Χωρίς "Αντιπάλους" - 5 καυτά ερωτικά τρίγωνα του σινεμά

Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την πολυσυντροφικότητα; Η τάση που καταλαμβάνει όλο και περισσότερο τον κόσμο των ερωτικών σχέσεων τα τελευταία χρόνια, φαίνεται τελευταία να κερδίζει έδαφος και στο χώρο του θεάματος. Μόνο τους τελευταίους μήνες, έχουμε δει στους κινηματογράφους δύο φιλμ που θίγουν ακριβώς τους περιορισμούς της μονογαμίας αλλά και της στρέιτ σεξουαλικότητας, με διαφορετικό πλην άκρως απολαυστικό τρόπο. Από τη μία τα φορτισμένα "Περάσματα" του Άιρα Σακς, όπου οι χαρακτήρες των Φραντς Ρογκόφσκι, Μπεν Γουίσο και Αντέλ Εξαρχόπουλος βιώνουν μια σαρωτική όσο και "άσπονδη" συνύπαρξη εξαιτίας μιας απρόβλεπτης σεξουαλικής αφύπνισης. Και από την άλλη, οι μεθυστικοί "Αντίπαλοι" του Λούκα Γκουαντανίνο, όπου οι τενίστες Μάικ Φάιστ και Τζος Ο’Κόνορ κάνουν αγώνα επιβίωσης όχι μόνο για να κερδίσουν την καρδιά της Ζεντάγια, αλλά και για συμφιλιωθούν με τα δικά τους υπαρξιακά απωθημένα.

Η θεματική του ερωτικού τριγώνου είναι κάθε άλλο παρά πρωτοφανής στην ιστορία σινεμά, ωστόσο, τα δύο προαναφερθέντα παραδείγματα εξερευνούν συγκεκριμένα τη συνθήκη του throuple. Δηλαδή, μιας σχέσης μεταξύ τριών, όπου οι επιθυμίες, οι ζήλιες, οι προτεραιότητες και οι σεξουαλικές αναζητήσεις μπαίνουν σε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση, η οποία είναι προς συζήτηση κατά πόσο έχει αντοχές για να επιβιώσει. Την κουβέντα βοηθούν κατά πολύ οι παρακάτω ταινίες, οι οποίες μας συστήνουν σε μερικές από τις πιο θυελλώδεις και ελκυστικές σχέσεις που έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη.

"Θέλω και τη Μαμά σου" (Αλφόνσο Κουαρόν, 2001)

Εφήμερα πάθη, ένα επώδυνο μυστικό, ταξικές και ηλικιακές διαφορές, το αίσθημα ταξιδιού, καθώς επίσης άρρητες τάσεις που αναδύονται ορμητικά, συνιστούν τα συστατικά του εκρηκτικού κοκτέιλ που σερβίρει ο Αλφόνσο Κουαρόν. Ο Μεξικανός, με αυτό το φιλμ ολοκληρώνει μια άτυπη περίοδο στενής ενασχόλησής του με τον κινηματογραφικό ερωτισμό ("Ο Άπι(α)στος Τομάς", "Μεγάλες Προσδοκίες"), παραδίδοντας ένα ζεματιστά ξέφρενο road movie που ανέδειξε το άστρο των Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ και Ντιέγκο Λούνα. Καλά, όχι ότι η Μαριμπέλ Βερντού πήγαινε πίσω…

"Οι Ονειροπόλοι" (Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, 2003)

Υγεία, καύλα, επανάσταση! Η ρομαντικοποίηση της παρισινής εξέγερσης του Μάη του ‘68, πάει χεράκι - χεράκι με όσα βιώνει ο χαρακτήρας του Μάικλ Πιτ. Ενός φοιτητή που φτάνει στην Πόλη του Φωτός για σπουδές, αλλά σύντομα καθηλώνεται από την ομορφιά και την αύρα δύο δίδυμων που ενσαρκώνουν οι Εύα Γκριν και Λουί Γκαρέλ - πόσα να αντέξει κι αυτός… Ταινία υποχρεωτικής θέασης όταν είσαι εικοσάρης, όταν δηλαδή δε σε ενοχλεί η χειροπιαστή αφέλειά της και παρασύρεσαι ευκολότερα κι εσύ στη δίνη ενός μάταιου πλην αναπόφευκτου έρωτα. Ειδική μνεία στη σκηνή όπου η Γκριν καθηλώνει σαν άλλη Αφροδίτη της Μήλου, σε μια από τις πιο αξέχαστες στιγμές της καριέρας της.

"Vicky Cristina Barcelona" (Γούντι Άλεν, 2008)

Χαβιέ Μπαρδέμ, Πενέλοπε Κρουζ, Σκάρλετ Γιόχανσον και Ρεμπέκα Χολ. Κανονικά θα μπορούσαμε να σταματήσουμε εδώ την κουβέντα, αλλά θα κλέψουμε και θα αντιγράψουμε από την κριτική του "α" για την ταινία: "Από τη μια μεριά το μεσογειακό καλοκαίρι, το φλαμένκο και φυσικά οι αρρενωποί Σπανιόλοι. Από την άλλη μεριά οι δύο όψεις της αμερικανικής θεώρησης των πραγμάτων. Μια πραγματιστική, τακτοποιημένη και συντηρητική –η  αρραβωνιασμένη Βίκι που κάνει το μεταπτυχιακό της πάνω στην καταλανική πολιτιστική ταυτότητα– και μια ρομαντική, ενστικτώδης και αναποφάσιστη – η Κριστίνα, η οποία μόλις γύρισε μια μικρού μήκους ταινία και θέλει να αφήσει πίσω της την τελευταία, άσχημη ερωτική της σχέση. Στη μέση ο Γούντι Άλεν σε μεγάλα κέφια, διασκεδάζοντας αφάνταστα με τις ιδεοληψίες και τις προκάτ συμπεριφορές με τις οποίες πλησιάζουν οι άντρες τις γυναίκες και ο ένας πολιτισμός τον άλλον".

"Splendor" (Γκρεγκ Αράκι, 1999)

Αφού ολοκλήρωσε την αναρχική και ριζοσπαστική "Teenage Apocalypse" τριλογία, ο μαέστρος του ανεξάρτητου κουήρ σινεμά Γκρεγκ Αράκι στρέφει την προσοχή του στις κομεντί τις οποίες, σαφώς, ανατρέπει. Στο camp, αστείο και συνειδητοποιημένα low-budget "Splendor", μια ηθοποιός ερωτεύεται κεραυνοβόλα ένα συγγραφέα και έναν ντράμερ. Ο ένας διανοούμενος, ο άλλος ζωώδης και απρόβλεπτος. Πώς να διαλέξει; Αφού αποφασίζει να κάνει παράλληλη σχέση και με τους δύο για ένα διάστημα, συνειδητοποιεί ότι είναι αδύνατο να διαλέξει και έτσι, προτείνει να γίνουν όλοι μαζί ένα ζευγάρι. Η συνέχεια ανήκει στις τυπικά over the top και απενοχοποιημένα φαν ιδέες του Αράκι που, όμως, μοιάζουν οριακά μπροστά από την εποχή τους ιδωμένες σήμερα.

"Ζιλ και Τζιμ" (Φρανσουά Τριφό, 1962)

Θα ήταν ακαδημαϊκά λάθος να απουσιάζει από τη λίστα η ταινία που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση στο συγκεκριμένο άτυπο κινηματογραφικό είδος. Αναφέρεται μέχρι και στους "Ονειροπόλους"! Εν προκειμένω, Ζαν Μορό, Όσκαρ Βέρνερ και Ανρί Σερ ερωτεύονται, τρέχουν, πληγώνονται ξανά και ξανά με τον τόνο να δίνει η δροσερή αφήγηση και ο  μελαγχολικός ρομαντισμός της σκηνοθεσίας του Φρανσουά Τριφό. Εξάλλου, όπως είχε πει κι ο ίδιος: "Το ζευγάρι δεν είναι μια έννοια απόλυτα ικανοποιητική, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση πέρα από αυτήν". Διαβάστε την κριτική του "α" για την ταινία.

Για τους πιο "μυημένους", προτείνουμε ακόμη τα εξής φιλμ. Το τολμηρό για την εποχή του "Design for Living" (Ερνστ Λιούμπιτς, 1933), στο οποίο η Τζίλντα της εκθαμβωτικής Μίριαμ Χόπκινς τα θέλει όλα και συμφέρει, όπως επίσης το ιμπρεσιονιστικό "Ένα Ζήτα και Δύο Μηδενικά" (Πίτερ Γκρίναγουεϊ, 1985). Μια εικονοκλαστική επίθεση στις αισθήσεις που απευθύνεται, βέβαια, στους απαιτητικούς θεατές και αφηγείται μια ιστορία που θαρρείς ανήκει στον Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Δύο ζωολόγοι χηρεύουν ταυτόχρονα σε ένα τροχαίο, στο οποίο επιβιώνει η γυναίκα που το προκάλεσε. Οι άντρες σύντομα αποκτούν μια ανεξήγητη εμμονή με εικόνες αποσύνθεσης, ενώ ταυτόχρονα συνάπτουν σχέση με τη μοιραία οδηγό. Όσοι τολμηροί το δείτε, θα δικαιωθείτε (μάλλον).