Ένα δροσερό απόγευμα συναντήσαμε στα Εξάρχεια τον Χάρη Φραγκούλη ("Άφτερλωβ", "Οι Αισθηματίες"), για να μας μιλήσει για τον καινούργιο κινηματογραφικό ρόλο του στην ταινία "Νέα Ήπειρος" του Παντελή Παγουλάτου, αλλά και για τη διπλή θεατρική παρουσία του. Στο φιλμ, υποδύεται έναν άντρα ο οποίος προσπαθεί να επιβιώσει σε μια σχέση εγκλωβισμένη στην τοξικότητα, αλλά και σε μια αφιλόξενη πόλη στην οποία η βίαιη παρανομία μοιάζει αναπόφευκτη.
Τι ήταν αυτό που σε προσέλκυσε στο χαρακτήρα που ενσαρκώνεις; Διότι κλήθηκες να εκτελέσεις μερικές πολύ έντονες σκηνές, τις οποίες ένας άλλος ηθοποιός μπορεί να φοβόταν να φέρει εις πέρας.
Μα κι εγώ τρόμαξα! Ωστόσο, ως ηθοποιός έχεις μια δουλειά που πρέπει να ολοκληρώσεις. Δεν επιλέγεις πάντα ρόλους που σε ελκύουν. Εν προκειμένω, βάρυνε σημαντικά ότι θα συμπρωταγωνιστούσα με τη Μαρία Αρζόγλου και τη Θεοδώρα Τζήμου, με τις οποίες γνωριζόμαστε προσωπικά και έχουμε συνεργαστεί στο παρελθόν, αφού στη συγκεκριμένη ταινία ήταν απαραίτητο να υπάρχει ένα κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης και οικειότητας. Έπειτα, όσον αφορά το χαρακτήρα μου, εκείνο που με συγκίνησε ήταν ότι δεν μπορεί να ξεφύγει από τον εαυτό του. Μπορεί να δείχνει βίαιος και μάγκας, όμως βαθιά μέσα του βρίσκεται μια τρυφερότητα την οποία αδυνατεί να φέρει στην επιφάνεια. Υπό αυτήν την έννοια, βρίσκω ομοιότητες και με τον Γιάννη που έπαιξα στους "Αισθηματίες".
Πρόκειται, εξάλλου, για δύο αντιήρωες.
Σίγουρα, οι συμπεριφορές τους σε παγώνουν. Και στη "Νέα Ήπειρο", πάντως, δεν ενσαρκώνω κάποιον που είναι μονόχνοτος, έχει μια χειροπιαστή συνθετότητα, η οποία τον καθιστά πραγματικό.
Ταυτόχρονα, η ερμηνεία σου ισορροπεί ανάμεσα στην υψηλή ένταση και τη ρευστότητα. Αναρωτιέμαι, είχες το περιθώριο να πάρεις πρωτοβουλίες στο παίξιμό σου;
Ήταν ζητούμενο από τον Παντελή Παγουλάτο να κινούμαστε με μια σχετική ελευθερία στα γυρίσματα, πάντα όμως ερμηνεύοντας σκληρά. Αλλά αυτά εμπίπτουν, και πάλι, στο ότι ως ηθοποιοί έχουμε μια δουλειά που καλούμαστε να διεκπεραιώσουμε για να ολοκληρώσουμε το όραμα κάποιου. Σε αυτό το πλαίσιο οφείλεις να λειτουργήσεις και να βρεις τη μέθοδο που θα σου δώσει προσωπική ελευθερία. Άλλωστε, εννιά στους δέκα ρόλους της παγκόσμιας δραματουργίας δεν έχουν καμία σχέση με τον εαυτό σου. Ο ηθοποιός πληρώνεται και χειροκροτείται για να ερωτευτεί κάτι, το οποίο διαφορετικά δεν θα επέλεγε ποτέ.
Εκτός από το σινεμά, αυτή την περίοδο σε βρίσκουμε επίσης στο θέατρο με δύο παραστάσεις. Από τη μία, στο θέατρο Σφενδόνη σκηνοθετείς τη "Σκέψη" του Λεονίντ Αντρέγιεφ, ένα έργο που διασκευάζεται σπάνια. Πώς έπεσε στα χέρια σου;
Τυχαία! Βρίσκω το συγκεκριμένο κείμενο συναρπαστικό. Στην αρχή με ζάλισε, με συγκίνησε, δεν ήξερα από πού να το πιάσω. Έχει πολλές πτυχές που με ενδιαφέρουν σε προσωπικό επίπεδο, ωστόσο ο βασικός άξονάς του αφορά τα όρια: του καλού και του κακού, της τρέλας, της αλήθειας, της γνώσης κ.ο.κ. Για παράδειγμα, πώς έχει οριστεί ως ειδικός κάποιος που αποφασίζει, για παράδειγμα, ότι στη φυλακή βρίσκονται οι απολύτως ένοχοι και έξω στην κοινωνία οι απολύτως αθώοι. Αυτοί οι συσχετισμοί με εμπνέουν βαθιά, ακόμα περισσότερο αν τους παραλληλίσουμε με την εποχή μας, όπου όλοι δείχνουν να είναι βέβαιοι για τα πάντα. Τώρα σχετικά με την απόδοση του έργου, χρειάστηκε να κάνουμε με τους υπόλοιπους συντελεστές πολύ λεπτή δουλειά, καθώς ενσωμάτωσα στοιχεία κουκλοθεάτρου που απαιτούν, μεταξύ άλλων, αρκετές μινιατούρες με έμφαση στη λεπτομέρεια. Φυσικά, όλα αυτά τα έκανα έχοντας υπόψη τον πρωταγωνιστή Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη, με τον οποίο ήθελα πολύ να συνεργαστούμε ξανά.
Από την άλλη, παίζεις στο "Rayman ούρλιαξε" του Γιάννη Μαυριτσάκη σε σκηνοθεσία του Περικλή Μουστάκη.
Αυτός ο ρόλος κι αν δεν έχει σχέση με τους υπόλοιπους… Εδώ παίζω έναν ηλικιωμένο επιστήμονα, ο οποίος οδηγείται στα άκρα από τους ενδοιασμούς που νιώθει εξαιτίας ενός βραβείου που πρόκειται να του απονεμηθεί. Θεωρεί πως είναι κάτι ευτελές, έτσι ξεσπά μια αμείλικτη εσωτερική διαμάχη για το τι πρέπει να κάνει. Είναι ένα πραγματικά καλογραμμένο έργο.
Από τη μέχρι τώρα φιλμογραφία σου φτιάχνεται μια πληθωρική ανθρωπογεωγραφία χαρακτήρων. Τελικά τι είναι αυτό που σε ωθεί να αποδεχθείς ένα ρόλο;
Η σχέση αγάπης ενός δημιουργού με αυτό που φτιάχνει. Αυτό είναι που με κινητοποιεί. Ακόμα κι αν κάτι βρίσκεται κοντά στην αισθητική μου, δεν θα το κάνω αν διαπιστώσω πως ο άνθρωπος πίσω από αυτό δεν έχει πυρηνική ανάγκη να το φτιάξει.
Περισσότερες πληροφορίες
Νέα Ήπειρος
Ο Φάνης, ο οποίος διακινεί κλοπιμαία, συζεί στο κέντρο της Αθήνας με τη Μαρία, ηθοποιό που κάνει περιστασιακά κομπαρσιλίκια. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να πιάσουν την καλή, αλλά οι περιστάσεις είναι πάντα εναντίον τους.
