Ο Γουίλεμ Νταφόε μας ξεναγεί στο κλειστοφοβικό "Inside"

Συναντήσαμε στο Βερολίνο, στο πλαίσιο της 73ης Μπερλινάλε, τον τέσσερις φορές υποψήφιο για Όσκαρ ηθοποιό Γουίλεμ Νταφόε, ο οποίος πρωταγωνιστεί στο "Inside", το θρίλερ επιβίωσης του Βασίλη Κατσούπη όπου ενσαρκώνει το Νέμο, ένα διαρρήκτη έργων τέχνης που εγκλωβίζεται σε ένα πολυτελές διαμέρισμα γεμάτο πίνακες αλλά όχι τροφή και νερό.

Έχετε δουλέψει ξανά στο παρελθόν με αρκετούς Έλληνες σκηνοθέτες…
…τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στη "Σκόνη του Χρόνου", πρόσφατα δύο φορές με τον Γιώργο Λάνθιμο για τα "Poor Things" και "And", όπως επίσης με την Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη στη μικρού μήκους "The Benaki Museum".

Μέσω αυτών των γνωριμιών προέκυψε, άραγε, η συνεργασία με το Βασίλη Κατσούπη;
Όχι ακριβώς… Πριν από λίγα χρόνια ήμουν μέλος μιας κριτικής επιτροπής στο φεστιβάλ της Τραϊμπέκα, όπου και βραβεύσαμε μια ταινία στην οποία συμμετείχε ο Γιώργος Καρναβάς της Heretic. Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, είναι ένας εξαιρετικός παραγωγός. Εκτός από πανέξυπνος, είναι τρομερά εύστοχος στο να λύνει προβλήματα και διαθέτει μια άριστη αίσθηση του να "μυρίζεται" ενδιαφέρουσες κινηματογραφικές ιδέες. Τότε, λοιπόν, μας έφερε σε επαφή ο φίλος μου Τζιμ Σταρκ και αποκτήσαμε μια θερμή γνωριμία. Από εκεί και έπειτα, η διαδικασία ήταν η κλασική: με πήραν τηλέφωνο από την παραγωγή και μου πρότειναν το ρόλο. Δώσαμε ραντεβού στο Λονδίνο, κάναμε αρκετές διαδοχικές συναντήσεις συζητώντας για το "Inside", χρειάστηκε γενικώς χρόνος για να μπουν όλα στη θέση τους.

Φαντάζομαι πως ένα από τα πράγματα που σας δελέασαν στην ταινία ήταν και το πόσο ερμηνευτικά απαιτητική θα ήταν. Εξάλλου στο πέρας της καριέρας σας έχετε αναλάβει αντίστοιχους ρόλους ουκ ολίγες φορές.
Σίγουρα, εν μέρει ήταν και αυτός ο λόγος, όπως και το ότι υπάρχουν ελάχιστοι διάλογοι. Αλλά θα έλεγα πως με γοήτευσε η παραγωγή συνολικά. Σκεφτόμουν πως συμπαθώ πολύ τα άτομα με τα οποία θα συνεργαστώ, μου αρέσει το σενάριο, απολάμβανα την πρόκληση πως θα γυρίσουμε την πλοκή σε χρονολογική σειρά και πολλά ακόμα. Όπως, το πόσο εκτενή έρευνα είχε κάνει ο Βασίλης γύρω από την αρχιτεκτονική και το είδος της τέχνης που ήθελε να συμπεριλάβει στην ταινία.
Όμως, θα ήθελα να επισημάνω κάτι ακόμα σε σχέση με το σενάριο. Ναι μεν η δράση ήταν καθαρογραμμένη μέχρι τέλους, αλλά η πλοκή λειτούργησε περισσότερο ως μπούσουλας. Δηλαδή, ενώ φυσικά αναφέρονταν όλα τα προβλήματα που καλούνταν να αντιμετωπίσει ο ήρωας, έλλειπαν οι λεπτομέρειες που μπορούν να προκύψουν μόνο εάν ζήσεις τις καταστάσεις που περιγράφονται. Έτσι, έπρεπε και εμείς να "κατοικήσουμε" στις σελίδες του σεναρίου, να αφιερώσουμε χρόνο στο διαμέρισμα του εγκλωβισμένου, έτσι ώστε να μπορέσουμε να βρούμε οργανικά τις συμπεριφορές και τις ψυχολογικές μεταπτώσεις που γεννιούνται  υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες.
Για να γίνω περισσότερο κατανοητός, θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Στο σενάριο μπορεί να έγραφε: "Ο κλιματισμός χαλάει και η θερμοκρασία ανεβαίνει στους 100 βαθμούς. Ο Νέμο το καταλαβαίνει". Τι σημαίνει καν αυτό;! Πώς μπορείς να το δείξεις στο κοινό; (Σε αυτό το σημείο, ο Νταφόε σηκώνεται και αρχίζει να μιμείται το ρόλο του.) Πρέπει να εφεύρεις τρόπους, να μορφάσεις, να στρέψεις το σώμα σου προς τον εξαερισμό, να σηκώσεις τα χέρια σου στον αέρα κ.ο.κ. Αλλά ταυτόχρονα δεν θέλεις η αντίδρασή σου να είναι υπερβολική, πρέπει να έχει μια φυσικότητα. Σου προσφέρεται, λοιπόν, η ευκαιρία να προσθέσεις διαστάσεις στην ιστορία που δεν υπήρχαν και να την εμπλουτίσεις μέσα από την ερμηνεία σου.

Η αλήθεια είναι πως δεν βλέπουμε ποτέ το ίδιο πράγμα δύο φορές. Μπορεί να επαναλαμβάνεται μια πράξη, αλλά όχι με όμοιο τρόπο.
Ακριβώς! Επίσης, είναι ωραίο ότι δεν είμαστε βέβαιοι ποια ακριβώς είναι η φάση του. ΟΚ, δείχνει εμφανώς καταπονημένος σωματικά και εξουθενωμένος πνευματικά, αλλά διατηρεί μια ψυχραιμία η οποία ανατρέπει τις προσδοκίες. Άλλοτε πάλι μοιάζει να διασκεδάζει πραγματικά. Υπάρχει μια ευρύτερη ρευστότητα στην αφήγηση που μου αρέσει πολύ.

Στην ταινία ο χαρακτήρας σας αναφέρει τρία πράγματα τα οποία θα έσωζε από το σπίτι του εάν άρπαζε φωτιά. Να τολμήσω να ρωτήσω ποια θα διαλέγατε εσείς;
Κανείς δεν αντιστέκεται σε αυτό, μου το ρωτάνε συνέχεια! (γέλια) Είναι μια ερώτηση που απαιτεί μια έξυπνη απάντηση ή μια απόκριση που προδίδει στοιχεία του χαρακτήρα σου. Γιατί στην ουσία είναι σαν να σε ρωτάει κάποιος "πες μου, ποιος είσαι"; Για αυτό και αποφεύγω να απαντήσω, χωρίς να υπονοώ πως δεν αντιλαμβάνομαι τον ειλικρινή λόγο που κάποιος θα μου διατυπώσει αυτό το ερώτημα.
Πάντως, σε μια άλλη πρόσφατη συνέντευξη, βρήκα μια μέση λύση. Πρώτα από όλα, είπα, δεν θα επέτρεπα ποτέ να αρπάξει φωτιά το σπίτι μου. (γέλια) Έτσι ξεμπερδεύεις μια και καλή από την υπόθεση της ερώτησης. Παρόλα αυτά, αν δεν τα κατάφερνα, θα προτιμούσα να πάρω μόνο ένα αντικείμενο. Και αυτό θα ήταν ένα όπλο για να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα. (γέλια)

Το "Inside" αποτελεί ένα άψογο δείγμα καθαρόαιμου, ψυχαγωγικού θρίλερ επιβίωσης, μια κατηγορία ταινιών που σπανίζει πλέον. Σας απασχολεί καθόλου το είδος μιας ταινίας στην επιλογή ενός ρόλου;
Όχι τόσο, παίρνω αποφάσεις στηριζόμενος στα ανά περίπτωση υποκειμενικά στοιχεία. Εξάλλου, ποτέ δεν δούλευα βασισμένος σε κάποιο σχέδιο. Ας πούμε, ποτέ μου δεν καταλάβαινα γιατί με ρωτάνε ποιο ρόλο θα ήθελα να παίξω κάποια στιγμή στην καριέρα μου. Τι εννοείς καν με αυτό; Πού να ξέρω! Με ενδιαφέρει να ζήσω μια εμπειρία, όχι να "πουλήσω" τον εαυτό μου. Εννοείται ότι υπάρχουν ταινίες που με ελκύουν περισσότερο από άλλες, όμως ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις είμαι επιφυλακτικός. Γιατί εάν επαναπαυθώ στα πράγματα που μου αρέσουν, αποκλείω τον εαυτό μου από παραγωγές που φαινομενικά δεν με δελεάζουν αλλά τελικά αποδεικνύονται φανταστικές. Επομένως, προσπαθώ να διατηρώ ανοιχτό μυαλό και να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου.