«Τα Κοράκια είναι Λευκά»
Σιγά-σιγά αποκαλύπτεται το πρόγραμμα του επετειακού 25ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (2-12/3), από το οποίο μεταξύ άλλων έχουν ανακοινωθεί έως τώρα οι ελληνικές συμμετοχές, οι ταινίες που διεκδικούν τα βραβεία του θεσμού και τα πρώτα αφιερώματα. Παρακάτω, αποκλειστικά στο "α", σας παρουσιάζουμε τρία ακόμα ντοκιμαντέρ που πρόκειται να δούμε στη Θεσσαλονίκη, όλα τους με έντονα πολιτικό χαρακτήρα και χώρα καταγωγής τις ΗΠΑ.
Τα Κοράκια είναι Λευκά (Άχσεν Ναντίμ)
Γυρισμένο σε διάρκεια πέντε ετών σε τρεις ηπείρους, αυτό το απρόσμενο έργο αφοσίωσης και ανυπακοής διερευνά τον θερμό πυρήνα της πίστης και της αγάπης, συναισθημάτων που ξεκινούν από την κορυφή ενός βουνού και φτάνουν μέχρι τον πάτο ενός μπολ παγωτού. Καταμεσής ενός απόκρυφου τοπίου στην ενδοχώρα της Ιαπωνίας, βρίσκεται ένα απομονωμένο μοναστήρι όπου λειτουργεί εδώ και μια χιλιετία μια μυστική βουδιστική αίρεση. Τα μέλη της υποβάλλονται μανιωδώς σε δοκιμασίες που ωθούν στα άκρα τις αντοχές του ανθρώπινου σώματος, με απώτατο στόχο τη θεία φώτιση. Ο σκηνοθέτης που πασχίζει να συμφιλιώσει τις επιθυμίες με την πίστη του, αναχωρεί για αυτό το καταφύγιο αναζητώντας απαντήσεις. Αν και νιώθει ανεπιθύμητος από τη στιγμή που πατάει το πόδι του στον τόπο, θα βρει έναν απρόσμενο σύμμαχο και οδηγό στο πρόσωπο ενός αποσυνάγωγου μοναχού που προτιμά το παγωτό και το χέβι μέταλ αντί για τον διαλογισμό και την προσευχή. Ένα ντοκιμαντέρ που μας κάνει μάρτυρες και κοινωνούς μιας απρόβλεπτης φιλίας που μπορεί να βάζει τους δύο άντρες σε μπελάδες, αλλά ανοίγει τον δρόμο για μια νέα αντίληψη της πνευματικότητας.
Kokomo City (Ντ. Σμιθ)
Η ταινία αυτή αναλαμβάνει θεωρητικά κάτι απλό: να αφηγηθεί τις ιστορίες τεσσάρων μαύρων διεμφυλικών εργατριών του σεξ στις πολιτείες της Νέας Υόρκης και της Τζώρτζια. Γυρισμένη με μια εντυπωσιακή ασπρόμαυρη αισθητική, η ταινία αναδεικνύει την ευγλωττία αυτών των γυναικών όταν μιλούν για τη ζωή τους· υπογραμμίζει όμως και την τρομακτική ειλικρίνεια με την οποία μοιράζονται τις αφηγήσεις τους, κάτι που τελικώς περιπλέκει το εγχείρημα, φέρνοντας σε αντίστιξη την καθημερινότητα με τον αιχμηρό κοινωνικό σχολιασμό και την ανάσυρση βαθιά κρυμμένων αληθειών. Καθώς μοιράζονται τις σκέψεις τους γύρω από την πολυπλοκότητα της επιθυμίας, τα διάχυτα ταμπού, την ταύτιση με την εργασία τους και τις πολλαπλές έννοιες του φύλου, οι γυναίκες αυτές καταθέτουν μια αγέρωχη και δηκτική ανάλυση της Μαύρης κουλτούρας και της κοινωνίας εν γένει, μέσα από μια οπτική που ακτινοβολεί ενέργεια, σεξ, πρόκληση και μια σοφία κερδισμένη με κόπο. Το δυναμικό αυτό πορτρέτο αποτελεί το τολμηρό σκηνοθετικό ντεμπούτο της D. Smith, βετεράνου της μουσικής βιομηχανίας και βραβευμένης με Γκράμι τραγουδίστριας, τραγουδοποιού και παραγωγού. Η D. Smith ενώνει τις ηχητικές της δεξιότητες σε μια εντυπωσιακή αρμονία με ένα κινηματογραφικό ύφος του οποίου το τσαγανό συμπληρώνει ταιριαστά την ενέργεια και τον παλμό που αποσπά από τις συμμετέχουσές της. Χωρίς φίλτρο, συστολή και ενοχή, η Smith και οι πρωταγωνίστριές της διαλύουν τα καθιερωμένα κριτήρια περί αυθεντικότητας, προσφέροντας μια αναζωογονητική ωμότητα και ευαισθησία που στέκονται αδιάφορες απέναντι στην αγνότητα και την ευγένεια.
Κοπάδι (Μισέλ Νεγκροπόντε)
Το ντοκιμαντέρ στρέφει το βλέμμα του σε ένα κοπάδι αγελάδες και ταυτόχρονα σε εικόνες που σχολιάζουν τη σχέση μας με τον πλανήτη. Ένα κοπάδι δασύτριχων αγελάδων (της φυλής Belted Galloway) καταφτάνει σ’ ένα βοσκοτόπι στα Όρη Κάτσκιλ της Αμερικής και δίνει την έμπνευση για τη δημιουργία μιας ξεχωριστής ταινίας. Ο άσβεστος ενθουσιασμός του δημιουργού για τις σύνθετες δυνάμεις που κατευθύνουν τα ζώα από τη μια εποχή στην άλλη τον οδηγεί σε έναν στοχασμό σχετικά με τη σύγχρονη ιδέα της ζωικής ατομικότητας. Οι αγελάδες βοσκάνε και μηρυκάζουν, έρχονται στη ζωή νέα μοσχαράκια, οι μητέρες προστατεύουν αφοσιωμένες τα μικρά τους, ενώ ο ταύρος παραμένει ο κυρίαρχος του κοπαδιού. Όπως και οι άνθρωποι, έτσι και οι αγελάδες διακρίνονται από συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: κάποιες είναι αλλοπαρμένες, κάποιες ντροπαλές, άλλες σοφές και πράες. Οι αγελάδες είναι ευαίσθητες, αλλά, μετά από αιώνες εξημέρωσης, έχει στ' αλήθεια ο άνθρωπος εξουσία πάνω τους; Αυτά τα ερωτήματα τίθενται από καταβολής του δυτικού πολιτισμού: ο Αριστοτέλης πίστευε πως τα ζώα δρουν καθαρά με βάση το ένστικτο, ενώ ο Πυθαγόρας πίστευε πως η μετεμψύχωση μεταφέρει την πνεύμα από τους ανθρώπους στις αγελάδες. Η ταινία-δοκίμιο του Μισέλ Νεγκροπόντε είναι ένα κράμα περισυλλογής, παρατήρησης και διαλογισμού. Ακολουθώντας την παράδοση ταινιών όπως το Sang des bêtes του Ζορζ Φρανζύ και το Cow της Αντρέα Άρνολντ, το Κοπάδι φανερώνει τη βαθύτερη ουσία αυτού του ζώου και μας προσκαλεί να δούμε με άλλο μάτι τα ζωντανά με τα οποία συμβιώνουμε.
Βρείτε όλα τα νεότερα για το 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης εδώ.
