Δεν είναι λίγοι αυτοί οι οποίοι θα απογοητευτούν από το σίκουελ του "Joker". Μιας εντελώς πρωτότυπης, αποδομητικής και ευθέως πολιτικής ανάγνωσης του γνωστού κόμικς ήρωα, η οποία ξεκίνησε την πορεία της από τη φεστιβαλική Βενετία του 2019, κερδίζοντας το Χρυσό Λιοντάρι, για να φτάσει τις έντεκα οσκαρικές υποψηφιότητες και περισσότερο από ένα εκατομμύριο δολάρια εισπράξεις. Κι αυτό γιατί ο Τοντ Φίλιπς δεν επαναπαύεται στις ευκολίες ενός, έστω και λοξού, μπλοκμπάστερ, στήνοντας ένα pret-a-porter σίκουελ πάνω στα πιασάρικα τικ του εκκεντρικού χαρακτήρα του, τη γραφική βία και το σαρκαστικό χιούμορ. Παραμένει εξίσου πολιτικά οξύς, στρέφοντας τα βέλη του σε μια "διπολική" και βαθιά νευρωτική κοινωνία η οποία μετατρέπει τα πάντα σε θέαμα, ενώ κατασκευάζει μεσσίες και φαντασιώνεται περιπετειώδεις έρωτες και απελευθερωτικές εξεγέρσεις από τον καναπέ της. Συναρμόζει ευρηματικότατα αυτήν τη ρομαντική αίσθηση με μια μελωδική φυγή στη φαντασία (του μιούζικαλ) και εγκλωβίζει τον ήρωά του - ένα μελαγχολικότερο, πάντα συγκινητικό Γιόακιν Φίνιξ - στη σκοτεινότερη φυλακή, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αποκλείοντας κάθε πιθανότητα απόδρασής του. Στο "Joker: Folie a Deux" η κυρίαρχη αίσθηση είναι δυσοίωνη και κλειστοφοβική, κάτι που σε συνδυασμό με την αφηγηματική κόπωση του δεύτερου μέρους και τη χαμένη ευκαιρία να δωθεί ακόμα περισσότερος χώρος και χρόνος στην εκρηκτική Λέιντι Γκάγκα θα αφήσουν μετέωρους πολλούς από τους ορκισμένους φαν της πρώτης ταινίας.
Στη σκιά της χολιγουντιανής υπερπαραγωγής του Τοντ Φίλιπς, δυο ιταλικές και δυο γαλλικές συμμετοχές στο διαγωνιστικό τμήμα πέρασαν απ' όλους σε δεύτερη μοίρα. Λίγο πολύ δίκαια όσον αφορά το επίκαιρο ως θέμα (η γοητεία της ακροδεξιάς ρητορικής στη νέα γενιά), μα άνευρο και διδακτικό ως σερβίρισμα "Jouer Avec le Feu" ("The Quiet Son") των Ντελφίν και Μιριέλ Κουλέν ("17 Κορίτσια"), τη χλιαρή ιστορία ενηλικίωσης "Leurs Enfants Après Eux" των Λουντοβίκ και Ζοράν Μπουκερμά ή το "Diva Futura" της Τζούλια Λουίς Στίγκερβαλτ, μια διασκεδαστική, αλλά ανεκδοτολογική και σεμνότυφη βιογραφία του Ρικάρντο Σκίκι, πρωτοπόρας φιγούρας του ιταλικού πορνό των 80s και μέντορα της Τσιτσιολίνα. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει σίγουρα το χαμηλών τόνων "Vermiglio" της Μάουρα Ντελπέρο, ένα δράμα εποχής με νεορεαλιστικές καταβολές και λυρικά στοιχεία, το οποίο αφηγείται με υπομονή, ευαισθησία και εικαστική αρτιότητα (φωτογραφία του Μίκαϊλ Κρίτσμαν, μόνιμου συνεργάτη του Αντρέι Σβιάγκιντσεφ) τις περιπέτειες μιας δεκαμελούς οικογένειας σε ένα ορεινό χωριό της βόρειας Ιταλίας λίγο πριν το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για την υποστήριξή της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.
