Εάν δε γνωρίζετε τι εστί Unboxholics, μάλλον δεν έχετε περάσει αρκετό χρόνο στο ελληνικό YouTube. Πρόκειται για την πιο δημοφιλή ομάδα δημιουργών περιεχομένου στην Ελλάδα, με ένα εκατομμύριο συνδρομητές στο κανάλι τους, η οποία εκτός του υλικού που παράγουν για τις σελίδες τους έχουν δοκιμαστεί και στη μυθοπλασία. Ύστερα από πειραματισμούς με μικρού μήκους, αλλά και μία διαδραστική διαδικτυακή σειρά ("Κουκλοθέατρο"), οι Unboxholics περνούν στη μεγάλη οθόνη με το "Μην Ανοίγεις την Πόρτα". Μια ταινία που συνδυάζει το horror με το ψυχολογικό θρίλερ, για να αφηγηθεί την ιστορία μιας ερευνήτριας η οποία, αφού γλιτώσει από μια επικίνδυνη επίθεση, βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι ενός φιλόξενου, πλην μυστηριώδους άνδρα που ζει απομονωμένα στο βουνό. Για τα υπόλοιπα, ο λόγους στους βασικούς συντελεστές Αλέξανδρο και Σάκη Καρπά.
Ύστερα από τις παραγωγές που έχετε ήδη κάνει ως Unboxholics, μοιάζει αυτονόητο πως αργά ή γρήγορα θα πραγματοποιούσατε το πέρασμα στις μεγάλου μήκους. Ωστόσο, τι ήταν εκείνο που σας ενέπνευσε να γυρίσετε μια ταινία είδους κι ειδικά ένα φιλμ που στέκεται ανάμεσα στο φανταστικό και τα ψυχολογικά θρίλερ;
Νομίζουμε πως είναι φυσικό επακόλουθο μετά τις μικρού μήκους ταινίες μας, να περνούσαμε λιγάκι πιο θαρραλέα στο επόμενο μεγαλύτερο βήμα. Οι ταινίες είδους είναι κάτι που λατρεύουμε. Και ειδικά τα ψυχολογικά θρίλερ, αποτελούν ένα από τα πολύ αγαπημένα μας genre. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη έμπνευση, λοιπόν, για κάτι από την ίδια σου αγάπη σου για αυτό.
Βρήκα πολύ ενδιαφέρον πως με δεδομένη την εξοικείωσή σας τόσο με την κινηματογραφική γλώσσα όσο και με την αισθητική των video games, επιλέξατε το στιλ του "Μην Ανοίγεις την Πόρτα" να ακολουθεί έναν καλώς εννοούμενο μινιμαλισμό. Το αίσθημα κλειστοφοβίας, για παράδειγμα, είναι καθοριστικό στη δημιουργία της αγωνιώδους ατμόσφαιρας που υπάρχει στην ταινία. Ή το ότι δε γνωρίζουμε παρά ελάχιστα, όσα χρειάζονται, για τους χαρακτήρες. Αυτή η λιτότητα, λοιπόν, πώς προέκυψε σαν κινηματογραφική πρόταση;
Το "less is more" είναι ένα απόφθεγμα το οποίο αντιπροσωπεύει τις περισσότερες από τις δημιουργίες μας. Τόσο στην εικόνα, όσο και στη γραφή, θεωρούμε πως ο μινιμαλισμός δύναται να αφήσει περιθώριο στην ουσία να λάμψει. Στην ταινία μας, χωρίς να προσεγγίζουμε αφαιρετικά την πλοκή, προσπαθούμε να κάνουμε τη σημαντική πληροφορία να εκτεθεί από μόνη της. Αυτή η επιλογή είναι και μια πρόκληση για εμάς, μιας και αν "περάσει" στο θεατή, ξέρουμε πως θα ριζώσει βαθύτερα.
Η παραγωγή μιας μεγάλου μήκους προϋποθέτει προσωπικές αντοχές, πείσμα και υπομονή, ειδικά στην Ελλάδα. Εσείς, αλήθεια, πώς βιώσατε αυτήν την εμπειρία; Έχοντας, μάλιστα, υπόψη πως αποτελεί μια πρόσθετη διαδικασία στις ήδη πολλαπλές ενασχολήσεις σας ως Unboxholics, οι οποίες χαρακτηρίζονται από τον επαγγελματισμό τους.
Η αλήθεια είναι πως μπήκαμε στη διαδικασία της παραγωγής μιας ταινίας μεγάλου μήκους, με… άγνοια κινδύνου. Είναι πράγματι ασύλληπτα δύσκολο να φέρεις εις πέρας ένα τέτοιο πρότζεκτ, ειδικότερα όταν η ομάδα που το πλαισιώνει, δεν ξεπερνάει τα έξι με επτά άτομα. Μιλώντας απολύτως ειλικρινά, αν δεν είχαμε την αναγνωρισιμότητα των Unboxholics, δε νομίζουμε πως θα φτάναμε σε αυτήν τη συνέντευξη τώρα. Δε θα αναλύσουμε τους λόγους που στην Ελλάδα είναι δύσκολο να υλοποιήσεις ένα τέτοιο εγχείρημα, αλλά εμείς όλο αυτό το βιώσαμε σαν να πραγματοποιούμε μία κανονική τρέλα.
Τη Φωτεινή Λεβογιάννη την έχουμε δει και στο "Πρόγευμα". Υπό αυτήν την έννοια έμοιαζε αυτονόητη επιλογή για το συγκεκριμένο ρόλο, οι απαιτήσεις βέβαια εν προκειμένω ήταν ιδιαίτερα υψηλές. Προσεγγίσατε, άραγε, διαφορετικά τις ερμηνείες αυτήν τη φορά; Έπειτα, υπήρχε περιθώριο για να προκύψουν νέες ιδέες επιτόπου στο γύρισμα;
Καταρχάς, η Φωτεινή είναι μία χαρισματική ηθοποιός, η οποία θεωρούμε πως μπορεί να ανταπεξέλθει στον οποιονδήποτε ρόλο. Προφανώς και προσεγγίσαμε διαφορετικά το ρόλο γιατί από μόνος του έχει άλλες απαιτήσεις, αλλά ήδη είχαμε αναπτύξει μία σχέση εμπιστοσύνης, οπότε ακολουθήσαμε τη μεταξύ μας χημεία. Ελέω αυτής της εμπιστοσύνης, λοιπόν, έδιναν και οι δύο πλευρές λίγη από της δική τους ιδιοσυγκρασία και αφήναμε χώρο ώστε να δημιουργήσουμε με περισσότερη ελευθερία.
Αν θέλετε, μιλήστε μου λιγάκι για τη χρήση της μουσικής. Ειδικά στο πρώτο μέρος είναι ιδιαίτερα υποβλητική, ενώ συνδυάζει οικεία χαρακτηριστικά αντίστοιχων soundtracks του είδους διατηρώντας πάντα το προσωπικό ύφος της.
Η μουσική υπάρχει στην ταινία για να υπογραμμίσει και όχι για να κατευθύνει προς ένα συναίσθημα. Χρησιμοποιήσαμε τόσο μουσικά όργανα, όσο και ηλεκτρονικά, θέλοντας αυτό το "πάντρεμα" να αναδείξει τις έντονες αντιθέσεις της ταινίας. Το σίγουρο είναι πως το πεντάγραμμο που επιλέξαμε να ντύσει τις σκηνές της ταινίας, κουβαλάει στοιχεία από διάφορες ταινίες και βιντεοπαιχνίδια που έχουν σημαδέψει την αισθητική μας.
Το horror ως είδος βιώνει μια ανανεωμένη άνθιση τα τελευταία χρόνια. Παρακολουθείτε τις νέες κυκλοφορίες και κατ’ επέκταση, υπάρχουν ταινίες του genre που, ευρύτερα, έχετε ως αγαπημένες;
Προφανώς και είμαστε λάτρεις του genre και παρακολουθούμε εδώ και πολλά χρόνια στενά την εξέλιξή του. Μερικές από τις αγαπημένες μας ταινίες αυτού του είδους είναι "Η Λάμψη" του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, το "Μωρό της Ρόζμαρι" του Ρομάν Πολάνσκι και η "Διαδοχή" του Άρι Άστερ.
Το "Μην Ανοίγεις την Πόρτα" έρχεται να προστεθεί σε μια πολύ μικρή ομάδα ελληνικών ταινιών που ανήκουν έστω και ως ένα βαθμό στο horror. Φαντάζομαι πως το γνωρίζετε καλά αυτό, ωστόσο, αναρωτιέμαι εσείς οι ίδιοι τι σχέση έχετε συνολικά με το ελληνικό σινεμά;
Θεωρούμε πως στην Ελλάδα έχουμε και το μεράκι και την ικανότητα να δώσουμε αξιοπρεπείς παραγωγές. Υπάρχει άφθονο υλικό για να "χτίσουμε" πάνω του. Και προφανώς, πάρα πολλοί Έλληνες σκηνοθέτες, έχουν δώσει στο παρελθόν και συνεχίζουν να δίνουν εξαιρετικά δείγματα τα οποία τις περισσότερες φορές έγιναν με μικρά budgets και υπό αντίξοες συνθήκες. Εμείς, με τη σειρά μας, παρακολουθούμε και στηρίζουμε τον ελληνικό κινηματογράφο, γνωρίζοντας, πλέον και από προσωπική εμπειρία, πως το μοναδικό εφαλτήριο για όλα αυτά είναι η αγάπη για το σινεμά και η ανάγκη για δημιουργία.
Κλείνοντας, θα τολμήσω ένα σχόλιο. Ως Unboxholics αποτελείτε ορόσημο στο ελληνικό ίντερνετ, χάρη μεταξύ άλλων στον τρόπο που επικοινωνείτε στο κοινό τόσο τα νέα μέσα, την τεχνολογία, αλλά και όλο το κομμάτι της ψηφιακότητας. Παράλληλα, οι μυθοπλαστικές παραγωγές σας μετρούν εκατοντάδες χιλιάδες προβολές και έχουν βρει αναγνώριση. Παρόλα αυτά, βρίσκω γνήσια ρομαντικό και ελπιδοφόρο το ότι το νέο βήμα σας μοιάζει νομοτελειακά να ανήκει στον κινηματογράφο, στις σκοτεινές αίθουσες. Οι οποίες ήδη έχουν γεμίσει από την ασύλληπτη προπώληση. Το ερώτημά μου, λοιπόν, είναι για εσάς τι σημαίνει το σινεμά;
Το σινεμά είναι ένας καμβάς, πάνω στον οποίο μπορούν να ζωντανέψουν ιδέες, να κάνει πραγματικότητα τη φαντασία μας και να ταξιδέψει τις ψυχές στη σκιά και στο φως. Τώρα που ξεκινήσαμε με την πρώτη μας ταινία, δε μπορούμε να φανταστούμε άλλον καλύτερο τρόπο για να εκφραστούμε.
Περισσότερες πληροφορίες
Μην Ανοίγεις την Πόρτα
Μια νεαρή γυναίκα βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι ενός άντρα που ζει μόνος του στην καρδιά ενός ορεινού δάσους. Του ανακοινώνει πως είναι βιολόγος, η ερευνητική ομάδα της οποίας δέχτηκε μια μυστηριώδη επίθεση, τίποτα όμως δεν μπορεί να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς της.
