπουρο. Πρόκειται για την ανάγκη απόδειξης του ανδρισμού και της επιτυχίας, κάτι που συναντάται πολύ συχνά στην επαρχία και όχι μόνο.

Παρεμπιπτόντως, τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια τάση στο ελληνικό σινεμά να διερευνώνται κοινωνικά φαινόμενα με φόντο την επαρχία, χάρη σε ταινίες όπως το "Digger" και το "Πίσω από τις Θημωνιές". Δε ξέρω κατά πόσο έχεις υπόψη αυτά τα παραδείγματα.
Το "Πίσω από τις Θημωνιές" τυχαίνει να μην το έχω παρακολουθήσει ακόμη, όμως το "Digger" με είχε ενθουσιάσει. Ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που μου αρέσουν περισσότερο, σε αυτές δηλαδή που δεν είναι απάνθρωπες. Γιατί νοιάζονται και προσεγγίζουν με τρυφερότητα τους ήρωές τους, έτσι με αγγίζουν βαθιά και ταυτίζομαι ευκολότερα.

Τώρα, ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;
Αφού κατάφερα να ολοκληρώσω μια μικρού μήκους με εξωτερικά γυρίσματα σε βουνό, ένα παιδί, ζώα και καραμπίνες, πιστεύω πως ως ένα βαθμό είμαι έτοιμος να δοκιμαστώ σε μια μεγάλου. Πρώτα, όμως, θέλω να δώσω αρκετό χρόνο ώστε να τα βρω με τον εαυτό μου, να συνειδητοποιήσω τι έχει γίνει τις τελευταίες μέρες και να ηρεμήσω, ώσπου κατασταλάξω στο τι έχω ανάγκη να πω.

Σημειώστε πως 24-27/10 ο κινηματογράφος Ίρις φιλοξενεί τις ταινίες του εθνικού και εθνικού σπουδαστικού τμήματος του 47ου Φεστιβάλ.

Διαβάστε ακόμα

Τελευταία άρθρα Σινεμά

Heritage in Focus: Χώροι μουσικής και κινηματογράφου σε κίνδυνο

Στην πρώτη εκδήλωση θα συζητηθούν οι απειλές που αντιμετωπίζουν οι πολιτιστικοί χώροι στις πόλεις, εστιάζοντας στη μουσική σκηνή του Βερολίνου και το κινηματογραφικό τοπίο της Αθήνας

ΓΡΑΦΕΙ: ATHINORAMA TEAM
21/11/2024

Τέσσερις μέρες γεμάτες μικρού μήκους του Athens Short Film Festival

Σαράντα ταινίες από όλο τον κόσμο παρουσιάζει η φρέσκια διοργάνωση που επιστρέφει στο Κουκάκι.

"Ο Νόμος του Μέρφυ": Άγγελε Φραντζή, πώς γύρισες την πιο φιλόδοξη ελληνική ταινία της χρονιάς;

Ο πολυσχιδής σκηνοθέτης ανοίγει τα χαρτιά του γύρω από την ορμητική παραγωγή, στην οποία η Κάτια Γκουλιώνη υποδύεται μια αποτυχημένη ηθοποιό που ζει διαδοχικές διαφορετικές πραγματικότητες, ελπίζοντας να βρει τον εαυτό της.

Ο Νόμος του Μέρφυ

Ένα γράμμα αγάπης στο ίδιο το σινεμά και τη ζωή, ένα μεθυστικό κολάζ αναφορών και ανθρωπιάς, το οποίο παρόλο που παρασύρεται από την ορμή και την πληθωρικότητά του.

Μικρά Πράγματα Σαν κι Αυτά

Αληθινά περιστατικά εμπνέουν ένα χαμηλότονο δράμα χαρακτήρων με κοινωνική ευαισθησία, διηγηματική λιτότητα και καίριες ερμηνείες (βραβείο στο Φεστιβάλ Βερολίνου για την Έμιλι Γουότσον).

Μικρό Θλιμμένο Κορίτσι

Εσωστρεφής όσο και δημιουργικά πρωτότυπος συνδυασμός ψυχολογικού δράματος και ντοκιμαντέρ. Υπερβολικά φιλόδοξη ως σινε-κατασκευή, αποτυπώνει το πνεύμα μιας ανήσυχης εποχής.

Η Κουζίνα

Ανισόρροπο δράμα πάνω στο κυνήγι του αμερικανικού ονείρου, διχασμένο ανάμεσα στο κομψό στιλιζάρισμα, το αιχμηρό ψυχογράφημα και το οξύ κοινωνικό σχόλιο.