Ο Φραντς Ρογκόφσκι μας μιλά στην Πλατεία Δεξαμενής για τα ρομαντικά "Περάσματα"

Από την πρώτη στιγμή που συστήθηκε στο διεθνές στερέωμα κρατώντας ένα δεύτερο πλην χαρακτηριστικό ρόλο στο φρενήρες "Victoria" (Σεμπάστιαν Σίπερ, 2015), ο Γερμανός ηθοποιός Φραντς Ρογκόφσκι δεν έχει πάψει να εκπλήσσει με τις ερμηνείες του, οι οποίες συχνά ξεπερνούν ποιοτικά ακόμα και τις ταινίες στις οποίες περιλαμβάνονται. Έκτοτε, μεταξύ άλλων, έχει συνεργαστεί δύο φορές με τον σημαντικό Κρίστιαν Πέτζολντ ("Transit", "Η Νύμφη του Νερού"), συμμετείχε στο "Happy End" του εμβληματικού Μίκαελ Χάνεκε, ενώ συγκέντρωσε πολλαπλά βραβεία για τις εμφανίσεις του στα φιλμ "Στους Διαδρόμους" (Τόμας Στούμπερ) και "Μεγάλη Απόδραση" (Σεμπάστιαν Μέιζε).

Τώρα, κλέβει ξανά την παράσταση πρωταγωνιστώντας στα ρομαντικά "Περάσματα" του έμπειρου Αμερικανού δημιουργού Άιρα Σακς ("Μικροί Κύριοι", "Η Αγάπη είναι Παράξενη"), όπου κρατά το ρόλο ενός συναισθηματικά περίπλοκου νάρκισσου. Πρόκειται για ένα σκηνοθέτη ο οποίος ρισκάρει τη σταθερή σχέση του (Μπεν Γουίσο) για να ριχτεί ολόψυχα σε μια νέα παθιασμένη γνωριμία (Αντέλ Εξαρχόπουλος), η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε ένα τρίγωνο γεμάτο σκαμπανεβάσματα. Για όλα αυτά ζητήσαμε με τον Ρογκόφσκι στην Πλατεία Δεξαμενής ένα ηλιόλουστο μεσοβδόμαδο απόγευμα.

Ο χαρακτήρας που υποδύεστε εκ πρώτης όψεως δεν είναι και ο πιο συμπαθής. Μοιάζει να ενδιαφέρεται μόνο για τις επιθυμίες του και επιδεικνύει μια έλλειψη ενσυναίσθησης. Αναρωτιέμαι, όταν πήρατε το σενάριο φλερτάρατε καθόλου με την ιδέα να τον επικρίνετε;
Ομολογουμένως μας είναι αδύνατο να μην επικρίνουμε ό,τι μας περιτριγυρίζει. Και είναι ακόμα χειρότερο όταν το κάνεις αντιδρώντας σε κάτι που είναι γραμμένο σε μια σελίδα. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι, μα καλά, πώς θα μπορέσω να δικαιολογήσω όλα όσα κάνει αυτός ο ήρωας; Προξενεί τόσο χάος στους ανθρώπους που αγαπάει. Ωστόσο, γνωρίζοντας τον Άιρα Σακς, κατάλαβα πως δεν τον ενδιέφερε μια εύκολη ηθικολογία, αλλά να εντρυφήσει σε έναν πολύπλοκο χαρακτήρα ο οποίος αναζητά υπαρξιακές λύσεις με έναν ιδιοσυγκρασιακό τρόπο.

Σε ποιο βαθμό χρειάστηκε να εμπλουτίσετε εσείς υποκριτικά το βάθος του χαρακτήρα;
Ξέραμε πως έχουμε ένα καλό σενάριο, αλλά ο Άιρα ενδιαφερόταν πολύ στο να δει πώς το ερμηνεύουμε εμείς. Και γνώριζε πως θα αποκτούσε μια χειροπιαστή ζωντάνια εάν το οικειοποιούμασταν και βιώναμε ο καθένας ξεχωριστά όλα όσα περιέγραφε. Έτσι στα γυρίσματα, ενώ σε γενικές γραμμές μέναμε πιστοί στη σεναριακή δομή, δεν έλειπαν οι φορές που δοκιμάζαμε κάτι δικό μας. Για παράδειγμα, στη σκηνή λίγο πριν το τέλος όπου ο χαρακτήρας μου και της Αντέλ συναντιούνται με τους συγγενείς, αποφασίσαμε να αυτοσχεδιάσουμε για να φανεί πιο φυσική η δράση. Μας είχε δοθεί το περιθώριο της διεκδίκησης αλλαγών, του να μη φοβόμαστε να προτείνουμε νέες ιδέες. Υπήρχε συνολικά μια γενναιόδωρη ατμόσφαιρα που μας ενδυνάμωσε πολύ. Ξέρετε αυτό δεν είναι ποτέ κάτι δεδομένο, γιατί προκύπτει μια εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα σε έναν ηθοποιό και το σκηνοθέτη. Αλλά ο Άιρα μας αντιμετώπιζε σαν ισότιμους συνεργάτες.

Νομίζω ότι η συνθήκη που σκιαγράφετε ήταν σημαντική και για να προετοιμαστείτε κατάλληλα για το ρόλο. Διότι όλοι σας είστε εκτεθειμμένοι στην ταινία, τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά.
Συνήθως αφιερώνω αρκετό χρόνο στην προετοιμασία, γιατί πέρα από τα βασικά, όπως το να μάθεις απ’ έξω τις ατάκες σου, μου αρέσει να φτιάχνω από την αρχή το ρόλο μου. Ας πούμε, σχεδιάζω πολλά σκίτσα σχετίζονται με εκείνον ή απλώς τα εμπνέομαι από το σενάριο. Σε αυτήν την περίπτωση, όμως, τα περιθώρια ήταν πολύ λίγα. Είχα μόλις ολοκληρώσει μια παραγωγή και ο Άιρα με ήθελε οπωσδήποτε για τα "Περάσματα" που ξεκινούσαν γύρισμα τέσσερις εβδομάδες μετά. Παρότι με καθησύχαζε πως είμαι τέλειος για το ρόλο, μου φάνηκε και λίγο μαλάκας γιατί επέμενε ενώ εγώ δεν προλάβαινα να πάρω ανάσα. (γέλια)

Είναι γεγονός, ωστόσο, πως είστε ένας φανταστικός ηθοποιός. Αν και καταλαβαίνω απόλυτα να υπάρχουν φορές που σας κουράζει.
Δε θα έλεγα πως με κουράζει ακριβώς, απλά προτιμώ να μη δίνω πολλή σημασία και να κρατάω χαμηλούς τόνους. Ίσως για αυτό να ευθύνεται ο τόπος που μεγάλωσα, η επαρχία λίγο έξω από τη Στουτγκάρδη. Εκεί οι άνθρωποι είναι αφοσιωμένοι στον εαυτό τους, έχουν φράχτες γύρω από τα σπίτια τους και φοβούνται το άγνωστο! (γέλια) Φυσικά δε θα έλεγα πως είμαι και εγώ έτσι, αλλά έχω επηρεαστεί αρκετά ώστε να διατηρώ μια ισορροπημένη ιδιοσυγκρασία. Είναι ένας από τους λόγους που κάνω μόνο μία με δύο ταινίες το χρόνο, τους ενδιάμεσους μήνες προσπαθώ να απολαμβάνω τη ζωή, να έχω υγιείς σχέσεις και να είμαι με την οικογένειά μου. Έπειτα, ούτε εγώ ο ίδιος ξέρω πού ακριβώς θα βρίσκομαι στο μέλλον, ούτε νιώθω ποτέ πως "το ‘χω" με την υποκριτική. Κάθε ταινία αποτελεί μια ολοκαίνουρια περιπέτεια και κάθε φορά ξεκινάω από το μηδέν.

Για να επιστρέψω στην ταινία, μου άρεσε πολύ το είδος της σχέσης που αποκτούν μεταξύ τους οι ήρωες. Μου έδωσε την εντύπωση πως είμαστε στο κατώφλι μιας νέας εποχής στις ερωτικές συναναστροφές μας, όπου αφενός τα πάντα δεν είναι αυστηρά μονογαμικά, αφετέρου δεν αποσκοπούν στη δημιουργία πυρηνικής οικογένειας.
Πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση… Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ο Άιρα συνήθιζε να μας υπενθυμίζει πως ανήκει σε μια παλαιότερη γενιά, όπου χρειαζόταν να μοχθεί διαρκώς για την ταυτότητα και τη σεξουαλικότητά του. Για το λόγο αυτό ενδιαφερόταν πολύ να μάθει πώς βλέπουμε εμείς, ως νεότεροί του, την αναπαράσταση της συγκεκριμένης σχέσης στο σενάριο. Προσωπικά, πιστεύω πως η περιπλοκότητα που τη χαρακτηρίζει είναι κάτι φυσιολογικό. Υπάρχουν τόσων πολλών διαφορετικών ειδών ερωτικές σχέσεις και συμβιώσεις που είναι αδύνατο η συγκεκριμένη να μοιάζει παράξενη.

Επιπλέον, ίσως έχει κάποια σημασία πως ο χαρακτήρας σας και του Γουίσο βρίσκονται σε μια ξένη πόλη έχοντας διαφορετικές καταγωγές. Δεν είναι παράξενο να βιώνουν μια εσωτερικευμένη αποξένωση, παρά τη ζεστή μεταξύ τους σχέση.
Είναι ωραίο που το λέτε, γιατί αρχικά ο Άιρα είχε τοποθετήσει την υπόθεση στο Μπρούκλιν και όχι στο Παρίσι. Χρειάστηκε να προσαρμοστεί για οικονομικούς λόγους, διότι παρόλο που οι τελευταίες ταινίες του δεν τα είχαν πάει καθόλου άσχημα, ήταν αδύνατον να βρει χρηματοδότηση. Δυστυχώς σήμερα αυτού του είδους οι ταινίες επιβιώνουν οριακά. Αλλά, τα "Περάσματα" κατάφεραν να πραγματοποιηθούν χάρη στον (σ.σ.: βετεράνο) παραγωγό Σαΐντ Μπεν Σαΐντ. Υπό μια έννοια, όσα συμβαίνουν το φιλμ θα μπορούσαν να διαβαστούν και σα μια μεταφορά για το τι σημαίνει να κάνεις σινεμά σήμερα.

Τον τελευταίο έναν και κάτι χρόνο, βλέπουμε όλο και συχνότερα ευρηματικές, θελκτικές και αβίαστα γοητευτικές ερωτικές σκηνές στον κινηματογράφο, όπως συμβαίνει και στα "Περάσματα". Είναι κάτι που είχε εκλείψει για σημαντικό χρονικό διάστημα. Το έχετε παρατηρήσει;
Όχι ακριβώς, γιατί όταν καλείσαι να γυρίσεις μια σκηνή σεξ απλά την κάνεις, είναι κομμάτι της δουλειάς σου και δεν το σκέφτεσαι σαν ένα γενικότερο φαινόμενο. Θα συμφωνήσω, όμως, πως υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι σκηνοθέτες εκεί έξω οι οποίοι έχουν το όραμα να γυρίσουν πρωτότυπα μια ερωτική πράξη και την αναζήτηση της αγάπης. Είναι πολύ σημαντικό να εφευρίσκουμε νέους τρόπους εξερεύνησης των επιθυμιών μας.