«Barbie»
Αποχαιρετούμε το 2023 με τις 10 ερμηνείες που έμειναν ανεξίτηλες στη μνήμη μας, χαρίζοντας αξέχαστες στιγμές στις σκοτεινές αίθουσες.
Οι 5 καλύτερες γυναικείες ερμηνείες:
1. Κέιτ Μπλάνσετ ("Tár")
Στο μάλλον πιο απαιτητικό ρόλο της χρονιάς, κι ας της στέρησε ένα ακόμα Όσκαρ, η Κέιτ Μπλάνσετ κόβει και ράβει ενσαρκώνοντας μια βαθιά προβληματική καλλιτεχνική διάνοια, καταφέρνοντας να σωματικοποιήσει τόσο τους γρίφους πίσω από τα κίνητρα της ηρωίδας της, αλλά και να αποτυπώσει το γνήσιο τρόμο που την κυριεύει απέναντι στον κίνδυνο της ενοχής.
2. Σάντρα Χίλερ ("Ανατομία μιας Πτώσης")
Τόσο εδώ όσο και στη "Ζώνη Ενδιαφέροντος", η Σάντρα Χίλερ, η οποία συστήθηκε κινηματογραφικά το "Requiem" (Χανς-Κρίστιαν Σμιντ, 2006) και σάστισε το κοινό με το αριστουργηματικό "Toni Erdmann" (Μάρεν Άντε, 2016), δεν έχει πάψει να σαρώνει σε απονομές και εντυπώσεις. Μια ηθοποιός που κάθε φορά παραδίδει αμίμητες ερμηνείες - επίδειξη υποκριτικής δύναμης. Κάτι που καταφέρνει και στην "Ανατομία μιας Πτώσης", στο ρόλο μιας επιτυχημένης συγγραφέως η οποία εμπλέκεται στο φόνο του άντρα της και έπειτα επιδεικνύει μια απρόβλεπτη συμπεριφορά που φτάνει την αμφισημία στα άκρα.
3. Μία ΜακΚένα-Μπρους ("How to Have Sex")
Με υποκριτική εμπειρία που ξεκινά το 2008 και μετρά αρκετές συμμετοχές σε σινεμά και τηλεόραση, η 26χρονή Μία ΜακΚένα-Μπρους αποδεικνύει περίτρανα το ταλέντο της στον πρώτο πραγματικά απαιτητικό ρόλο που ανέλαβε ως σήμερα. Η ηθοποιός υποδύεται μια νεαρή κοπέλα η οποία αναλύπτει απότομα τι σημαίνει προσωπικό όριο και συναίνεση κατά τη διάρκεια των διακοπών της στα Μάλια. Χάρη στη σπουδαία ερμηνεία της, η ΜακΚένα-Μπρους ισορροπεί δεξιοτεχνικά τις περίπλοκες δυναμικές του χαρακτήρα της, όπως το άγχος της έκθεσης σε έναν δυσερμήνευτο κίνδυνο, βοηθώντας έτσι να φορτίσει με ένταση ένα ατρόμητο φιλμ.
4. Λίλι Γκλάντστοουν ("Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού")
Όσοι γνώριζαν τις δουλειές της Λίλι Γκλάντστοουν στις παραγωγές του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά, όπως το "Certain Women" (Κέλι Ρέινχαρντ, 2016), σίγουρα δεν εξεπλάγησαν από την επιβλητική παρουσία της στην πένθιμη ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε. Χωρίς να χρειαστεί να κάνει πολλά, η ηθοποιός αφήνει διακριτό στίγμα με το παίξιμό της και ξεχωρίζει με διαφορά, αρνούμενη να συμμορφωθεί και να χαθεί στο φόντο όπως και ο χαρακτήρας της.
5. Λεόνι Μπένες ("Στο Γραφείο των Καθηγητών")
Μια δασκάλα η οποία εγκλωβίζεται σε ένα φαύλο κύκλο κατηγοριών όταν επιχειρεί να εξιχνιάσει μια "επιδημία" κλοπών στο σχολείο, δίνει την ευκαιρία στη Γερμανίδα Λεόνι Μπένες να δώσει μια άψογη ερμηνεία και να απαιτήσει τη σινεφιλική προσοχή μας για το μέλλον.
Οι 5 καλύτερες αντρικές ερμηνείες:
1. Ράιαν Γκόσλινγκ ("Barbie")
Ερμηνεία ήδη σημείο αναφοράς στην ιστορία της ποπ κουλτούρας, ένα κερδισμένο στοίχημα το οποίο οφείλεται εξ ολοκλήρου στην ακομπλεξάριστη προσέγγιση του Ράιαν Γκόσλινγκ, ο οποίος πλέον έχει ταυτιστεί με την κούκλα Κεν.
2. Κίλιαν Μέρφι ("Οπενχάιμερ")
Ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, ο Κίλιαν Μέρφι εμβαθύνει στα ηθικά, επιστημονικά και υπαρξιακά αδιέξοδα του Τζ. Ρόμπερτ Οπενχάιμερ μεγεθύνοντας τις αντιφάσεις του και προσδίδοντας ανθρωπιά απέναντι στην εγκεφαλική προσέγγιση του σκηνοθέτη Κρίστοφερ Νόλαν.
3. Κόλιν Φάρελ ("Τα Πνεύματα του Ινισέριν")
Ευτυχώς φαίνεται να έχει περάσει η εποχή που είχε λησμονηθεί πόσο άξιος ηθοποιός είναι ο Κόλιν Φάρελ, ο οποίος εδώ αντλεί διαπεραστικά συναισθήματα μέσα από το ψυχολογικό αδιέξοδο ενός "απλού" άντρα, ο οποίος το μόνο που θέλει είναι να συμφιλιωθεί με το μοναδικό φίλο του.
4. Λεονάρντο Ντι Κάπριο ("Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού")
Όχι ότι χρειάζεται να το αποδείξει, έχει κι ένα Όσκαρ στο τσεπάκι του, αλλά ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο με τις προσεκτικά επιλεγμένες συνεργασίες του τα τελευταία χρόνια, μοιάζει να επενδύει στην εξέλιξη του στιλ του που πότε επενδύει στη σωματικότητα και πότε στην έκφραση. Πάντα, όμως, δίχως να περνά απαρατήρητος και εντρυφώντας σε μια ξεχωριστής πάστας υπαρξιακή αγωνία.
5. Μπενουά Μαζιμέλ ("Στη Φωτιά")
Εκ των κορυφαίων σύγρονων Γάλλων ηθοποιών, ο Μπενουά Μαζιμέλ όπως και πέρσι στο "Pacifiction", έτσι και εδώ παραδίδει μια ερμηνεία βραδύκαυστη, υπόκωφη αλλά πάνω από όλα κυριαρχική, προσθέτωντας δυναμική επίγευση σε ένα φιλμ που αποζημιώνει το θεατή που θα παρασυρθεί στο ρυθμό του.
