Όταν η ταινία σας προβλήθηκε στο φεστιβάλ Καννών, στο πλαίσιο του τμήματος "Ένα Κάποιο Βλέμμα", φανταζόσασταν ότι θα αποσπούσε τελικά το βραβείο της καλύτερης ταινίας;
Ούτε κατά διάνοια. Και μόνο η επιλογή μας ήταν μεγάλη έκπληξη, ενώ κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ δεν υπήρχε χρόνος να δω κάποιες από τις υπόλοιπες ταινίες. Οι κριτικές ήταν θερμές, οι πωλήσεις ανά τον κόσμο πήγαν πολύ καλά, αλλά το βραβείο δεν το περίμενε κανείς μας. Μεγάλη υπόθεση... Αποτελεί μια καλλιτεχνική επιβεβαίωση που σου δίνει αυτοπεποίθηση για το επόμενο βήμα σου, αλλά και έναν επιπλέον λόγο για να δουν την ταινία περισσότεροι θεατές.
Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία σας, η οποία έχει ένα παρόμοιο θέμα, αλλά διαφορετική φυσικά ιστορία, με τη μικρού μήκους σας "Good Thanks, You?". Γιατί επιμένετε στο θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης;
Έπεσα θύμα κακοποιητικής συμπεριφοράς όταν ήμουν 16 ετών και ένιωθα επιτακτικά την ανάγκη να μιλήσω για αυτό. Νομίζω πως έχει κλείσει πλέον ο κύκλος του μέσα μου και δεν θα χρειαστεί να επανέλθω. Η επόμενη ταινία μου θα είναι κωμωδία (γέλια).
Ποιες ήταν οι αντιδράσεις των θεατών;
Πολύ διαφορετικές. Για μένα ήταν αποκαλυπτική η στιγμή κατά την οποία σε μια προβολή των Καννών βγήκε στο τέλος της ένας κύριος γύρω στα 65, στα 70, κάπως ζαλισμένος από την αίθουσα, περπατώντας περίεργα. "Είστε καλά;", τον ρώτησαν. "Ναι, μια χαρά", τους απαντάει. "Απλά διαπίστωσα πως ήμουν ο Πάντι", ο βασικός αντρικός χαρακτήρας. Οπότε αν η ταινία προσφέρει σε κάποιους τη δυνατότητα να κάνουν αυτοκριτική και να επαναξιολογήσουν τις πράξεις τους, νομίζω πως είναι κάτι σημαντικό.
Ιδιαίτερα σημαντικό είναι επίσης το ότι αποφύγατε το διδακτισμό χειριζόμενη ένα πολύ επικίνδυνο θέμα.
Δεν ήθελα σε καμιά περίπτωση να σταθώ κριτικά απέναντι σε κάποιον ήρωα. Γι' αυτό έχει μεγάλη σημασία ο τίτλος της ταινίας, μιας και όλοι μας μάθαμε να κάνουμε σεξ με προβληματικό τρόπο. Τρόπο ο οποίος πρέπει να αλλάξει. Οι περισσότερες γυναίκες θεατές της ταινίας είπαν ότι έχουν παρόμοιες εμπειρίες, ενώ οι άντρες δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στην οθόνη. Οπότε κάτι στραβό υπάρχει στην όλη διαδικασία και οφείλουμε να προσπαθήσουμε να το διορθώσουμε.
Μπορούμε άραγε;
Νομίζω πως ναι. Είναι θέμα παιδείας, ξεπεράσματος της ντροπής για το σώμα μας, ελεύθερης συζήτησης για τη γυναικεία απόλαυση και σεξουαλικότητα γενικότερα... Οι ορίζοντές μας διευρύνονται με το πέρασμα του χρόνου, αλλά η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι ακόμα πουριτανική και οπισθοδρομική.
Νιώθετε πως οι σημερινοί έφηβοι έχουν αρχίσει να ξεπερνούν τα πατριαρχικά πρότυπα; Μπορούν να οικοδομήσουν υγιέστερες ερωτικές σχέσεις;
Το ζήτημα πάει πολύ βαθιά... Δουλεύοντας το σενάριο κάναμε πολλά workshops ανά την Αγγλία και συναντήσαμε κορίτσια 16 με 17 ετών και αγόρια 19 με 20. Τους δώσαμε να διαβάσουν τη σκηνή της κακοποίησης και ελάχιστοι την αναγνώρισαν ως κάτι βίαιο, εξαναγκαστικό. Ακόμα και τα κορίτσια... Δεν ήταν λίγα μάλιστα αυτά που είπαν πως η ηρωίδα έπρεπε να πίνει λιγότερο, να φοράει περισσότερα ρούχα... Ήταν αρκετά απογοητευτικό το να ακούς τέτοιες απόψεις από νέα παιδιά.
Η ταινία αποδίδει με απίστευτο ρεαλισμό τον παλμό και την ενέργεια αυτών των παιδιών, αλλά και όλης της ξέφρενης διάθεσης των διακοπών. Η αφήγησή σας διαθέτει μια ηλεκτρισμένη ένταση...
Βαριέμαι πολύ ως θεατής. Οι φίλοι μου με βρίζουν, γιατί όλο παραπονιέμαι πως το ένα φιλμ είναι αργό, το άλλο είναι βαρετό... Επιζητώ την ένταση, το νεύρο και ως θεατής και ως σκηνοθέτρια. Μ' αρέσει πολύ η ντοκιμαντερίστικη ελευθερία και το στιλ ταινιών σαν το "American Honey" της Άντρεα Άρνολντ. Προσπάθησα όμως να μην υιοθετήσω μια σκηνοθετική ματιά ξερού νατουραλισμού. Να υπάρχει πάθος, αλλά και υποδόριο χιούμορ στο βλέμμα μου, το οποίο να κατανοεί τους ήρωες κρατώντας μια διακριτική απόσταση απέναντί τους.
Και πως επιλέξατε την Ελλάδα και συγκεκριμένα τα Μάλια για τα γυρίσματα;
Τη σκηνή με το διαγωνισμό στοματικού σεξ την έχω δει με τα μάτια μου στο Μαγκαλούφ στην Ισπανία, οπότε αυτό ήταν η πρώτη επιλογή μας. Αλλά εκεί πληροφορηθήκαμε πως όλα αυτά τα πάρτι είχαν πάρει πολύ κακή δημοσιότητα τον τελευταίο καιρό και τα κλαμπ της περιοχής είχαν κλείσει. Έπρεπε λοιπόν να γυρίσουμε έξω από το Μαγκαλούφ, σε κάποιο άλλο ισπανικό θέρετρο, οπότε δεν θα υπήρχε η ίδια αίσθηση. Σκεφτήκαμε αρχικά την Ταϊλάνδη, ώσπου μου ήρθε η ιδέα της Ελλάδας, την οποία λατρεύω και έχω επισκεφτεί πολλές φορές. Ένας φίλος μας είχε δουλέψει με την εταιρία παραγωγής Heretic και έτσι κάναμε την επαφή, βρήκαμε χώρους στα Μάλια και όλα εξελίχτηκαν χωρίς κανένα πρόβλημα. Οι φοροαπαλλαγές (tax credit) είναι σημαντικό κίνητρο για να γυρίσει κανείς στην Ελλάδα, αλλά και η ελληνική ομάδα της παραγωγής ήταν εξαιρετική. Άψογοι επαγγελματίες που όμως μας έκαναν να νιώσουμε ζεστά, οικογενειακά. Αυτό είναι πολύ σπάνιο σε ένα κινηματογραφικό σετ.
