Η πρωταγωνίστρια Κλέλια Ανδριολάτου μιλά στο "α" για τον "Τελευταίο Ταξιτζή"

Κάτω από το όνομα της Κλέλιας Ανδριολάτου θα βρείτε μόλις έξι δουλειές σε σινεμά και τηλεόραση, ωστόσο πανελλαδικά πρέπει να είναι ελάχιστοι εκείνοι που δεν τη γνωρίζουν. Προτού γίνει διάσημη μέσα από τη συμμετοχή της στις σειρές "Μπρούσκο" και φυσικά το "Maestro" του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, τη γνωρίσαμε στη μεγάλη οθόνη χάρη στο "18" (2021), το κοινωνικό δράμα του Βασίλη Δούβλη. Τώρα τη συναντάμε εκ νέου κινηματογραφικά στον "Τελευταίο Ταξιτζή", την ταινία του Στέργιου Πάσχου ("Άφτερλωβ"), που απέσπασε δύο βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (καλύτερης ανδρικής ερμηνείας και κριτικών) και διεκδίκησε πέντε Ίριδες από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου.

Εδώ, λοιπόν, βρίσκουμε την Ανδριολάτου να υποδύεται μια νεαρή γυναίκα σε συναισθηματικό αδιέξοδο, η οποία εγκλωβίζεται στην εμμονή ενός μεγαλύτερού της άντρα, που βιώνει έντονη υπαρξιακή κρίση. Όλα ξεκινούν το βράδυ που ένας ταξιτζής (Κώστας Κορωναίος) βλέπει έναν πελάτη του να αυτοκτονεί τη στιγμή που τον αφήνει στον προορισμό του. Σοκαρισμένος, την επόμενη μέρα επιστρέφει στο σημείο όπου συναντά την Ελένη (Ανδριολάτου). Αρχικά κρύβουν και οι δύο την πραγματική σχέση τους με τον νεκρό, περνούν τις επόμενες ώρες μαζί, αλλά σύντομα η επαφή τους παίρνει σκοτεινές και απροσδόκητες κατευθύνσεις.

Η ηθοποιός παραδίδει μια χαμηλότονη ερμηνεία υπόκωφης έντασης, η οποία της χάρισε, μάλιστα, μία υποψηφιότητα από την Ακαδημία. Άραγε η ίδια ακολουθεί συγκεκριμένη μέθοδο όταν καλείται να ενσαρκώσει ένα ρόλο ή ανταποκρίνεται ενστικτωδώς σε όσα γράφονται στο σενάριο; "Θα έλεγα ότι είναι κυρίως αποτέλεσμα συνεννόησης με την ομάδα, μιας και είμαστε αλληλεξαρτώμενοι και συν-δημιουργοί ενός πράγματος. Το ένστικτο έρχεται μετά. Δεν συνηθίζω να προσχεδιάζω τη σκηνή. Προετοιμάζομαι και στη συνέχεια αφήνομαι στη στιγμή και στο συμπαίκτη μου", απαντά η Ανδριολάτου. Βέβαια, ο ρόλος της είναι ιδιαίτερα απαιτητικός. Πρόκειται για μια γυναίκα που έρχεται αντιμέτωπη με το απωθημένο της πατρικής παρουσίας, ανάγκη που μεταφράζεται σε παρορμητικές ερωτικές συναναστροφές και εντάσεις στις σχέσεις της. Μία από αυτές περιλαμβάνει τον Θωμά (Κορωναίος), ο οποίος έπειτα από μια περιστασιακή γνωριμία θέλει να συνεχίσει να τη βλέπει, παρά το γεγονός πως έχει οικογένεια. Η επιμονή του την εγκλωβίζει, ωθώντας τη στα όριά της. Για να προσεγγίσει μια ηρωίδα με αυτές τις περίπλοκες ποιότητες, η ερμηνεύτρια χρησιμοποίησε μια απροσδόκητη αφετηρία. "Οι γονείς είναι πηγή έμπνευσης. Είναι ο πυρήνας μας και με γοητεύει να τον ξεψαχνίζω. Ο χαρακτήρας της Ελένης που υποδύομαι συνδέεται με την απουσία, γνωρίζει το κενό, το σκοτάδι και επιστρέφει στην ασφαλή εικόνα του εαυτού της". Εκείνο, ωστόσο, που καλείται να μάθει είναι η προστασία του εαυτού και η εξωτερίκευση των επιθυμιών της, κάτι που συνοδεύεται από αποφάσεις, οι οποίες προκαλούν δυσφορία στους κοντινούς ανθρώπους της και αμφιλεγόμενη λύτρωση για την ίδια. "Η απόγνωση καμία φορά εμπεριέχει και τον αυτοτραυματισμό. Κάπως σαν όλα γύρω της να είναι πληγές που θέλει να ξύσει, αλλά για να τις επουλώσει πρέπει πρώτα να τις αντιμετωπίσει γελώντας".

Οι υποκριτικές απαιτήσεις του ρόλου της είναι ιδιαίτερα υψηλές, καθώς περιλαμβάνουν αρκετές σκηνές μεγάλης δυσκολίας και έκθεσης, τις οποίες η Ανδριολάτου κλήθηκε να διαχειριστεί για πρώτη φορά στην καριέρα της. Κομβική για την επίτευξή τους ήταν η σχέση με το σκηνοθέτη Στέργιο Πάσχο, ένα δημιουργό ο οποίος γνωρίζει πώς να στήνει σεκάνς που δεν φοβούνται τη σύγκρουση, την ορμή και γενικώς το ρίσκο. Εκείνη πώς θα περιέγραφε τη συνεργασία της μαζί του; "Μια διαδρομή με βάθος και κόπο. Ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία μιας και η ταινία έχει μια άλλη διαδικασία επιμονής και υπομονής. Αυτό που έχω κρατήσει είναι ο σεβασμός της ομάδας για το αποτέλεσμα σε σχέση με τη διαδικασία. Μια εμπειρία γεμάτη σιωπή στα γυρίσματα και έγνοια για το υλικό, με αποκορύφωμα το δώρο του Στέργιου σε κάθε τελευταία λήψη να μας αφήνει ελεύθερους να κάνουμε ό,τι αισθανόμαστε". Εντωμεταξύ, με δεδομένο ότι βρίσκεται ακόμα στην αρχή της καριέρας της στο ελληνικό σινεμά, σε μια περίοδο σχετικής καλλιτεχνικής ακμής του, και απολαμβάνει ήδη σημαντική δημοφιλία στο κοινό, πόσο επηρεάζεται όταν καλείται να αποφασίσει τα επόμενα επαγγελματικά βήματά της; "Προτεραιότητά μου είναι να επιλέξω κάποια πρόταση που με αφορά. Να θέλω να αφηγηθώ μια συγκεκριμένη ιστορία, να βρίσκω τους λόγους για να το κάνω και να το πιστεύουμε οι συντελεστές ώστε να προχωρήσουμε παρέα". Μια εντελώς "παρεΐστικη" ελληνική ταινία, χειροποίητα φτιαγμένη και εμποτισμένη με νοσταλγία, τυχαίνει να είναι, κιόλας, εκείνη που επιλέγει η Ανδριολάτου ως μία από εκείνες που είδε πρόσφατα και της έκαναν εντύπωση. "Τα "Μαγνητικά Πεδία” του Γιώργου Γούση. Συνδέομαι με ό,τι είναι απλό, ανθρώπινο. Ένιωσα σε αυτή την ταινία σαν να είμαι συνένοχος, συνοδοιπόρος"· χαρακτηριστικά που, συμπτωματικά, μοιράζεται με την κινηματογραφική Ελένη.