Δικαίως, η αμίμητη ηθοποιός Άννα Παναγιωτοπούλου, η οποία έχασε τη ζωή της σε ηλικία 76 ετών, έγινε πανελλαδικά αγαπημένη χάρη σε μερικούς από τους καλύτερους τηλεοπτικούς ρόλους που έχουμε δει ποτέ, σε εμβληματικές σειρές όπως οι "Τρεις Χάριτες" και το "Ντόλτσε Βίτα". Παράλληλα, όμως, κατάφερε να αφήσει διακριτό αποτύπωμα και στον κινηματογράφο, παρά το γεγονός πως συμμετείχε σε μόλις έξι παραγωγές.
Οι μισές από αυτές οφείλονται στη σπουδαία κωμική τριλογία των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου, η οποία ξεκίνησε το 1999 με το σπαρταριστό "Safe Sex". Εκεί η Παναγιωτοπούλου υποδύεται τη Ρένα Δρούγκα, μια γυναίκα που "χήρεψε από γιατρό και ξαναπατρεύτηκε γιατρό", η οποία υποπτεύεται πως ο σύζυγός της (Αλέξανδρος Αντωνόπουλος) την απατάει και είναι ικανή να φτάσει στα άκρα για να το αποδείξει. Ο τρόπος που η ηθοποιός στην ερμηνεία της περνά εν ριπή οφθαλμού από τη φαινομενική ψυχραιμία στην απόγνωση, από τη ψυχρή αυτοπεποίθηση στην απόλυτη ανάγκη του ερωτικού συντρόφου, συνοψίζεται στην ατάκα "σκότωσέ με, μα μη φύγεις" που εκφέρει με άψογο κωμικό τακτ σε μια σκηνή τσακωμού.
Ακολούθησε το μεταμοντέρα ευφυές "Το Κλάμα Βγήκε από τον Παράδεισο" (2001), ένα ανεπανάλητο κολάζ κινηματογραφικών αναφορών και ιστορικών περιόδων της Ελλάδας, όπου η Παναγιωτοπούλου ενσαρκώνει τη Λαυρεντία Μπισμπίκη. Μια λαϊκή μητέρα η οποία στα πρόθυρα του γάμου της κόρης της με έναν φτωχό πλην έντιμο εργάτη, βλέπει την ύστατη ώρα το μελλοντικό γαμπρό της να ερωτεύεται την πάμπλουτη Τζέλα Δελαφράγκα (Μίρκα Παπακωνσταντίνου). Πληθωρική όπως ακριβώς και η ταινία, η ηθοποιός κόβει και ράβει ουσιαστικά σε διπλό ρόλο, αφού από την '60s χαροκαμένη μάνα μεταμορφώνεται στη μέση της ταινίας σε αντιστασιακή κατά τη διάρκεια της Κατοχής, η οποία, μεταξύ άλλων, στο πλαίσιο της δράσης της καλείται να σαγηνεύσει ένα ναζί (Χάρης Βαλαβανίδης) τραγουδώντας καμπαρέ.
Έπειτα, στο υποτιμημένο αλλά διασκεδαστικό "Αυστηρώς Κατάλληλο" (2008), η Παναγιωτοπούλου κρατά το χαρακτηριστικό ρόλο της αθυρόστομης και επιρρεπούς στο αλκοόλ Βάλιας Αδάμη. Ενώ, στο ενδιάμεσο, την είδαμε στο "Φτάσαμεε!..." (2004) του Σταύρου Τσιώλη και σε ένα πάρασμα στο "Οξυγόνο" (2003) επίσης των Ρέππα-Παπαθανασίου.
