Μετά την απογοήτευση του "Megalopolis" και τη χλιαρή υποδοχή των λανθιμικών "Ιστοριών Καλοσύνης" το φεστιβάλ δεν είχε βρει μέχρι την Κυριακή την ταινία που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Το "Ακατέργαστο Διαμάντι" της Γαλλίδας Αγκάτ Ριεντιγκέ, η μόνη ταινία πρωτοεμφανιζόμενου δημιουργού η οποία κατάφερε να μπει στο διαγωνιστικό τμήμα, είναι ένα γραφικά ρεαλιστικό δράμα χωρίς κινηματογραφικό βάθος και μια ακόμα ιστορία θηλυκής ενηλικίωσης – αντίδρασης σε έναν κόσμο που εξορίζει κοινωνικά όλους τους μη έχοντες. Όπως αυτή της 12χρονης Μπέιλι του "Bird" της Άντρεα Άρνολντ, το οποίο συνδυάζει την kitchen sink σκληρότητα με στοιχεία ονειρικής φαντασίας. Η βραβευμένη με Όσκαρ (μικρού μήκους) Βρετανή σκηνοθέτιδα, η οποία περιγράφει την παράξενη φιλία της ατίθασης έφηβης με έναν αλαφροΐσκιωτο περιπλανώμενο, μαλακώνει εδώ τη σκληρή, διεισδυτική ματιά της ("Red Road", "Fish Tank") και ενώ χάνει σε πρωτοτυπία και φρεσκάδα, κερδίζει σε ανθρωπιά και τρυφερά συναισθήματα. Ή όπως εκείνη της Καρολάιν, μιας νεαρής Δανέζας που στα τέλη της δεκαετίας του 1910 αναγκάζεται να δώσει το εξώγαμο παιδί της για υιοθεσία στο ασπρόμαυρο "Κορίτσι με τη Βελόνα" του Μάγκνους Βαν Χορν. Μια σκοτεινή, εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα ιστορία μέσα από την οποία περιγράφεται με ωμότητα ένας περίγυρος, από τα σαλόνια ως τα αχούρια, εξαθλιωμένος εξωτερικά και εσωτερικά, φυσικά και πνευματικά. Οι συγκρίσεις με την παπαδιαμαντική "Φόνισσα" είναι πολλές και αναμφίβολα ενδιαφέρουσες.
Τα "Τρία Χιλιόμετρα Μέχρι το Τέλος του Κόσμου" του Εμανουέλ Πάρβου επιβεβαιώνουν τη σφρυγιλότητα της ρουμάνικης κινηματογραφικής σχολής. Ορθογραφημένο σινεμά σεναριακής οξυδέρκειας, αβίαστος ρεαλισμός και βιτριολική κοινωνική κριτική, μέσα από την περιπέτεια ενός νεαρού ο οποίος καταγγέλλει στην αστυνομία τον τραυματισμό του, μετά από επίθεση αγνώστων. Θα βρεθεί, όμως, αντιμέτωπος με τις οπισθοδρομικές δομές μιας κλειστής, επαρχιακής κοινότητας και εντέλει τη διαφθορά ενός ολόκληρου κρατικού μηχανισμού. Από την άλλη, η σινε-κόπωση του 78χρονου Πολ Σρέιντερ είναι ηλίου φαεινότερη στο "Oh, Canada", διασκευή ενός μυθιστορήματος του αγαπημένου φίλου του Ράσελ Μπανκς ("Το Γλυκό Πεπρωμένο"). Οι Ρίτσαρντ Γκιρ και Τζέικομπ Ελόρντι υποδύονται έναν αντιρρησία συνείδησης του πολέμου του Βιετνάμ ο οποίος αποφασίζει, λίγο πριν το θάνατό του, να διηγηθεί σε ένα κινηματογραφικό συνεργείο την αληθινή ιστορία του. Αυτή της Αμερικής των 60s, η οποία διαπλέκεται με τα προσωπικά πάθη και μυστικά του, αφενός με ασαφή, χαοτικό αφηγηματικό τρόπο, αφετέρου χωρίς να αποκαλύπτει τίποτα το συναρπαστικό και πρωτότυπο.
Είναι ενδεικτικό πως η ταινία του Σρέιντερ συγκεντρώνει τη χαμηλότερη βαθμολογία (1,8 με άριστα το 4) στην καθημερινή λίστα με τα αστεράκια των κριτικών που δημοσιεύει το έγκριτο βρετανικό περιοδικό Screen Daily. Ενδεικτικό είναι επίσης πως καμιά ταινία δεν ξεχωρίζει φανερά από τις υπόλοιπες, καθώς όλες τους κινούνται λίγο πάνω από το 2/4. Οι "Ιστορίες Καλοσύνης" έχουν 2,4, τα "Τρία Χιλιόμετρα..." και το "Bird" 2,3, με το "Megalopolis" να βαθμολογείται με μόλις 2,1. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι συνάδελφοι του Film Francais, με τα "Τρία Χιλιόμετρα...", το "Bird" και το (γαλλικό) "Ακατέργαστο Διαμάντι" να μετρούν 2/4. Ο Λάνθιμος, ο οποίος ποτέ δεν ήταν ο αγαπημένος των Γάλλων κριτικών, βρίσκεται πολύ χάμηλα, στο 1,1, και ακόμη πιο κάτω το "Megalopolis" (που λάτρεψαν τα Cahiers) με 1!
Όλα αυτά μέχρι την προβολή της "Emilia Perez", το οποίο πήρε άμεσα την πρωτοπορία και στις δυο λίστες με 2,5 και 2,8, αντίστοιχα. Πρόκειται για ένα παράτολμο, μα κερδισμένο στοίχημα του Ζακ Οντιάρ ("Ο Προφήτης", "Ο Άνθρωπος Χωρίς Πατρίδα"), ο οποίος εμπλουτίζει επιτυχημένα ένα καθαρά αλμοδοβαρικό μελόδραμα με μουσικοχορευτικά νούμερα: μια δικηγόρος (Ζόι Σαλντάνα) προσλαμβάνεται από τον αρχηγό ενός μεξικάνικου καρτέλ ναρκωτικών (η τρανς Κάρλα Σοφία Γκασκόν) να του οργανώσει τη μυστική αλλαγή... φύλου και, μετά την "εξαφάνισή" του, να φροντίσει την οικογένειά του. Τέσσερα χρόνια μετά, όμως, οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν, σε ένα σχηματικό μεν, συγκινητικό και φαντασμαγορικό δε οδοιπορικό αναζήτησης ταυτότητας (έμφυλης, σεξουαλικής, πολιτικής και ιδεολογικής). Ο Αλμοδόβαρ θα είχε πιθανότατα προσθέσει πάθος, ανατροπές και μεγαλύτερο σημειολογικό βάθος σ' αυτή την ελεγχόμενη απ' αρχής μέχρι τέλους εξτραβαγκάντζα, η οποία ξεσήκωσε κοινό και κριτικούς, θέτοντας τον Οντιάρ ως σθεναρό διεκδικητή ενός μεγάλου βραβείου και τη σαρωτική Γκασκόν ως πρώτο φαβορί για τη γυναικεία ερμηνεία.
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για την υποστήριξή της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.
